Πατριδογνωσία

Κυριακή βράδυ, γυρνώντας από την ηµερήσια εκδροµή στη θάλασσα, τα είδα τα φορτηγά παραταγµένα παράλληλα στην Αττική Οδό. Πώς µπήκαν εκεί και πώς θα έβγαιναν δεν ήταν εύκολο να καταλάβει κανείς, αν κι έτσι που αργούσαµε να προχωρήσουµε, φιδοσέρνονταν οι εκδροµείς, όλοι µαζί να φεύγουν κι όλοι µαζί να γυρίζουν πίσω, τα θαυµάζαµε, ακίνητα και πελώρια, σε όλο τους το µεγαλείο. Βυτία και νταλίκες, µεγάλα κλειστά ψυγεία, σπανίως κανένα µε ανοιχτή καρότσα που θυµίζει εκείνα τα παλιά, τα "εκτελούνται µεταφοραί" των παλιών ταινιών. Εχουν καµιά σχέση µε τις φιλοσοφικές και τις ποιητικές µεταφορές; µε είχε ρωτήσει κάποτε ένας Πορτογάλος. Να που εκτελούν µπροστά µας, έστω στο πλάι µας, ένα είδος φιλοσοφικο-ποιητικής µεταφοράς: από επαγγελµατικά οχήµατα που παραδίνουν αγαθά έχουν γίνει ένα είδος πολιορκητικών µηχανών που ανοιγοκλείνουν δρόµους. Ευτυχώς ξεκουράζονται τα βράδια. 

Εχουν κάτι το µεγαλόπρεπο έτσι όλα µαζί, σαν έκθεση αυτοκινητοβιοµηχανίας µε όλα τα µοντέλα που έχουν βγει τα τελευταία δέκα χρόνια. Μας προσφέρουν πλήρη ενηµέρωση για την κατάσταση των µεγάλων οχηµάτων. 

Γενικά ενηµερωνόµαστε αυτή την εποχή. Μαθαίνουµε µαζεµένα ένα σωρό πράγµατα, για το πώς λειτουργεί το σύστηµα επιβίωσης της χώρας µας, το κράτος και όλες του οι παραφυάδες. Τόσες λεπτοµέρειες για τις άδειες φορτηγών δηµόσιας χρήσης (που είναι όµως τελικά εξόχως ιδιωτικού κέρδους, άλλη ποιητική µεταφορά κι αυτή) ποιος τις ήξερε που δεν ασχολιόταν µε το θέµα, έστω κι αν κάθε µέρα χρησιµοποιεί τα αγαθά που µεταφέρουν; Κάπου ανάµεσα στο δήθεν και στο υπάρχον χάναµε τον µπούσουλα. Ταχύρρυθµα σεµινάρια πατριδογνωσίας µάς προσφέρει αυτή η χρεοκοπία. 

Μαθαίνουµε πολλά κάθε µέρα, µε την ελπίδα ότι η γνώση θα σοκάρει ανατρέποντας την κατάσταση. Από τη µεταφορά περνάµε στην κυριολεξία. Να δούµε αν θα γλιτώσουµε από τα δόντια του κυνισµού.