Αποχαιρετισμός

Αποχαιρετάµε την Ισπάρτα, κατηφορίζουµε νότια, στην Αττάλεια. Κάνουµε µε πούλµαν τον δρόµο που έκαναν οι γιαγιάδες µας µε τα παιδιά τους πριν από σχεδόν ενενήντα χρόνια. Τότε, µε αµάξια µερικοί και µε τα πόδια οι περισσότεροι, χρειάστηκαν οκτώ ηµέρες για να διανύσουν την απόσταση.

Τώρα εµείς µε πούλµαν κάνουµε λίγες ώρες, µε διάλειµµα ενδιάµεσα, σε µια ωραία λίµνη. Ας είναι ευλογηµένος ο τουρισµός, η ειρήνη, ο χρόνος που πέρασε, οι ευρωπαϊκές ταυτότητες που ανοίγουν τις πόρτες της Τουρκίας, το ευρώ που ακόµα και µε κρίση τα κάνει όλα φτηνά εδώ. Αγοράσαµε προϊόντα ροδέλαιου, χαλιά, όλα όσα έβγαζε κι ακόµα βγάζει η πόλη. Ο,τι είχαµε ακούσει το τσεκάραµε, ανακαλύψαµε τους απέναντι καηµούς, αγκαλιάσαµε απογόνους «ελληνοµεριτών» (κατά το «τουρκοµερίτες» που έλεγαν τους δικούς µας) είδαµε τη λίµνη Εγιρδίρ και το βουνό Σιτιρέ, που θυµούνταν οι αγαπηµένοι µας µε νοσταλγία για τις εκδροµές τους. Κάνει ζέστη. Τότε που ο πατέρας µου, παιδάκι ακόµα, ταξίδευε µε τη µαµά και τα αδέρφια του στον δρόµο της προσφυγιάς, να έκανε ζέστη άραγε; Τέτοια εποχή ήταν, αρχές Σεπτεµβρίου.

Αλλά ποτέ δεν µου είπαν τίποτε για ζέστη. Μπορεί να µην έκανε ή να µην την καταλάβαιναν. Αλλο είδος εµείς, ντελικάτο, πολυτελές, ευαίσθητο. Τυχερό είδος.

Απορούµε, γιατί τόσος τουρισµός στην Αττάλεια µένουν στα ξενοδοχεία όλη µέρα και κολυµπάνε σε πισίνες, παραλίες δεν υπάρχουν, ούτε στην ωραία παλιά πόλη πάνε, να δουν την πύλη του Αδριανού, τα αναπαλαιωµένα σπίτια.

Ελληνικά σπίτια, µας λένε οι πωλητές στα µαγαζιά που µπαίνουµε. Εδώ είχαν µείνει λίγες µέρες κι οι δικοί µας, µέχρι να τους παραλάβει πλοίο για την Ελλάδα.

Αγοράζουµε µπαχαρικά, τσάι, κεντήµατα, βραχιόλια. Ας είναι ευλογηµένο το εµπόριο, βρίσκει γλώσσα κοινή, εξηµερώνει πάθη και καηµούς των ανθρώπων.
Στα ΝΕΑ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=13&artid=4592289