Σκέφτομαι καμιά
φορά, το έχετε κι εσείς σκεφτεί, έτσι δεν είναι; τι θα κάνω αν τους δω μπροστά
μου; Αν τύχω την ώρα που βγάζουν τις αλυσίδες και χτυπάνε ανθρώπους, όπως το
βράδυ της Παρασκευής, τι θα κάνω εγώ; Θα βρω κουράγιο να βάλω μια φωνή; Θα βρω μόνο
κουράγιο να πάρω τα πόδια μου και να φύγω πλαγίως; Τι κουράγιο θα βρω ακριβώς;
Να βγάλω το τηλέφωνο να ειδοποιήσω την αστυνομία;
Την Παρασκευή το
βράδυ χτύπησαν έναν νεαρό στην πλατεία Αττικής. Τον χτύπησαν με αλυσίδες στο
πρόσωπο, και οι άλλοι άνθρωποι που ήταν εκεί γύρω, δεν έκαναν τίποτε, έλεγε το
ρεπορτάζ.
Τι να κάνουν οι
άλλοι όταν μια ομάδα τεσσάρων –πέντε ορμάνε με αλυσίδες και δέρνουν; Να πάρουν
τηλέφωνο την Αστυνομία; Ο Νίκος Μπίστης, που τον απείλησαν στο Φάληρο, πήρε
τηλέφωνο την Αστυνομία. Είναι άνθρωπος με πολιτική πείρα, ξέρει τα δικαιώματά
του, είναι ψύχραιμος. Τον απείλησαν, πρόλαβε να αντιδράσει. Το νεαρό δεν τον
απείλησαν, τον χτύπησαν αμίλητοι. Μελετάνε τα χτυπήματα, πώς χτυπάμε πού,
αλλιώς τους ξένους, τους νέους, είναι όργανα τρόμου αυτοί, να φοβούνται οι
άλλοι, αλλιώς τους γνωστούς, διαβάθμιση ποινικών αδικημάτων κατά πρόσωπο και
ιεραρχίες. Αλίμονο, στις διακρίσεις είναι εξειδικευμένοι.
Μερική τύφλωση
έπαθε ο νεαρός ελληνοαιγύπτιος από το ξύλο, στα εικοσιένα του, ακριβώς στην
ηλικία των παιδιών μου. Στη γειτονιά που τα μεγάλωσα. Μερική τύφλωση έχουμε
πάθει όλοι μας. Περπατάμε και στυλώνουμε το κεφάλι μπροστά, μη γυρίσει στο πλάι
κι αντικρίσει τραμπούκους εν δράσει. Παρωπίδες θα φορεθούν φέτος το χειμώνα, θα
γίνει η πιο τρέντι αμφίεση, η τελευταία λέξη της μόδας.
Να μάθουμε τα
δικαιώματα μας. Να μπει μάθημα στο σχολείο, κατά προτεραιότητα στα παιδιά των
μεταναστών. Πρέπει να ξέρουν τα παιδιά. Την Αστυνομία να την ετοιμάσουν, να κάνουν
κάτι, ένα ειδικό τμήμα άμεσης επέμβασης, με δικό του αριθμό, ας πούμε 101, να
εκπαιδευτούμε να τηλεφωνάμε, όπως εκπαιδευόμαστε για έκτακτες ανάγκες. Αν
υπάρχουν αστυνομικοί απρόθυμοι, να βρουν τους πρόθυμους για το τμήμα αυτό.
Γρήγορα, η αρρώστια είναι επιθετική, απλώνεται ταχύτατα, πάμε για ολική
τύφλωση. Όπως παίρνουμε το 166. Χρειάζεται άμεση βοήθεια, δεν τα βγάζουμε πέρα
έτσι απλώς, με την καλή μας διάθεση, με την τσιρίδα, με τον πατριωτισμό, με την
ευαισθησία ή την παλικαριά, ή με τον έλεγχο του φόβου. Φτωχοί, πιεσμένοι, αδικημένοι, αλλά όχι και
τυφλοί τόσο, κάτι πρέπει να γίνει.
2 σχόλια:
Να μη φορέσουμε τις παρωπίδες, αλλιώς δεν έχουμε ελπίδα ούτε σα χώρα αλλά ούτε και σαν άτομα.
Μια φορά έτυχα μπρος σε μια τέτοια σκηνή. Ένας από τους παλλικαράδες της Σαντορίνης βούτηξε ένα ξανθομάλη ξένο γιατί είχε μπει λέει στο μαγαζί του και είχε πει άσχημη λέξη. Μάταια ο άνθρωπος τον διεψευδε, ο έλληνας τον βούτηξε και τον πέταξε πάνω σε δύο μηχανάκια και πέσανε κι αυτά μαζί με τον ξένο. Ξέρετε ποιος κρεμάστηκε από τα χέρια του μάγκα; Τα δύο παιδάκια του ξένου φωνάζοντας στα αγγλικά "Μη δερνετε κύριε τον πατέρα μου!" Περιττό να πω πως ο τόπος ήταν γεμάτος από έλληνες που δεν έκανα τίποτα. Ούτε κι εγώ. Είχα παγώσει κι αναρωτιόμουν αν έβλεπα εφιάλτη. Καλή δυνάμη σε όλους.
Δημοσίευση σχολίου