Υπό την σκιά του Βενιζέλου

Δεν είναι λεπτή κόκκινη γραμμή, είναι χοντρές άσπρες

Δεν εννοώ τον Ευάγγελο, να εξηγούμαστε. Υπάρχει κι άλλος Βενιζέλος όπως ξέρετε, ο Ελευθέριος, ο άνθρωπος που έχει γίνει άγαλμα περισσότερο από τον καθένα στην Ελλάδα. Ένα απ’ αυτά παραστέκει εδώ και μερικά χρόνια την αριστερή πλευρά της Βουλής όπως την κοιτάμε. Ένας μεγάλος ανδριάντας υπερβολικά λευκός σα φάντασμα, σκύβει ελαφρά λες και παρακολουθεί την κίνηση στην πλατεία και τις παρόδους. Βλέπει τις επιβλητικές εισόδους της Μεγάλης Βρετανίας και του Κινγκ Τζορτζ, παρακάτω βλέπει τη στενή οδό Καραγεώργη Σερβίας με τη διάβαση πεζών χωρίς φανάρι όπου δίνεται διαρκώς μια μικρή μάχη για να καταφέρουν οι πεζοί να περάσουν απέναντι.

Να ξέρει άραγε ο ανδριάντας τι σημαίνουν οι πλατιές αυτές άσπρες γραμμές στο οδόστρωμα; Δεν είναι διακοσμητικές, είναι σημάδι του Κώδικα κυκλοφορίας, συμβίωσης κι επιβίωσης στην πόλη. Είναι διεθνής κανονισμός και δηλώνει ότι ο οδηγός τη στιγμή που βλέπει έναν πεζό να κατεβάζει το πόδι του από το πεζοδρόμιο πρέπει να φρενάρει μπροστά στις γραμμές αυτές και να περιμένει τον πεζό να φτάσει απέναντι. Είναι το πιο απλό και καθημερινό παράδειγμα της προστασίας που παρέχουν οι νόμοι στους αδύνατους, κι εδώ αδύνατοι είναι όλοι οι άνθρωποι άπαξ και κατέβουν από το αυτοκίνητό τους.

Όμως στην Καραγεώργη Σερβίας, όπως και σε όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας, τα αυτοκίνητα δεν σταματούν μπροστά στους πεζούς. Οι δυνατοί δεν σέβονται τους αδύνατους, ούτε και τις πάντα φρεσκοβαμμένες διαγραμμίσεις και την έννοια του νόμου που αντιπροσωπεύουν. Κι όμως βρισκόμαστε στην καρδιά της πολιτικοποίησης. Εκεί που καθημερινά ομάδες ανθρώπων προβάλλουν την άποψη τους ή διεκδικούν το δίκιο τους. Στο χώρο που βαραίνουν τα σύμβολα και τα όργανα της εξουσίας. Κάτω από τη Βουλή, που νομοθετεί, που έχει δεχτεί αυτή τη διεθνή συμφωνία για τις διαγραμμίσεις.

Όμως τίποτε από αυτά δεν μετράει. Μόνο σε ένα σημείο της χώρας γίνονται σεβαστές οι διαγραμμίσεις των διαβάσεων, κι αυτό είναι το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος. Δεν πιστεύω όμως ότι εκεί ο μεγάλος πολιτικός είναι πιο σεβαστός από ό,τι στο Σύνταγμα. Απλώς εκεί υπάρχει η αίσθηση του διεθνούς. Στο αεροδρόμιο είσαι ήδη αλλού, έχεις ήδη φύγει από την Ελλάδα. Κι όλοι οι οδηγοί ξέρουν ότι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο οι λευκές αυτές γραμμές σημαίνουν προτεραιότητα των πεζών, οπότε τις σέβονται.  

Κάθε μέρα περνάω αυτή τη διάβαση με διαφορετικό τρόπο. Πότε τρέχοντας ριψοκίνδυνα, πότε περιμένοντας να μαζευτούμε πολλοί πεζοί και να βρω συμπαραστάτες να σταματήσουμε τη ροή, πότε απλώς ελπίζοντας ότι η στροφή θα αναγκάσει κάποιους οδηγούς να κόψουν ταχύτητα. Πάντα με την ψυχή στο στόμα δηλαδή και την αναπόφευκτη σκέψη ότι μπορεί να χρειαστεί μια ζωή ακόμα, μια νεοελληνική ιστορία ακόμα, για να δουλέψει το μήνυμα των διαγραμμίσεων έστω και στην πολιτική καρδιά της χώρας, και να περάσει το μήνυμα του τι εστί νόμος στα μυαλά των συμπολιτών.

Από την Εφημερίδα των συντακτών