"H αδερφή μου"

Γράφτηκαν ήδη πολλά για το μικρό βιβλίο που έγραψε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης όταν πέθανε η αγαπημένη του αδερφή, η οποία υπέφερε από την εφηβεία της από επιληψία. Μια χαρισματική κοπέλα που βασανίστηκε πολύ και καθορίστηκε από την αρρώστια, όπως και η ζωή του αδερφού της. Η ιστορία είναι ταυτόχρονα ένα είδος πραγματείας για την αγάπη και την πίστη στο Θεό.
Είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν και τέτοιοι χριστιανοί, ομολογώ. Ο συγγραφέας είναι γιος παπά, μεγάλωσε στην πρακτική της ορθοδοξίας και καλλιέργησε με σπουδές φιλοσοφίας την πίστη του.
Μου θύμισε κάποιες συζητήσεις που κάναμε στα νιάτα μας περί θεού, ακόμα κι εγώ συμμετείχα που είμαι παιδί άθεου πατέρα. Ολ' αυτά όμως ξέφτισαν εντελώς για μένα και τους ομοιους μου στην περίοδο Χριστοδουλου.  Εμβαθυναμε κι εμείς φιλοσοφικά την έλλειψη πίστης μας και δεν έχουμε  επιστροφή.  Στην αναφορά αυτή ο Ζουμπουλάκης απαρνειται τη χριστιανική μισαλλοδοξία, αλλά ένα είδος αυστηρότητας που εκδηλώνει απέναντι σε πρακτικές και εκδηλώσεις με τις οποίες διαφωνεί θυμίζει πως το Κατηχητικό σου φτιάχνει νοοτροπία που δεν ξεπερνιέται.
Πάντως η εκδήλωση αγάπης για την αδερφή του με έκανε να δακρυσω.