Πάρ΄ το όοολο δεξιά.
Έλα, όπα, καλός είσαι! Μπουπ! Τώρα ακόμα καλύτερος. Έπεσες στον μπροστινό επάνω, αλλά δεν πειράζει, έχεις καλή θέση. Αρχηγός του κόμματος στο οποίο ανήκες προτού το εγκαταλείψεις και το εγκατέλειψες αφού το έριξες από την κυβέρνηση, και έκανες το δικό σου που απέτυχε και μετά σε ξαναπήρε εκείνο πίσω, αφού δεν αφήνει τα ταλέντα να πηγαίνουν χαμένα. Είναι παρηγορητικό αυτό, σε έναν τόπο που δύσκολα εκτιμά ταλέντα. Και με αντίπαλο την κόρη του πρωθυπουργού που σε είχε αναδείξει και μετά του γέννησες ένα μακεδονικό ζήτημα εκ του μη όντος, σαν να βάζεις μαγιά αποβραδίς σε λάθος σκεύος και να ξυπνάς με φουσκωμένο κάτι άγνωστο, το οποίο οφείλεις να το φας σ΄ αρέσει- δεν σ΄ αρέσει, και δεν τελειώνει ποτέ, όσο κι αν τρως. Και τρέφει εσένα, τρέφει κι άλλους πολλούς, ψωμάκι και αντίδωρο είναι. Και μετά να κερδίζεις την περί ου ο λόγος κόρη.
Κακοφυλαγμένη κόρη. Τι ωραίο μυθιστόρημα, τι πλοκή, απ΄ όλα έχει: πάθη, λάθη- αυτό ειδικάδυναστείες, ο παππούς, η γιαγιά, η θεία, ο εγγονός, εκδίκηση, άνοδο και πτώση, εξουσία και χρήμα. Γιατί να μην είναι ένα σενάριο, μια αφήγησηποταμός σε εικονογραφημένες σειρές, γιατί να πρέπει να το ζήσουμε σε καθημερινή βάση στην πολιτική μας ζωή τώρα, να μπλέκουμε με γυρίσματα που περιλαμβάνουν ολόκληρη την οικογένεια, όχι μόνο τις δικές τους αλλά και τις δικές μας, να πρέπει να παρακολουθούμε εκ του σύνεγγυς πλέον και με προσοχή τη σκέψη και τη στρατηγική του πρωταγωνιστή του που κάτι φέρνει από παλιούς ζεν πρεμιέ και σαν να το έχουμε ξαναδεί το έργο, ενώ υποτίθεται είναι τόσο πρωτότυπο και δεν ξέρουμε το τέλος; Ουφ. Τόση κούραση σε πρεμιέρα δεν έχει ξαναγίνει.
Έλα, όπα, καλός είσαι! Μπουπ! Τώρα ακόμα καλύτερος. Έπεσες στον μπροστινό επάνω, αλλά δεν πειράζει, έχεις καλή θέση. Αρχηγός του κόμματος στο οποίο ανήκες προτού το εγκαταλείψεις και το εγκατέλειψες αφού το έριξες από την κυβέρνηση, και έκανες το δικό σου που απέτυχε και μετά σε ξαναπήρε εκείνο πίσω, αφού δεν αφήνει τα ταλέντα να πηγαίνουν χαμένα. Είναι παρηγορητικό αυτό, σε έναν τόπο που δύσκολα εκτιμά ταλέντα. Και με αντίπαλο την κόρη του πρωθυπουργού που σε είχε αναδείξει και μετά του γέννησες ένα μακεδονικό ζήτημα εκ του μη όντος, σαν να βάζεις μαγιά αποβραδίς σε λάθος σκεύος και να ξυπνάς με φουσκωμένο κάτι άγνωστο, το οποίο οφείλεις να το φας σ΄ αρέσει- δεν σ΄ αρέσει, και δεν τελειώνει ποτέ, όσο κι αν τρως. Και τρέφει εσένα, τρέφει κι άλλους πολλούς, ψωμάκι και αντίδωρο είναι. Και μετά να κερδίζεις την περί ου ο λόγος κόρη.
Κακοφυλαγμένη κόρη. Τι ωραίο μυθιστόρημα, τι πλοκή, απ΄ όλα έχει: πάθη, λάθη- αυτό ειδικάδυναστείες, ο παππούς, η γιαγιά, η θεία, ο εγγονός, εκδίκηση, άνοδο και πτώση, εξουσία και χρήμα. Γιατί να μην είναι ένα σενάριο, μια αφήγησηποταμός σε εικονογραφημένες σειρές, γιατί να πρέπει να το ζήσουμε σε καθημερινή βάση στην πολιτική μας ζωή τώρα, να μπλέκουμε με γυρίσματα που περιλαμβάνουν ολόκληρη την οικογένεια, όχι μόνο τις δικές τους αλλά και τις δικές μας, να πρέπει να παρακολουθούμε εκ του σύνεγγυς πλέον και με προσοχή τη σκέψη και τη στρατηγική του πρωταγωνιστή του που κάτι φέρνει από παλιούς ζεν πρεμιέ και σαν να το έχουμε ξαναδεί το έργο, ενώ υποτίθεται είναι τόσο πρωτότυπο και δεν ξέρουμε το τέλος; Ουφ. Τόση κούραση σε πρεμιέρα δεν έχει ξαναγίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου