Αν μπορούσαν όλοι να δουν

Πλανόδιοι μουσικοί στα Λαδάδικα

Αν κάποτε η κλιματική αλλαγή συντελεστεί στ’ αλήθεια όπως την περιγράφουν οι πιο θερμοί θιασώτες της, αυτό το φεστιβάλ κινηματογράφου θα το θυμούνται όσοι το έζησαν σαν το πιο καλοκαιρινό μέσα στο χαμένο φθινόπωρο. Συλλαμβάνω με τον ταπεινό φακό μου επισκέπτες της πόλης να κάνουν ηλιοθεραπεία στην Αριστοτέλους με τα μάτια κλειστά, σαν ένα μικρό διάλειμμα ανάμεσα σε δυο προβολές. Βοηθάει και το πρόγραμμα που είναι κάπως πιο συμμαζεμένο. Οι προβολές ξεκίναγαν στις εννιά το πρωί, τώρα ξεκινάνε στη μια το μεσημέρι. Προλαβαίνεις να θαυμάσεις το πέρασμα μιας πόλης φημισμένης για τη συννεφιά της, στην αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μύθου.

Λιακάδα πεισμωμένη απέναντι στις αντιξοότητες, να τραβάει από το μανίκι τους απεργούς που μαζεύονται κι αυτοί στο κέντρο, τις νεανικές παρέες που αγωνίζονται να προλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερες ταινίες, περιφρονώντας την ανάγκη να πάρουν ανάσα ανάμεσα τους, αφήνοντας την αφομοίωση για μετά. Αεικίνητα παιδιά, διασταυρώνουν απόψεις στα γρήγορα, ανανεώνουν το ραντεβού, τρέχουν από την πλατεία στην προβλήτα κι από την προβλήτα στην πλατεία, τρώγοντας στα όρθια μια τυρόπιτα, ή μάλλον μπουγάτσα με τυρί, για να είμαστε ακριβείς. Έχουν μπροστά τους το σινεμά της κρίσης, αυτό που δεν χρειάζεται να ανακαλύπτει θέματα, γιατί του πέφτουν σωρηδόν στο κεφάλι. Ακόμα περισσότερο έχουν να εξερευνήσουν τη νέα ήπειρο που εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια με σταθερή γοητεία, μαγεία και απομάγευση, τις ταινίες ασιατικών χωρών. Το αφιέρωμα στον Μπαχμάν Γκομπαντί τους μετατρέπει σε λάτρεις της ανατολίτικης μουσικής, τους γεμίζει συμπόνια για τη δύσκολη ζωή στα οροπέδια του Κουρδιστάν, τους οδηγεί να καταλαβαίνουν τις αιτίες που ξεριζώνονται οικογένειες  ολόκληρες και καταλήγουν ανεπιθύμητοι πρόσφυγες στα δικά τους μέρη. Αν μπορούσαν τις συγκινήσεις των έργων τέχνης να τις απλώνουν γύρω τους, να τις μεταφράζουν σε πολιτικές απόψεις και να τις μεταβιβάζουν παντού, δεν θα υπήρχε ρατσισμός στην Ελλάδα, θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε κάθε συνάντηση με κάθε ξένο.

Υπάρχουν οι λύσεις εδώ σε ό,τι μας ταλανίζει. Το πολυσύνθετο των Βαλκανίων γίνεται απλό και κατανοητό στις προβολές του Πανοράματος, ο γόρδιος δεσμός των ασιατικών φανατισμών δεν κόβεται, λύνεται, στις όλο και καλύτερες ταινίες, οι νέοι ηρεμούν στη Νεανική σκηνή, σ’ όλα βρίσκεται άκρη. Έξω, δίπλα, τα μεγάφωνα καλούν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις με μονότονη φρασεολογία, και στις ουρές των ταμείων τα παιδιά μπορεί να αναρωτιούνται αν όλ’ αυτά θα καταφέρουν να γίνουν κάποτε έστω και μια ταινία της προκοπής. ΄

 Από το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=19575