Καινούργια γόνατα

Ήρθε στην Ελλάδα με καινούργια γόνατα, θα της χρειάζονταν στο προσκύνημα, καλαμπούριζε από την ευρωπαϊκή της περιοδεία. Η φίλη μου η σκηνογράφος από το Μανχάταν, αρκούντως ακούραστη, αν και τσακισμένη. Την έκλεψαν στον Ηλεκτρικό, αλλά δεν το παραδέχτηκε, επέμενε ότι κάπου ξέχασε το πορτοφόλι της. Κι όσο κι αν δεν παρέλειψε να υποβάλει τα σέβη της σε όλα τα μνημεία που είχε σημειώσει στο καρνέ, επέμενε να επισκεφτούμε την Επίδαυρο, γιατί τι σκηνογράφος θα ήταν χωρίς να έχει γονατίσει, με τα καινούργια γόνατα εννοείται, στην σκηνή των σκηνών;

Ξεφύγαμε ανατολικά από το μεταλλικό ποτάμι της εθνικής οδού, που ούτε τον ορίζοντα δεν σ’ αφήνει να ατενίσεις, τόσο μέταλλο σε κυκλώνει, δραπετεύσαμε στη στροφή της Επιδαύρου. Ήδη ο δρόμος, με την παλιά άσφαλτο και τις λακκούβες, ήταν ζωντανό παρελθόν, έταζε γνησιότητα. Μικρός, επικίνδυνος και επιβλητικός, με την έννοια ότι σε οδηγούς σαν εμένα επιβάλλει τη βραδύτητα, οπότε χαίρεσαι το τοπίο. Τα μάτια της αμερικάνας κατέγραφαν σαν κάμερες, τα πεύκα και το απαλό καφέ της γης, έβρισκαν αντίστοιχες λέξεις στα χρωματολόγιά της. Ο ενθουσιασμός της ήταν μεταδοτικός, άρχισα κι εγώ να τα ξαναβλέπω όλα φρέσκα κι άφθαρτα, μοναδικά, ωραία. Αφήσαμε τις Μυκήνες για αργότερα, είχε άγχος μήπως κλείσει η Επίδαυρος, πήγαμε απευθείας εκεί, ούτε καφέ στο δρόμο, ούτε μια γουλιά νερό.

Λίγα πούλμαν στο πάρκινγκ, λίγος κόσμος στο Μουσείο, ζέστη βαριά, οι σκιές πολύτιμες. Το θέατρο να ψήνεται, κι όμως ο κόσμος να κάνει ουρές, πεισματάρηδες οι τουρίστες. Στεκόντουσαν όλοι στην άκρη της σκηνής σαν ηθοποιοί που ετοιμάζονται να εμφανιστούν να πουν το ρόλο τους, κι αυτό ακριβώς έκαναν. Ένας –ένας, ή μία- μία προχωρούσαν ως το κέντρο της ορχήστρας, στέκονταν ακριβώς εκεί που μια πλάκα δείχνει το σημείο της μαγικής ακουστικής, κι έλεγαν ή έκαναν κάτι. Κάποια τραγούδησε μια άρια από την Τραβιάτα, και καταχειροκροτήθηκε. Μια άλλη είπε ένα σουηδικό τραγούδι. Ίσως και νορβηγικό, δεν ξέρω. Κάτι βόρειο. Κάποιος είχε μαζί του σπίρτα, έσυρε ένα σπίρτο στο πλάι του κουτιού, κι ο ήχος ακούστηκε σε όλο το πελώριο κοίλο του θεάτρου, κάνοντας το αυτοσχέδιο κοινό να ανατριχιάσει. Άλλοι έλεγαν ποιήματα.

Το ομολογώ, δεν είχα ξαναπάει στην Επίδαυρο μέρα, κι ενώ έχω δει πολλές παραστάσεις, πρώτη φορά κατάλαβα αυτό το ακουστικό φαινόμενο. Πλησίαζες στο κεντρικό σημείο, ο ήχος πολλαπλασιαζόταν σα να έπαιρνε μπρος ένα δυνατό μεγάφωνο. Ένα βήμα πιο κει χανόταν η δύναμη του σταδιακά. Προσπάθησα να φανταστώ τι θα περνάν οι ηθοποιοί για να ενσωματώσουν αυτή την παράξενη δυναμική του ήχου στη δουλειά τους.
Το χρωστούσα στην αμερικάνα μου, η οποία δήλωσε πως θα πήγαινε να πέσει εκεί πάνω στα καινούργια της γόνατα. Αλλά αστειευόταν. Τα γόνατα, καινούργια με μια νέα μέθοδο εμφύτευσης χόνδρου που της επέτρεψαν το ταξίδι, τα πρόσεχε υπερβολικά. Τα πρόσεχα κι εγώ, μου είχαν χαρίσει καινούργια μάτια.
Από το περιοδικό του Φεστιβάλ Αθηνών http://www.greekfestival.gr/gr/article55.htm