ΚάθεΤετάρτη διαβάζω τον Σταμάτη Φασουλή στα ΝΕΑ. Έχει ωραία πένα, λυρική, νομίζω ανακάλυψε ένα καινούργιο του ταλέντο γράφοντας στην εφημερίδα. Χτες έγραφε για μια βόλτα που έκανε στην Κυψέλη και είδε πως γκρεμίζεται το σινεμά Αττικα στην πλατεία Αμερικής. Του έρχονταν στο μυαλό στίχοι, του ερχόταν ένας στίχος του Γκάτσου απο ένα μάλλον άγνωστο τραγούδι του Μούτση: "Στη Φωκίωνος Νέγρη, Λιβανέζοι και νέγροι" Είδε πολλούς μαύρους στο δρόμο. Θα μπορούσε και να του αρέσει, έγραψε, αλλά δεν του άρεσε, του θύμισε το Χάρλεμ. Έφυγε απο την Κυψέλη με τη σκέψη ότι το σινεμά αυτοκτόνησε μόνο του απο απελπισία. Γι αυτά όλα έγραψα την άλλη μέρα αυτό το "Αναλώσιμο" στα ΝΕΑ κι εγώ:
Με τη µέση τυλιγµένη στην ορθοπεδική ζώνη σάς διάβαζα χτες, κύριε Φασουλή, όπως κάνω κάθε Τετάρτη, κι απολάµβανα το ωραίο σας ποιητικό ύφος. Αλλά οι σουβλιές του λουµπάγκο εντάθηκαν µόλις διάβασα ότι περάσατε µε ταξί από την Κυψέλη, κι είδατε µόνο µαύρους. Πότε σας συνέβη αυτό, αγαπηµένε κύριε Φασουλή, εγώ πού ήµουν; Εγώ που είµαι κάθε χρόνο πιο λευκή από τον προηγούµενο, διότι, ξέρετε, ασπρίζουν και τα µαλλιά µου. Με καθήλωσε η πονεµένη µέση στο κρεβάτι, και σας άφησα στην Πλατεία Αµερικής µόνο, µε το γκρεµισµένο Αττικα… Οµως να ξέρετε, θα έφταιγε ο κακός φωτισµός. Εχουµε πολλούς λευκούς στη γειτονιά, µερικούς χιονάτους µάλιστα, κάτι Πολωνούς και Πολωνές ας πούµε που νοµίζεις ότι πέρασαν από χλωρίνη. Βέβαια το µαύρο υπερτερεί στα γονίδια, κι όταν οι Πολωνές παντρεύονται µαύρους κάνουν παιδιά πιο µελαχρινά κι από Ελληνες, οπότε σκουραίνουν τα πράγµατα. Ναι, οι Πολωνές παντρεύονται µαύρους, στην Κυψέλη συµβαίνει και αυτό. Ξέρω µια που έχει παντρευτεί δυο φορές, από τον πρώτο γάµο έχει ένα κατάλευκο παιδί, µε γαλάζια µάτια και ξανθά µαλλιά, από τον δεύτερο γάµο, µε τον µαύρο, έχει ένα σκούρο παιδί, µιλάνε µεταξύ τους πολωνέζικα και µε µας ελληνικά κι είναι να τρελαίνεσαι µε την πολυχρωµία και την πολυγλωσσία τους. Αν έχετε πρόχειρο κανένα στίχο του Γκάτσου για την περίσταση, θα τον χρειαστώ.
Πάντως, κρίµα που δεν κατεβήκατε από το ταξί καθόλου, να πλησιάσετε το γκρεµισµένο Αττικα, γιατί θα σας ψιθύριζε ότι το γκρέµισαν οι ιδιοκτήτες του, όπως όλα τα παλιά σπίτια της Κυψέλης, για να κερδίσουν από τη γη τα µέγιστα, όπως σε ολόκληρη την Κυψέλη. Μάλλον λευκοί Ελληνες δηλαδή, αλλά µέσα στο ταξί κανείς παθαίνει κι αχρωµατοψία.
5 σχόλια:
Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα έκπληξη διαβάζοντας το άρθρο σου για τη ρατσιστική ατάκα και αντίληψη του Φασουλή περί μαύρων στην πλατεία Αμερικής. Διάβασα λοιπόν το κείμενο στο οποίο αναφέρεσαι και κατέληξα στο εξής συμπέρασμα. Ο Φασουλής δεν είναι κατά των μαύρων, αλλά της συγκεκριμένης κατάστασης που δημιουργείται από την "έκρηξη της παραβατικότητας", όπως την έχει ή του την έχουν βάλει στο μυαλό του, σε αρκετές γωνιές της Αθήνας. Σίγουρα επιδεικνύει μία παρεξηγήσιμη υπερευαισθησία, θυμίζοντας κυρίες που κατά λάθος βρέθηκαν σε φτωχογειτονιά και τρόμαξαν από τα σκαμμένα πρόσωπα και το λαϊκό αυθορμητισμό των κατοίκων της. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν είναι ρατσιστής, απλώς λίγο φλούφλης.
Είμαι σίγουρη ότι δεν είναι ρατσιστής ο Φασουλής, άλλωστε ποιος είναι ρατσιστής; Ακόμα και τα πιο ρατσιστικά πράγματα να σου πει κάποιος θα διευκρινίσει ότι δεν είναι ρατσιστής. Είχα όμως για το Φασουλή μια άλλη εικόνα. Τον διάβαζα συστηματικά, παρακολουθώ τη δουλειά του, τον θαυμάζω, κι όταν διάβασα αυτό το κομμάτι δεν πίστευα στα ματια μου. Εγώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι είναι φλούφλης. Τον θεωρώ πολύ αξιόλογο καλλιτέχνη και ξεχωριστό άνθρωπο. Αλλά γράφουμε όλοι μας πολύ και καμιά φορά ξεχνάμε πρώτα να σκεφτούμε.
Κι εγώ τον εκτιμώ ως καλλιτέχνη, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν φλούφλης. Όλοι έχουμε τις κακές στιγμές μας.
Η απαντηση σας στο άρθρο του κ. φασουλή- πωπω αυτά τα ονοματα καμμια φορά σε φέρνουν σε αμηχανία- ήταν πολύ όμορφη, όμολογουμένως την απολαυσα απεναντι στις πάσης φυσεως ...φασουλιές.
Ο μακαρίτης ο Καστοριάδης, έχει περιγράψει τον "τρομο" του για την επελαση των ασημάντων, για τους "διανοουμενους" του συρμού, για τους φασουλήδες σε κάθε τόπο, σε κάθε χωρο, σε κάθε χρόνο.
Ίσως αν ήταν στοιχειωδώς πνευματικός άνθρωπος ο κ. φασουλής, ίσως αν κάτι ειχε απομεινει απο την ευαισθησία του καλλιτέχνη, θα ήξερε ότι ο ρατσισμός ειναι απλά ένα ξοδεμα δυνάμεων, μια αδρανεια των κοινωνιών στο διαβα της ιστορίας. Θα ήξερε ότι η ιστορία γραφεται με μεταναστευσεις. Θα ήξερε ότι οι έξυπνες ανοιχτές κοινωνίες δέχονται την αλλαγή και μπολιάζονται με αυτή για να αντέξουν στις προκλησεις των εποχών, θα ήξερε ότι η ένταξη αλλά όχι η ενσωμάτωση ειναι το βιοτεχνολογικό παιχνιδι των κοινωνιών. Το μπολιασμα.
Αλλά και εμεις ξέρουμε απο φασουλήδες.
Υ.Γ.Έπαψα πια να αγοράζω ΤΑ ΝΕΑ. Συνηθεια ετών ήταν, την έκοψα, γιατί πια τα έπαιρνα όχι για να τα διαβάσω, αλλά για να αγανακτησω με τα διαφορα γραφομενα τους. Ε, με τόσα αγανακτω, άλλες ασκησεις θυμου δεν χρειαζομαι. Τα ελάχιστα πια κειμενα που παραμενουν διαμαντια φανταζαν πια πολύ άσχημα μεσα σε τόσο βουρκο.
Την καλησπέρα μου
Κατερίνα, είστε σκληρή... Καμιά φορά όμως είναι λυτρωτική η σκληρότητα.
Δημοσίευση σχολίου