Πολιτικοί και δημοσιογράφοι

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου, το καθημερινό χρονογράφημα στα ΝΕΑ έχει θέμα το Πόθεν έσχες των βουλευτών:

[ ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ ] Μια καλή πηγή πλουτισµού

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 27 Σεπτεμβρίου 2010

Ο ένας πλούτισε από τον γάµο του, ο άλλος από κληρονοµιά. Το πόθεν έσχες των βουλευτών µπορεί να εντυπωσιάζει για το έσχες, αλλά ακούγεται πολύ µπανάλ ως πόθεν. Οι περισσότεροι έχουν να δώσουν µια ερµηνεία συνηθισµένη και αναµενόµενη στην απορία των ψηφοφόρων για το πώς κατάφεραν να αποκτήσουν ακίνητα, να αυξήσουν τις καταθέσεις τους, κ.λπ. κ.λπ. Δηλαδή απλώς στο πρόσωπό τους έγιναν πραγµατικότητα τα όνειρα πολλών κοινών θνητών για µεγάλες κληρονοµιές, καλούς γάµους, τέτοια πράγµατα.
Μερικοί είναι πιο πρωτότυποι και πιο αυτοδηµιούργητοι, όπως ας πούµε ο κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος που αύξησε πολύ τις καταθέσεις του τα τελευταία χρόνια. Πώς τα κατάφερε; Το «Βήµα» έγραφε χτες ότι στην ιστοσελίδα του ο ίδιος ο πρώην υπουργός εξηγεί το εξής: «Το µεγαλύτερο µέρος των καταθέσεών µου προέρχεται από αγωγές που έχω κάνει σε δηµοσιογράφους και ΜΜΕ, και τις έχω κερδίσει. Είµαι σίγουρος ότι αυτοί που σχολιάζουν τις καταθέσεις µου το θυµούνται καλά».
Μα πόσες αγωγές έκανε σε πόσους δηµοσιογράφους και πόσα πήρε από τον καθένα για να εµφανίζει τόσο µεγάλη άνοδο, θα αναρωτηθεί κανείς, αλλά καλά θα κάνει να προσέχει οτιδήποτε γράψει στη συνέχεια και κυρίως µε τι τρόπο θα το γράψει. Γιατί µπορεί να µην το πιστεύετε, αλλά όταν ένας πολιτικός κάνει αγωγή σε εφηµερίδα και δηµοσιογράφο, ζητά εκατοµµύρια και εκατοντάδες χιλιάδες. Με όλη τους τη δηµοκρατική ευαισθησία, οι πολιτικοί δεν σκέφτονται πως στερούνται κάτι οι πολίτες αν εκείνοι κατορθώσουν να συντρίψουν οικονοµικά µια εφηµερίδα ή έναν δηµοσιογράφο. Ετσι περήφανα δηλώνουν πως έχουν πάρει αποζηµιώσεις από τα ΜΜΕ, βέβαιοι ότι θα τους θαυµάσουµε. Ισως και να έχουν δίκιο, τα ΜΜΕ να θεωρούνται ακόµα οι βαθύπλουτοι δαίµονες τους οποίους οι έξυπνοι πολιτικοί καταγγέλλουν και αποζηµιώνονται. Ισως και όχι.
----------------------------------------------------------------------------

Το θέμα λοιπόν ήταν αυτό,και μου έκαναν εντύπωση τα σχόλια στο Facebook. Το πιο χαρακτηριστικό έλεγε: "Συμφωνώ με τη τακτική ορισμένων πολιτικών να μυνήουν τους mainstream δημοσιογράφους (των νέων λχ.) των mainstream μέσων. Στην ουσία πρόκειται για "μετάγγιση" μεταξύ των κομμάτων. Έτσι είναι, το χρήμα πρέπει να κυ...κλοφορεί, και να μη μένει στάσιμο" Κι αρκετά ήταν στο πνεύμα αυτό. Δηλαδή, στο ματς, ας το πούμε έτσι Πολιτικοί- Δημοσιογράφοι, το κοινό αίσθημα πάει με τους πρώτους. Το αν κινδυνεύουν να κλείσουν εφημερίδες απο τα πρόστιμα και τις αποζημιώσεις που κερδίζουν οι πολιτικοί εναντίον τους δεν φαινεται να ανησυχεί κανέναν. Έχουν τόσο δυσφημιστεί και ταυτόχρονα μυθοποιηθεί, οι εφημερίδες που μπορεί κανείς να τους κάνει αφαίμαξη κατά βούληση, όσο περισσότερα βγάλει τόσο πιο μάγκας θα είναι. Την αντίληψη ότι χρειάζονται σε μια Δημοκρατία, δεν τη βλέπουμε πουθενα.

Διαπιστώνω ότι η συκοφαντική δυσφήμιση των πολιτικών εναντίον των δημοσιογράφων έχει νικήσει κατά κράτος. Και δεν μπορείς απο πουθένά να πάρεις αποζημίωση.