- Ελα να σου µιλήσω ρωµαίικα. Τα ξέρω όλα! Ελα, κάθησε να σε κεράσω τσάι. Από πού είσαι; Από την Αθήνα είσαι; Εγώ από Σελανίκ είµαι. Θεσσαλονίκη. Παπουτσής είµαι. Ξέρω να φτιάχνω παπούτσια. Ολόκληρα, από την αρχή ώς το τέλος. Ολα τα παπούτσια φτιάχνω.
Το χειµώνα κάνω παπούτσια. Το καλοκαίρι δεν έχει δουλειά. Δεν κάνουν πια παπούτσια.
- Πού έµαθες ελληνικά; ρωτάω κατάπληκτη τον χλωµό άνθρωπο που εµφανίστηκε µπροστά µου καθώς προσπαθούσα να συνεννοηθώ µε τους γείτονες της πρώην ελληνικής συνοικίας, στην τούρκικη πόλη Ισπάρτα, από όπου ξεκίνησε το 1922 η οικογένεια του πατέρα µου να προσφυγέψει στην Ελλάδα.
Κουνάει το κεφάλι, βουρκώνει. Η γιαγιά µε έµαθε, λέει. Αλάργα µένω, στο ποτάµι. Καλά είµαστε εµείς. Εχω παιδιά, δυο παιδιά κι ένα κορίτσι.
Γελάς; Εσείς τι κάνετε επαέ; Καλά είστε;
Επαέ; Πού βρέθηκε το «επαέ» στη Θεσσαλονίκη;
Κρητική λέξη δεν είναι;
Κρητικό χωροφύλακα είχε γνωρίσει η γιαγιά;
Μυστήριο πράγµα η γλώσσα, οι λέξεις που ταξιδεύουν, άλλες που κοιµούνται στη µνήµη των ανθρώπων, διεκδικούν χώρο αναίτια.
Τι έλπιζε άραγε η γιαγιά του πενηντάρη αυτού παπουτσή, που θα ήταν νέα σαν τη δική µου όταν την ανάγκασαν να φύγει, και έµαθε ελληνικά στο εγγόνι της εδώ, στην Ισπάρτα, στα βάθη της Ανατολής, όπως περιέγραφε την πόλη ο µπαµπάς µου.
Η δική µου γιαγιά µιλούσε τούρκικα, αλλά µε έµαθε µόνο να µετρώ ώς το δέκα. Εγώ όµως µπορώ να ταξιδεύω εδώ, ενώ ο ελληνοµαθής εγγονός της Θεσσαλονικιάς δεν µπορεί να βγάλει βίζα ούτε να ταξιδέψει στη δική της πατρίδα.
Με πιάνει ντροπή, για τη βίζα, τα µοντέρνα παπούτσια, όλα. Τι να κάνω; Μόνο τσάι µπορώ να πιω. Πίνω τσάι µέχρι σκασµού, ώσπου να νυχτώσει.
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 1 Σεπτεμβρίου 2010 http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4591929
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου