Μέλι γλυκύτατο

Κάθε απόγεμα μαζεύονται κάτι πιτσιρίκια προσχολικής ηλικίας σε ένα συγκεκριμένο σημείο της Φωκίωνος Νέγρη και χαλάνε τον κόσμο με φωνές και τρεχοβόλημα. Ενοχλούν τα μαγαζιά, τους περαστικούς, όσους κάθονται λίγο εκεί για να διαβάσουν κι όσους βλέπουν σινεμά ή εκθέσεις στη Δημοτική Αγορά. 

Είναι όλα σαν να βγήκαν από φιγουρίνι παιδικής μόδας, τρισχαριτωμένα, αλλά άταχτα. Όλα με εξωτικά ονόματα, αλβανικής, ρουμανικής, βουλγαρικής καταγωγής; Οι γονείς τα αφήνουν ελεύθερα, με πολύ ελαφριά επιτήρηση, κι αυτά δεν ξέρουν με τι να ασχοληθούν. Προχτές τα μάζεψα, τους είπα: θα σας δείξω ένα παιχνίδι. Ήρθανε τρέχοντας με τόση προθυμία που ένιωσα αμήχανα. Τα έβαλα σε δυο σειρές, παίξαμε μέλισσα- μέλισσα. Το θυμάστε αυτό το ομαδικό παιχνίδι; Ήταν τόσο ευτυχισμένα, πέφτανε κάτω από τα γέλια. Δεν μπορούσα να μείνω πολλή ώρα όμως και μόλις έφυγα άρχισαν πάλι το κυνηγητό και τις φωνές. 

Κυνηγητό χωρίς κανόνες, που δεν μπορεί να τους δώσει ευχαρίστηση, κάθε τρεις και λίγο τσακώνονται και κλαίνε. Γιατί χρειάζονται οι κανόνες για να κερδίσεις, να το παραδεχτούν όλοι, ώστε να χαρείς βαθιά και απόλυτα, κι αμέσως να θέλεις να ξαναρχίσεις την προσπάθεια. Σε αυτούς κρύβεται το μυστικό που κάνει τα παιχνίδια να είναι το «μέλι γλυκύτατο» των παιδιών. Και οι γονείς; 

Καθισμένοι στη γωνιά τους, κουβέντιαζαν σε άλλη γλώσσα, κουρασμένοι άνθρωποι και ξεριζωμένοι, πώς να παίξουν με τα παιδιά τους; Κι όμως είναι η μοναδική παρέα που χαίρεται τον πεζόδρομο, το πράσινο, την κοινωνικότητα, την ώρα που τα περισσότερα συνομήλικα μένουν στα σπίτια τους μπροστά στην τηλεόραση. Υπομονή, θα περάσουν έτσι χωρίς σπουδαίες συγκινήσεις το χλιαρό φθινόπωρο, να χειμωνιάσει, να κλειστούνε μέσα, να πάνε πια σχολείο του χρόνου, να ησυχάσουμε...