Μην παίζετε με τις πόρτες

Τι θα πει, χτίζω μια πόρτα συμβολικά; Τη χτίζω ή δεν τη χτίζω; Βάζω ένα σελοτέιπ στην κλειδαριά ή λίγη τσίχλα στο πόμολο, ώστε συμβολικά να δείξω πως η πόρτα δεν ανοίγει; Πως δεν θέλω να ανοίξει, ώστε να καθίσει να σκεφτεί αυτός που χρειάζεται και που χρησιμοποιεί την πόρτα, ότι έχω κάποιο πρόβλημα με την παρουσία του;

Όχι, οι φοιτητές που χτίζουν ως τώρα τις πόρτες στα γραφεία των καθηγητών τους, τις χτίζουν κανονικά. Μπορεί να συμβολίζει κάτι το χτίσιμο, αλλά δεν είναι συμβολικό. Γίνεται με τούβλα, τσιμέντο και σοβά, που σημαίνει ότι η πόρτα καταστρέφεται σαν πόρτα. Τα κουφώματα θέλουν αντικατάσταση, ο γύρω χώρος γίνεται χάλια, τα τσιμέντα κολλάνε στο πάτωμα και στους τοίχους. Θέλει κάποια μεροκάματα για να αντικατασταθεί, και κάποια υλικά, τα οποία δύσκολα πληρώνονται, και φυσιολογικά αφαιρούνται από άλλες δαπάνες.

Δεν είναι λοιπόν συμβολικό το χτίσιμο, είναι πραγματικό. Πραγματικό κυρίως για όσους είναι μέσα. Άλλο να χτίζεις την πόρτα ενός άδειου γραφείου κι άλλο ενός γεμάτου. Στην πρώτη περίπτωση καταστρέφεις δημόσια περιουσία, την οποία υποτίθεται ότι θα έπρεπε να διαφυλάττεις ως κόρη οφθαλμού, πόσο μάλλον που σαν φοιτητής εσύ κυρίως επωφελείσαι απ’ αυτήν. Και ξέρεις πολύ καλά, αφού πέρασες Πανελλήνιες, ότι πρόκειται για ένα σπάνιο και ακριβό προνόμιο. Ωστόσο, άλλο να καταστρέφεις μια τέτοια πόρτα, κι άλλο να χτίζεις μέσα κι έναν άνθρωπο, να εμποδίζεις έναν καθηγητή σου να βγει έξω. Εκεί μιλάμε για έγκλημα πιο σύνθετο και πιο βαρύ, την προσβολή, το φόβο που προκαλείς, τον πανικό. Δεν ξέρεις τι προβλήματα έχει ο άνθρωπος που βρίσκεται μέσα. Μπορεί να παθαίνει κλειστοφοβία, ας πούμε. Μπορεί να πρέπει να πάρει φάρμακα. Μπορεί να τον περιμένουν κάπου. Οτιδήποτε. Αυτό πια δεν είναι φθορά δημόσιας περιουσίας απλώς, είναι επιπλέον επίθεση κατά προσώπου. Ο εγκλεισμός έχει συνέπειες που δεν μπορεί να τις συλλάβει ίσως το μυαλό ενός φοιτητή, κι ακόμα λιγότερο τα μυαλά πολλών φοιτητών, ό,τι βαθμό κι αν πήραν στις Πανελλήνιες.

Όμως οι εργαζόμενοι στο Δρομοκαείτιο θεραπευτήριο κάτι πρέπει να ξέρουν σχετικά. Ο εγκλεισμός είναι μέθοδος κλειδί για τους ψυχικά αρρώστους. Το θέμα βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων περί θεραπειών και μεθόδων. Η ίδια η ψυχική αρρώστια έχει να κάνει με τον εγκλεισμό. Πόσο κλείνεις και πόσο ανοίγεις τις ανάγκες σου, πόσο ελέγχεις τις πόρτες, τα παράθυρα, δηλαδή το ίδιο σου το σώμα, τη σκέψη, τις εκφράσεις, τη φωνή, τα χέρια και τα πόδια σου, πόσο επιτρέπεις στη βίαιη διάθεση να βγει έξω, πόσο την κλειδώνεις εντός σου, πότε αρχίζει από τον πολύ εγκλεισμό να στρέφεται εναντίον σου και να γίνεσαι αυτοκαταστροφικός. Ακόμα δεν έχει βρεθεί η σωστή δόση εγκλεισμού και ελευθερίας, πότε ο εγκλεισμός είναι παραπανίσιος και επώδυνος χωρίς να βοηθάει, πότε ακριβώς είναι απαραίτητος, και πότε, αν υπάρχει κι αυτό, είναι ωφέλιμος για τον ψυχικά ασθενή. Ακόμα ψάχνουν οι γιατροί, και συζητάνε, κι ακόμα χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο όλο, υποφέρουν άδικα, χωρίς να κερδίζει η κοινωνία κάτι από τον εγκλεισμό τους, επειδή θεωρούνται ψυχικά ασθενείς.

Φοβάμαι όμως ότι οι εργαζόμενοι στο Δρομοκαείτιο δεν είχαν τέτοιους προβληματισμούς όταν αποφάσισαν να μιμηθούν τους φοιτητές και να χτίσουν την πόρτα στο ίδρυμα. 

Από το Pr;otagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=18836