Πέμπτοι στον κόσμο ερχόμαστε οι Έλληνες σε μέγεθος σπιτιών, κι αν σκεφτείτε ότι πρώτοι είναι οι Αυστραλοί και δεύτεροι οι Αμερικανοί (των ΗΠΑ), το κατόρθωμα είναι ακόμα μεγαλύτερο.
Γιατί άλλο να έχεις μεγάλο σπίτι σε αχανή χώρα όπου ο γείτονας μένει δέκα χιλιόμετρα παραπέρα, κι άλλο στην Ελλάδα, όπου ο γείτονας είναι στα έξι μέτρα απόσταση που ορίζει ο νόμος, κι αν δεν το όριζε ο νόμος θα ήταν κολλητά σου, να απλώνει τη μπουγάδα του στη δική σου μπανιέρα κι εσύ να βάζεις την τσίγκινη ντουλάπα σου στο δικό του μπαλκόνι. Είναι οι νόμοι που μας καταπιέζουν, αν μας άφηναν θα είχαμε ακόμα πιο μεγάλα σπίτια, αλλά ας όψονται οι κρατούντες, που ορίζουν αναγκαστικά όρια στο χτίσιμο, συντελεστές δόμησης και τέτοια. Άσε που φτιάχνουν δρόμους ανάμεσα στα σπίτια μας, τους οποίους αν δεν είχαμε θα ήμασταν όλοι πιο ευτυχισμένοι. Κλεισμένοι μέσα στα ατομικά μας ανάκτορα, δεν θα μπορούσαμε να πάμε πουθενά και δεν θα έπρεπε το κράτος να πληρώνει τόσα λεφτά για δημόσιες συγκοινωνίες. Θα γλιτώναμε φόρους και ανθρώπινες ζωές. Αλλά τι περιμένεις από τις κυβερνήσεις; Στα οικόπεδα των παππούδων μας μάς υποχρεώνουν να αφήνουμε πεζοδρόμιο για να βάλουμε οχτώ ορόφους.
Ευτυχώς εμείς ξέρουμε να τρώμε πόντο πόντο αυτό το άχρηστο είδος, να απλωνόμαστε υπόγεια, υπέργεια, πάνω, κάτω και πλαγίως. Ακόμα και στα οικόπεδα εκτός σχεδίου μάς αναγκάζουν να χτίζουμε μόνο διακόσια τετραγωνικά, αλλά έχουμε βρει τον τρόπο τα διακόσια να γίνονται τετρακόσια. Οι Αμερικάνοι φταίνε, αυτοί επέβαλαν τέτοιους νόμους για να πάρουν την πρωτιά των μεγάλων σπιτιών. Τους κέρδισαν όμως οι Αυστραλοί! Και χάρις στις δικές μας άοκνες ιδιωτικές προσπάθειες μπήκε και η δική μας χώρα στην πρώτη πεντάδα.
Γιατί άλλο να έχεις μεγάλο σπίτι σε αχανή χώρα όπου ο γείτονας μένει δέκα χιλιόμετρα παραπέρα, κι άλλο στην Ελλάδα, όπου ο γείτονας είναι στα έξι μέτρα απόσταση που ορίζει ο νόμος, κι αν δεν το όριζε ο νόμος θα ήταν κολλητά σου, να απλώνει τη μπουγάδα του στη δική σου μπανιέρα κι εσύ να βάζεις την τσίγκινη ντουλάπα σου στο δικό του μπαλκόνι. Είναι οι νόμοι που μας καταπιέζουν, αν μας άφηναν θα είχαμε ακόμα πιο μεγάλα σπίτια, αλλά ας όψονται οι κρατούντες, που ορίζουν αναγκαστικά όρια στο χτίσιμο, συντελεστές δόμησης και τέτοια. Άσε που φτιάχνουν δρόμους ανάμεσα στα σπίτια μας, τους οποίους αν δεν είχαμε θα ήμασταν όλοι πιο ευτυχισμένοι. Κλεισμένοι μέσα στα ατομικά μας ανάκτορα, δεν θα μπορούσαμε να πάμε πουθενά και δεν θα έπρεπε το κράτος να πληρώνει τόσα λεφτά για δημόσιες συγκοινωνίες. Θα γλιτώναμε φόρους και ανθρώπινες ζωές. Αλλά τι περιμένεις από τις κυβερνήσεις; Στα οικόπεδα των παππούδων μας μάς υποχρεώνουν να αφήνουμε πεζοδρόμιο για να βάλουμε οχτώ ορόφους.
Ευτυχώς εμείς ξέρουμε να τρώμε πόντο πόντο αυτό το άχρηστο είδος, να απλωνόμαστε υπόγεια, υπέργεια, πάνω, κάτω και πλαγίως. Ακόμα και στα οικόπεδα εκτός σχεδίου μάς αναγκάζουν να χτίζουμε μόνο διακόσια τετραγωνικά, αλλά έχουμε βρει τον τρόπο τα διακόσια να γίνονται τετρακόσια. Οι Αμερικάνοι φταίνε, αυτοί επέβαλαν τέτοιους νόμους για να πάρουν την πρωτιά των μεγάλων σπιτιών. Τους κέρδισαν όμως οι Αυστραλοί! Και χάρις στις δικές μας άοκνες ιδιωτικές προσπάθειες μπήκε και η δική μας χώρα στην πρώτη πεντάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου