New York- New York

Ο Ομπάμα ακύρωσε τις προεκλογικές εμφανίσεις, πρέπει να ασχοληθεί με τον τυφώνα. Τα σχολεία θα μείνουν κλειστά στη Νέα Υόρκη και είπαν στους κατοίκους της να έχουν μαζί τους φακούς και μπαταρία όταν κυκλοφορούν. Ξηρά τροφή ενδείκνυται επίσης.

Μια φλούδα γης πάνω στη θάλασσα, που ισορροπεί επικίνδυνα, μοιάζει η Νέα Υόρκη όταν τη βλέπεις από το καραβάκι για το Staten Island. Καθώς απομακρύνεται από το Μανχάταν κι ανοίγεται για να φτάσει απέναντι, οι ουρανοξύστες μοιάζουν να στέκονται κατευθείαν πάνω στο νερό. Αν δεν έχεις συνηθίσει αυτό το θέαμα, σου δημιουργεί μια εντύπωση πολύ εύθραυστη. Το ‘Μεγάλο μήλο’, η κοσμοξακουσμένη πόλη, το κέντρο του κόσμου και της ισχύος, όλ’ αυτά ξαφνικά μοιάζουν μεγάλα λόγια που κρέμονται από μια κλωστή. Η ίδια η πόλη είναι μια πρόκληση απέναντι στα στοιχεία της φύσης, σα να την έχτισαν οι πρώτοι άποικοι επίτηδες σε ριψοκίνδυνο σημείο, μόνο και μόνο για να καμαρώνουν στην πατρίδα. Ή σα να φοβόντουσαν να πάνε παραμέσα, και στήσανε έξω –έξω τις καλύβες τους, έτοιμοι να το σκάσουν στην πρώτη ευκαιρία.

Μα βέβαια, Ολλανδοί την είχαν φτιάξει αρχικά, και την είχαν ονομάσει Νέο Άμστερνταμ. Ξέρετε, αυτοί οι τύποι που για να κατοικήσουν στον τόπο τους αναγκάζονται να χτίσουν γύρω- γύρω τείχος προστασίας από τη θάλασσα. Το θυμάσαι αυτό καθώς ατενίζεις τη Νέα Υόρκη. Θυμάσαι την ιστορία με το παιδί που συγκράτησε τη θάλασσα κλείνοντας με το δάχτυλο το άνοιγμα του τείχους. Οι Ολλανδοί εδώ έψαξαν και βρήκαν το κατάλληλο σημείο που θα τους έκανε να νιώθουν την ίδια απειλή. Για εξάσκηση, για να βρίσκονται σε εγρήγορση πάντα, να μην ξεχνιούνται και ξεχειλώνουν από τις ευκολίες. Σε πιάνει δέος μπροστά στο θέαμα. Είναι τόσο πολύ σαν χάρτινη κατασκευή ενός παιδιού που την έβαλε στην ακρογιαλιά για να δει πόσο θα αντέξει, και καταλαβαίνεις γιατί οι αμερικανοί έχουν μανία με τις ταινίες καταστροφής, ειδικά αυτές όπου η Νέα Υόρκη βρίσκεται στο βυθό.  Βγάζουν τους φόβους τους και τους ξεπερνούν με κάτι τέτοια.

Την είχαμε κάνει αυτή τη διαδρομή όταν για μια και μοναδική φορά ταξιδέψαμε στις ΗΠΑ, το καλοκαίρι του 2006. Εγώ την ήξερα από το βιβλίο του Frank Mc Court, τις αναμνήσεις της  διδασκαλικής του καριέρας, όπου έγραφε πως την έκανε καθημερινά και κόστιζε μισό δολάριο. Βλέπεις από μακριά το Μανχάταν, το Έλις Άιλαντ, το άγαλμα της ελευθερίας, τα πάντα. Ήθελα οπωσδήποτε να ακολουθήσω τα ίχνη του. Όταν φτάσαμε στην αποβάθρα διαπιστώσαμε πως η διαδρομή ήταν πια δωρεάν. Έχουν κι εκεί τις βελτιώσεις τους στις παροχές, μη νομίζετε. Δεν είναι απλώς ο παράδεισος του ιδιώτη.

Φέρνω στο μυαλό μου αυτή την εικόνα της πόλης καθώς ακούω στο σπίτι τις πόρτες μου να βασανίζονται από τον αέρα, και στο ραδιόφωνο τα μέτρα προστασίας της Νέας Υόρκης από τον τυφώνα, κι αναρωτιέμαι αν η παλαιότητα των εδαφών παίζει κάποιο ρόλο στις κοινωνικές νοοτροπίες. Για να δούμε, θα πάνε όλα καλά για τους συνανθρώπους εκεί κάτω, και θα ενισχυθεί ο Ομπάμα για να πάνε και για μας εδώ πέρα όλα καλύτερα; Μακάρι.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=19416