 |
| Το κουλό περιμένει μπροστά στην πόρτα |
Μα τι κάνει αυτός
ο άνθρωπος; Βυθισμένοι στις πολυθρόνες της αίθουσας «Ολύμπιον», αμέσως μετά τη
σεμνή τελετή επίσημης έναρξης του φεστιβάλ, με διευθυντή, με δήμαρχο, και τον
Κώστα Γαβρά, δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε το νόημα της ταινίας Holy motors. Μερικοί
σηκώνονται και αποχωρούν διακριτικά μετά τα πρώτα είκοσι λεπτά. Είναι ο χρόνος
που απαιτείται για να αποφασίσεις, αν είσαι έμπειρος θεατής, πως η ταινία δεν
κατάφερε να βρει μια χορδή να κρούσει εντός σου. Ίσως το κάνει επίτηδες,
υποψιάζεσαι, δεν θέλει να μεταχειριστεί συναισθήματα, τη γλώσσα του σινεμά,
μόνο να παίξει με την τάση που έχουμε όλοι να γλιστράμε πάνω τους. Αλλά γιατί;
Κι αν όχι τα συναισθήματα, τι θα χρησιμοποιήσει; Σκηνές που θυμίζουν άλλες
ταινίες, με τον πρωταγωνιστή να περιφέρεται από ρόλο σε ρόλο αλλάζοντας
κοστούμι στη λιμουζίνα του. Αντί να παρασέρνεσαι σε μια αφήγηση, καλύτερα να
νιώθεις σαν εξεταζόμενος που καλείται να κάνει αναγωγές.
Στα τριάντα λεπτά
πολλοί σηκώνονται και φεύγουν, το πράγμα είναι φανερό, ο μοντέρνος σκηνοθέτης
εκμεταλλεύεται τη σκοτεινή αίθουσα, τις συνθήκες προβολής, τη σύμβαση που μας
κρατάει στανικά στις πολυθρόνες. Αναίτια βία, ασύνδετες ιστορίες, γρίφοι χωρίς
λύση. Σηκώνονται κι άλλοι, η σειρά αδειάζει.
Κοιτάζω πίσω, υπάρχουν ακόμα πολλοί. Δεν φεύγω. Θα μείνω ως το τέλος. Ένα τέλος
που υποδεχόμαστε με γέλια, το παιχνίδι τέλειωσε, ο σκηνοθέτης μας χαρίζει την
αμηχανία του. Βγαίνω στην υγρασία της Αριστοτέλους ελαφρώς απογοητευμένη.
Στο Φεστιβάλ θα
προβληθούν δεκάδες ταινίες, ταυτόχρονα, σε όλη την πόλη, μέρα- νύχτα. Όποτε το
παρακολούθησα είχα το άγχος, να πετύχω τη σπουδαία, να προλάβω τις
περισσότερες, να δω τις καλύτερες. Όμως είναι αδύνατον, όσο κι αν είσαι
πληροφορημένος, διαπιστευμένος και καλά δικτυωμένος. Παρακολουθώντας το
Φεστιβάλ, αποκτάς ακτίνες για μέρη που δεν θα περάσεις καν απ’ έξω, νευρικά
τρέχεις κι όταν σταματήσεις συναντάς συγκινήσεις διαφορετικές από κείνες που
περίμενες. Μοναχικός και ταυτόχρονα κοινωνικός, ιδανικά κοσμικός, παίζεις
συνέχεια ρόλους, ακριβώς σαν εκείνον τον τύπο που στην ταινία τρέχει στα
απίθανα ραντεβού του…
Την άλλη μέρα το
πρωί ξυπνάω με την αίσθηση μιας νέας διευθέτησης της προσωπικής μου
εικονοθήκης. Περιέργως ο Λεός Καράξ κάτι έβαλε στη φαντασία μου, με την
παράξενη ταινία που χρειάστηκε να εξαντλήσω την υπομονή μου για να την
παρακολουθήσω ως το τέλος. Ίσως αυτό να είναι το νόημα ενός Φεστιβάλ, η
πολυτέλεια του χρόνου που χαρίζεις σε έναν απρόσμενο επισκέπτη, η ευγένεια με
την οποία του επιτρέπεις να σε απασχολήσει, κι ύστερα ανακαλύπτεις ότι ενώ
νόμιζες πως ξοδευόσουνα, τελικά βγήκες κερδισμένος.
Από το εφημεριδάκι του Φεστιβάλ "Πρώτο πλάνο"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου