Η ανταμοιβή για τρεις μέρες συννεφιά με βροχές, καταιγίδες και πολύ περιορισμένη ορατότητα είναι ένα πρωινό με ήλιο, καθαρό ουρανό και υπέροχη θέα. Χάρη στις βροχές γίνεται πράσινο το βουνό, τι να κάνουμε; Το απολαμβάνουμε όταν μπορούμε λοιπόν.
Ξεκινώ για τη βόλτα σε ένα από τα μονοπάτια που έχουν απομείνει. Πολλά χαλάσανε, μερικά τα έκαναν δρόμους για ευκολία, υπάρχει όμως κι ένα που το ξανάφτιαξαν με καινούργιες πέτρες. Μεγάλη νίκη των περιπατητών και της φυσιολατρικής επιμονής τους. Μάλιστα, το καλοκαίρι μπήκε και ταμπελίτσα εκεί που φεύγει το μονοπάτι, άλλη τεράστια νίκη.
Δεκαετίες ολόκληρες για να βρεις τον δρόμο σου με τα πόδια, έπρεπε να έχεις μαιευτικές ικανότητες στη συζήτηση με τους ντόπιους. Αναζητώντας τις ρίζες μας, ερχόμασταν σταθερά εδώ για χρόνια, αλλά μόνο όταν εκδόθηκε το βιβλίο του Νίκου Χαρατσή «Τα μονοπάτια του Πηλίου» μπορέσαμε να μάθουμε μέρη που ήταν δίπλα μας.
Όταν πρωτοήρθα στο χωριό της γιαγιάς μου κι έψαχνα μέρη για περπάτημα, με κοίταζαν όλοι σα να ήμουνα τρελό. Τόσα χρόνια περίμεναν τον δρόμο να ανοίξει, να πηγαίνουν οι άνθρωποι με αυτοκίνητο, εγώ ήθελα ξανά να περπατήσω; Έλα όμως που εγώ είχα μπουχτίσει να μην περπατάω... Σε διαφορετικές στιγμές ανάπτυξης συναντηθήκαμε με τους συμπατριώτες. Από τότε μέχρι τώρα άνοιξαν δεκάδες δρόμοι για τα αυτοκίνητα, αποκαταστάθηκε όμως και ένα μονοπάτι. Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να διαθέτουμε χάρτη για τους ξένους που έρχονται και ταμπελίτσες σε όλα τα δρομάκια, ελπίζω να μπορώ να περπατώ ακόμα. Ίσως κάποτε συμπέσουν οι ρυθμοί ανάπτυξής μας, ίσως συναντηθούμε σε μια ωραία βόλτα, όπου εγώ θα τους θυμίσω τα μονοπάτια που παράτησαν, και θα ξαναρχίσουν να τα περπατούν μόνο για την ομορφιά τους.
Ξεκινώ για τη βόλτα σε ένα από τα μονοπάτια που έχουν απομείνει. Πολλά χαλάσανε, μερικά τα έκαναν δρόμους για ευκολία, υπάρχει όμως κι ένα που το ξανάφτιαξαν με καινούργιες πέτρες. Μεγάλη νίκη των περιπατητών και της φυσιολατρικής επιμονής τους. Μάλιστα, το καλοκαίρι μπήκε και ταμπελίτσα εκεί που φεύγει το μονοπάτι, άλλη τεράστια νίκη.
Δεκαετίες ολόκληρες για να βρεις τον δρόμο σου με τα πόδια, έπρεπε να έχεις μαιευτικές ικανότητες στη συζήτηση με τους ντόπιους. Αναζητώντας τις ρίζες μας, ερχόμασταν σταθερά εδώ για χρόνια, αλλά μόνο όταν εκδόθηκε το βιβλίο του Νίκου Χαρατσή «Τα μονοπάτια του Πηλίου» μπορέσαμε να μάθουμε μέρη που ήταν δίπλα μας.
Όταν πρωτοήρθα στο χωριό της γιαγιάς μου κι έψαχνα μέρη για περπάτημα, με κοίταζαν όλοι σα να ήμουνα τρελό. Τόσα χρόνια περίμεναν τον δρόμο να ανοίξει, να πηγαίνουν οι άνθρωποι με αυτοκίνητο, εγώ ήθελα ξανά να περπατήσω; Έλα όμως που εγώ είχα μπουχτίσει να μην περπατάω... Σε διαφορετικές στιγμές ανάπτυξης συναντηθήκαμε με τους συμπατριώτες. Από τότε μέχρι τώρα άνοιξαν δεκάδες δρόμοι για τα αυτοκίνητα, αποκαταστάθηκε όμως και ένα μονοπάτι. Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να διαθέτουμε χάρτη για τους ξένους που έρχονται και ταμπελίτσες σε όλα τα δρομάκια, ελπίζω να μπορώ να περπατώ ακόμα. Ίσως κάποτε συμπέσουν οι ρυθμοί ανάπτυξής μας, ίσως συναντηθούμε σε μια ωραία βόλτα, όπου εγώ θα τους θυμίσω τα μονοπάτια που παράτησαν, και θα ξαναρχίσουν να τα περπατούν μόνο για την ομορφιά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου