Γιορτές ηρωικές

Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες, κι αλίμονο σε μας που έχουμε ανάγκη από ηρωισμό για να προχωράμε τις μέρες μας σε αυτή τη χώρα. Μέρες γιορτής και προετοιμασίας, μέρες με μεγάλες νύχτες που οι άνθρωποι χρειάζονται φώτα και ζεστασιά, μουσική και τραγούδι, παραπάνω θερμίδες και συντροφιά, να ξεγελάσουν το σκοτάδι έξω και μέσα, μέρες που τις κέρδισαν οι Ανατολίτες θεοί επειδή μέτρησαν σωστά το φως και το υποσχέθηκαν από την καρδιά της νύχτας, ρυθμισμένες έτσι που να έχουν κάθε μέρα κι από μια γιορτή, για να μη μένει μόνος του κανείς και τον τραβά η ρουφήχτρα, αντί να τις στολίζουμε και να μας χαμογελάνε, τις περνάμε με το κεφάλι κάτω. Να μην πατήσουμε το σκουπίδι και σκοτωθούμε μέσα στη σαπίλα του. Ηρωικά ωστόσο φοράμε τα καλά μας και βγαίνουμε από το σπίτι, ηρωικά διαλέγουμε τα δώρα και κουβαλάμε τα φρέσκα μας πακέτα ανάμεσα στους άθλιους σωρούς σκουπιδιών που μας θυμίζουν ότι όλα θα καταλήξουν εκεί, στην ενοχλητική, τη βρωμερή και αντιοικολογική αποσύνθεση. Δίπλα από τοίχους εμετικής μυρωδιάς σφίγγουμε τα δόντια και συνεχίζουμε. Να καθαρίσουμε το σπίτι μας (και πού θα πάει η βρώμα του;), να ετοιμάσουμε τα τραπέζια μας (κι ας ξέρουμε πόσο γρήγορα χαλάνε οι διακοσμήσεις), να χρωματίσουμε τα πρόσωπα και τα μαλλιά μας, να διαλέξουμε χρυσά και γυαλιστερά ρούχα, να στολίσουμε και να τιμήσουμε μέσα στη γενική απαξίωση, να χαμογελάμε και να μοιράζουμε φιλιά μέσα στην καταδίωξη και τα κατεδαφιστικά συνθήματα. Μέσα στην εκπεφρασμένη έχθρα να συνεχίζουμε ξεροκέφαλα και αποφασιστικά εμείς τους κουραμπιέδες μας και τα μελομακάρονά μας, μέσα στον χλευασμό του Δήμου, αλλά και των σοφιστών να κάνουμε πως δεν ακούμε. Πόσο ακόμα θα αντέξουμε, πότε θα εξαντληθεί αυτό το κουράγιο;