Σύνταγµα, ώρα καθηµερινή, πρωί µε απεργία και διαδήλωση, τα συνηθισµένα. Οι αστυνοµικοί κλείνουν τον δρόµο µε τη γνωστή κορδέλα, οι τελευταίοι εποχούµενοι προσπαθούν να ξεφύγουν. Φυσάει, διάφορα χαρτιά σε πετυχαίνουν στο πρόσωπο καθώς προσπαθείς να περάσεις ανάµεσα στην απερίγραπτη λαµαρινοσαλάτα. Ενα µηχανάκι καβαλάει το πεζοδρόµιο και τότε συµβαίνει το αναπάντεχο. Ενας αστυνόµος του φωνάζει να γυρίσει πίσω.
Βρισκόµαστε στο πεζοδρόµιο πέντε - έξι άνθρωποι και γυρίζουµε µηχανικά να δούµε. Ακούµε την απίστευτη φράση από τα αστυνοµικά χείλη, να προφέρεται καθαρά, µε δυνατή φωνή. «Γιατί ανέβηκες στο πεζοδρόµιο;».
Το γράφω και σχεδόν δεν το πιστεύω, ας έγινε µπροστά στα µάτια µου. Ο οδηγός στο µηχανάκι έµεινε άφωνος. Προφανώς δεν το περίµενε, πόσες φορές θα έχει ξαναχρησιµοποιήσει το πεζοδρόµιο κι ούτε πεζοί δεν θα έχουν πει κιχ; Και µέσα στον χαµό της απεργίας και της διακοπής κυκλοφορίας ο αστυνοµικός να θυµηθεί κάτι τόσο ασήµαντο; Λες και βρισκόταν στη Γερµανία ξαφνικά και έπρεπε όλοι να τηρούµε τον νόµο βρέχει χιονίσει.
Ανεµος Μέρκελ σα να φυσούσε µπροστά στη Βουλή κι έπαιρναν τα µυαλά µας αέρα. Οτι λέει γίναµε Γερµανία κι εµείς, σεβόµαστε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. «Να πας από τον δρόµο», είπε ο αστυνοµικός κι ακούστηκαν αµέσως πέντε µπράβο από τους πεζούς. Κοιταχτήκαµε και χαµογελάσαµε συγκινηµένοι, σαν άνθρωποι που ζουν αναπάντεχα µια σπάνια εµπειρία. Μήπως να ανταλλάσσαµε τηλέφωνα, να µαζευόµαστε και να θυµόµαστε πώς ακριβώς είχε γίνει;
Για µια στιγµή µας χτύπησε ο αέρας µε την ψευδαίσθηση ότι θα ζητήσει η «γερµανίδα νοικοκυρά» κι άλλες προδιαγραφές για να µας δώσει δάνειο, δεν τη νοιάζει µόνο για τα λεφτά, θέλει γενικότερες αλλαγές στη ζωή µας, κι ήρθε η ώρα να τις κάνουµε, δεν πάει άλλο.
Υστερα αποµακρυνθήκαµε και τα ξεχάσαµε όλα.
Βρισκόµαστε στο πεζοδρόµιο πέντε - έξι άνθρωποι και γυρίζουµε µηχανικά να δούµε. Ακούµε την απίστευτη φράση από τα αστυνοµικά χείλη, να προφέρεται καθαρά, µε δυνατή φωνή. «Γιατί ανέβηκες στο πεζοδρόµιο;».
Το γράφω και σχεδόν δεν το πιστεύω, ας έγινε µπροστά στα µάτια µου. Ο οδηγός στο µηχανάκι έµεινε άφωνος. Προφανώς δεν το περίµενε, πόσες φορές θα έχει ξαναχρησιµοποιήσει το πεζοδρόµιο κι ούτε πεζοί δεν θα έχουν πει κιχ; Και µέσα στον χαµό της απεργίας και της διακοπής κυκλοφορίας ο αστυνοµικός να θυµηθεί κάτι τόσο ασήµαντο; Λες και βρισκόταν στη Γερµανία ξαφνικά και έπρεπε όλοι να τηρούµε τον νόµο βρέχει χιονίσει.
Ανεµος Μέρκελ σα να φυσούσε µπροστά στη Βουλή κι έπαιρναν τα µυαλά µας αέρα. Οτι λέει γίναµε Γερµανία κι εµείς, σεβόµαστε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. «Να πας από τον δρόµο», είπε ο αστυνοµικός κι ακούστηκαν αµέσως πέντε µπράβο από τους πεζούς. Κοιταχτήκαµε και χαµογελάσαµε συγκινηµένοι, σαν άνθρωποι που ζουν αναπάντεχα µια σπάνια εµπειρία. Μήπως να ανταλλάσσαµε τηλέφωνα, να µαζευόµαστε και να θυµόµαστε πώς ακριβώς είχε γίνει;
Για µια στιγµή µας χτύπησε ο αέρας µε την ψευδαίσθηση ότι θα ζητήσει η «γερµανίδα νοικοκυρά» κι άλλες προδιαγραφές για να µας δώσει δάνειο, δεν τη νοιάζει µόνο για τα λεφτά, θέλει γενικότερες αλλαγές στη ζωή µας, κι ήρθε η ώρα να τις κάνουµε, δεν πάει άλλο.
Υστερα αποµακρυνθήκαµε και τα ξεχάσαµε όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου