Άραγε ήταν πάντα ίδιος με τον Λίνκολν ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ή τώρα γερνώντας έγινε; Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς βλέποντας την ταινία "Λίνκολν". Κι ύστερα αρχίζει η προσπάθεια να καταλάβει την πολιτική κατάσταση της εποχής, πράγμα που δεν είναι κι εύκολο αν δεν ξέρει λεπτομέρειες απο την αμερικανική Ιστορία. Ο πόλεμος Βορείων και Νοτίων δεν έλυσε αυτόματα το θέμα της δουλείας, υπήρχαν αντιθέσεις, αποχρώσεις, διαβαθμίσεις στο πόσο πίστευε κανείς στην ιδέα της ισότητας ακόμα και μεταξύ των νικητών. Είναι η μία φυλή απόλυτα ίδια με την άλλη; Εμπαινε αυτό το μέγα φιλοσοφικό δίλημμα, διότι βλέπετε ο χωρισμός των ανθρώπων σε φυλές εθεωρείτο τότε βαθιά επιστημονική αλήθεια. Πράγμα που δεν πρέπει να μας παραξενεύει, αφού στην Ευρώπη τον επόμενο αιώνα, εφτά δεκατίες αργότερα ξεκίνησε πόλεμος με στόχο την επιβολή της ανώτερης φυλής στις άλλες. Μετά από ωκεανούς μελάνι που ξοδεύτηκαν για την επιστημονική στήριξη των φυλετικών θεωριών, ουσιαστικά στις μέρες μας πια καταρρίφθηκε επιστημονικά η ύπαρξη τους. Κι εδώ που τα λέμε, πόσοι και πόσοι μορφωμένοι ανθρωποι γύρω μας δεν χρησιμοποιούν ακόμα τον όρο "φυλή";
Στο περίπλοκο λοιπόν σκηνικό των πολιτικών δυνάμεων της εποχής που ο αμερικανικός εμφύλιος τελειώνει, ο Λίνκολν προσπαθεί να περάσει μια τροπολογία στο Σύνταγμα που θα καταργεί τη δουλεία ξεκάθαρα για ολόκληρη τη χώρα και για το μέλλον. Για να το πετύχει δεν του φτάνουν οι ψήφοι και πρέπει να εξαγοράσει βουλευτές του αντιπάλου κόμματος. Επιπλέον πρέπει να διατηρήσει τις ισορροπίες στο δικό του, πείθοντας τους πιο ακραίους να φανούν διαλλακτικοί. Ετσι ο υπέρμαχος της πλήρους ισότητας αρχηγός της ριζοσπαστικής πτέρυγας, που τον ενσαρκώνει ο Τομι Λι Τζόουνς, αναγκάζεται να βάλει νερό στο κρασί του, πράγμα που του κοστίζει αλλά το κάνει με τόσο έξυπνο τρόπο που κατακεραυνώνει εκείνους που του προσάπτουν την υποχώρηση.
Κι έτσι αυτή η συνταγματική αρχή πέρασε με ψήφους εξαγορασμένων βουλευτών, όπως το θέτει ένα απο τα πρόσωπα της ταινίας. Η οποία είναι πραγματικά ρα μελετημένα, και τη βαθιά αξία της επιμονής του Λίνκολν να διαπερνά το έργο χωρίς κραυγές. Οι αναφορές του βέβαια σε πολιτικές αρχές χρησιμότατες για την εποχή κρίσης που περνάμε.
Η ταινία θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι αγιογραφία του προέδρου ο οποίος παρουσιάζεται στην ανθρώπινη του διάσταση, πασίγνωστη επίσης στην αμερικανική παράδοση. Ωστόσο έχει μια ιστορική γωνία θέασης, βάζει το ερώτημα των δικαιωμάτων ενός ηγέτη. Μπορεί να καταλύσει λειτουργίες της δημοκρατίας επικαλούμενος απευθείας τον λαό, όπως έκανε εκείνος που είχε εξαιρετικο ρητορικό χάρισμα; Σε αφήνει με ερωτηματικά που ίσως έχουν απαντηθεί στις ΗΠΑ αλλά όχι αλλού.
Θαυμάζεις τη σκηνοθεσία, την ιστορική έρευνα που έχει γίνει, την αναπαράσταση της εποχής, θαυμάζεις και το ταλέντο του πολιτικού που διέθετε ο Λίνκολν μαζί με μερικά ακόμα, όπως ας πούμε τους αφηγητή, και τρέχεις μετά να διαβάσεις ιστορικές λεπτομέρειες. Είναι από τα έργα που σε οδηγούν κατευθείαν στο Googl και τις εγκυκλοπαίδειες που διαθέτεις.
Κάτι που παθαίνω εγώ προσωπικά μετά από κάθε ταινία με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις είναι η νοσταλγία που με πιάνει να ξαναδώ την "Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι", τότε που ήταν νέος και ωραίος και πολύ πειστικά αβάσταχτα ανάλαφρος.
http://www.imdb.com/title/tt0443272/ μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου