Βουνό ή θάλασσα;

           

Στο δίλημμα βουνό ή θάλασσα η απάντηση βέβαια είναι Πήλιο. Τα έχει και τα δύο, αλλά βάζει ξανά το δίλημμα: να μένεις σε χωριό του βουνού, ή στις παραλίες; Να μπορείς να πηγαίνεις στη θάλασσα με τα ποδαράκια σου, ή να χρειάζεσαι αυτοκίνητο;

Για μένα το Πήλιο υπήρξε ανακάλυψη της ωριμότητας. Άκουγα γι αυτό, η μια γιαγιά είχε φύγει απο τη Δράκεια, ένα χωριό που βρίσκεται κάτω απ' τα Χάνια και πάνω απ' την Αγριά, αλλά δεν ξαναγύρισε ποτέ, και δεν την πρόλαβα αυτή τη γιαγιά να τ' ακούω τουλάχιστον από πρώτο χέρι. Για πολλά χρόνια οι δουλειές, οι πόλεμοι κι οι συμφορές κι οι δυσκολίες του ταξιδιού δεν άφηναν κανέναν στην οικογένεια να κάνει αυτή την αναζήτηση. Η μητέρα μου πρωτογνώρισε το χωριό της δικής της μητέρας στα σαράντα πέντε της χρόνια, τότε αξιώθηκε. Δεκαετία του 70, τότε που χαλάρωσαν λίγο οι άνθρωποι. Κατάφερε σιγά- σιγά ν' αγοράσει ένα μικρό σπιτάκι, να το φτιάξει. Κι άλλοι αθηναίοι αγόρασαν σπίτια, τα έφτιαξαν όλα κι είναι πολύ καλύτερα απο των ντόπιων. Αυτή την κατάσταση ζούμε σε όλα τα χωριά αλλά δεν το παραδεχόμαστε. Να έχουν οι παραθεριστές άψογα σπίτια για ένα μήνα το χρόνο, και των ντόπιων ακόμα να μην έχουν γίνει ισάξιά τους. 

Μερικοί αναστήλωσαν παλιά αρχοντικά, το χωριό είχε γκρεμιστεί απο τους σεισμούς και δεν είχαν απομείνει μεγάλα σπίτια. Πολύ ταλαιπωρημένο χωριό, στην Κατοχή οι Γερμανοί είχαν κάνει ομαδική εκτέλεση 120 αντρών για αντίποινα στο φόνο δυο δικών τους από αντάρτες. Δεν ορθοπόδησε απο την εκτέλεση αυτή κι απο το σεισμό του 55, δεν κατάφερε ν' ανοιχτεί στον τουρισμό. Ωστόσο η ζωή των ανθρώπων βελτιώθηκε αρκετά. 

Η ομορφιά της φύσης εδώ πάνω είναι κάτι το ασύλληπτο. Μόλις φτάνω στον κήπο μου, κάθε φορά μένω άναυδη, σα να μην τον έχω ξαναδεί, κι αρχίζω να τηλεφωνώ σε συγγενείς και φίλους, να τους αναγγείλω ότι γνώρισα τη γεύση του παραδείσου. Κάθε χρόνο τα ίδια κάνω. Αλλά οι ντόπιοι δεν ξέρουν τι θησαυρό έχουν στα χέρια τους, αφήνουν και καταστρέφονται πράγματα, συχνά καταστρέφουν οι ίδιοι ανεκτίμητα μνημεία, ή ξερωγώ  ο ΟΤΕ περνάει τα καλώδια απο το ένα χωριό στο άλλο και καταστρέφει με άνεση ένα μονοπάτι μοναδικής ομορφιάς, που πρόλαβα να το περπατήσω και δεν πιστεύω ότι άφησαν να ξεπατώσουν τα τρία ξύλινα γεφυράκια, το καλντερίμι κι όλο το μοναδικό εκείνο στενό πέρασμα. Αυτό είχε γίνει στη δεκαετία του '80 κι είχα πάει στον ΟΤΕ τότε να διαμαρτυρηθώ, όπου με ενημέρωσαν απαθείς ότι είχαν δώσει και κονδύλιο για αποκατάσταση μονοπατιών. Ποιος ξέρει τι απέγινε εκείνο το κονδύλιο.

Αυτή είναι η βρυσούλα στον κήπο μας και ο κορμός της φλαμουριάς που φτιάχνει σκιά με κλιματισμό 

Αλλά σκεφτείτε και τη λογική, 'καταστρέφω ένα μονοπάτι και βγάζω κονδύλιο για αποκατάσταση' Ποιος εργάτης του 1985 μπορούσε να κάνει τη δουλειά των μαστόρων και κοινοτήτων του 19ου αιώνα που κινούνταν από την ανάγκη για επικοινωνία και χρησιμοποιούσαν υποχρεωτικά όποια υλικά διέθεταν; 

Τέλος πάντων, τα έχω γράψει και ξαναγράψει αυτά, και με όλες τις αλλαγές το τοπίο παραμένει ασύγκριτο και συνεχίζω να μένω περιδεής κάθε φορά που φτάνω εδώ. Ακόμα και τη λειτουργία της εκκλησίας ακούω ευχαρίστως απο τα μεγάφωνα, γιατί αισθάνομαι την ανάγκη κι εγώ κάποιον να υμνήσω, να ευχαριστήσω το θεό για τη χάρη που με περιτριγυρίζει. Χαίρε και δόξα.  Θα μπορούσα να περνάω τη μέρα μου στην κήπο τα καλοκαίρια, ωστόσο παίρνω το αυτοκίνητο και κατεβαίνω στην Αγριά για ένα μπάνιο (η Αγριά απέκτησε καθαρή θάλασσα αφότου αγόρασαν Ιταλοί το εργοστάσιο τσιμέντων, το ούνα φάτσα -ούνα ράτσα είναι μύθος) Παλιότερα, πριν τους Ιταλούς, και με τα παιδιά μικρά, φτάναμε μέχρι την Άφησσο για καθαρά νερά και παιχνίδια. Σε μακρινότερες εξορμήσεις έχουμε πάει στις περισσότερες προσβάσιμες  παραλίες του Παγασητικού και του Αιγαίου. Λέω προσβάσιμες, γιατί είναι μερικές που ουσιαστικά και με διάφορα κόλπα είναι κλεισμένες, εκτός αν έχεις θάρρος αρκετό και όρεξη και βρεις κάποιο κρυφό δρομάκι και τις ανακαλύψεις. Τυπικά δεν μπορεί να σε διώξει κανείς, αλλά όσο νά' ναι είναι δυσάρεστο. Πάντως και χωρίς αυτες, οι ανοιχτές παραλίες είναι άπειρες, δεν προφταίνουμε να τις δοκιμάσουμε σε μια ζωή ολόκληρη. Μόνο που τώρα τελευταία, γερνώντας ίσως, βαραίνοντας, δεν ξέρω τι φταίει, προτιμούμε αυτό το διεκπεραιωτικό μπάνιο στην Αγριά κι ύστερα να μένουμε στον ονειρεμένο κήπο ατενίζοντας απο μακριά τη θάλασσα να εξαχνώνεται ανάμεσα στις γραμμές των βουνών. Είναι διαφορετικός ο αέρας εδώ πάνω, στα 600 μέτρα που βρίσκεται το χωριό, είναι πιο ελαφρύς, κάτι γίνεται  με την ανάβαση. Δεν μπορώ να το εκφράσω ακριβώς. Θα ήταν ωραία να μπορούσαμε να κολυμπάμε σε κάποια ορεινή λίμνη, στις γούρνες που κάνουν τα ρέματα, αλλά δεν έχω βρει καμιά κατάλληλη ακόμα κι ας λέει ο γείτονας ότι τις ήξερε μικρός, ή να πηγαίνουμε στη θάλασσα με μια μεγάλη τσουλήθρα και να επιστρέφουμε με τελεφερίκ. Γενικά το τελεφερίκ θα ήταν σωτήριο, όλοι αυτοί οι δρόμοι που ανοίγονται στο Πήλιο το απειλούν καθώς έχει μαλακά χώματα και συνεχώς κατολισθαίνει ολόκληρο. 

Φέτος παραπονιούνται οι κάτοικοι ότι δεν έχουν τουρισμό. Μούρχεται να τους ρωτήσω, πότε αποφασίσατε ότι ο τουρισμός σας ενδιαφέρει; Γιατί ως τώρα μόνο από πείσμα οι άνθρωποι το βρίσκουν και το αγαπάνε το χωριό, εσείς είστε άρχοντες, δεν τους χρειάζεστε! Για κοπιάστε να καθαρίστε τα ρέματα, αφήστε κανένα καλντερίμι χωρίς τσιμέντο, συμμαζέψτε λίγο τα σκουπίδια, τις λαμαρίνες, την τσαπατσουλιά, χαμογελάστε και καμιά φορά, τζάμπα είναι. Αλλά δεν λέω τίποτε απ' αυτά, είναι πολύ εύθικτοι οι άνθρωποι, δεν θα δέχονται μαθήματα απο την αθηναία, μπορεί να παρεξηγηθούν. Σκέφτομαι απλώς ότι αν ήμουν πλούσια θα ερχόμουν να ιδρύσω κάτι στο χωριό αυτό, να το σώσω απο την έλλειψη σεβασμού απέναντι στη φύση και στην ομορφιά του. Και ονειρεύομαι τελεφερίκ. Μην αρχίστε να μου λέτε ότι θα χαλάσει το περιβάλλον. Υπάρχουν ήδη οι στύλοι της ΔΕΗ, αν γίνονται υπόγεια τα καλώδια (θα το χρηματοδοτούσα αυτό ως εκατομμυριούχος) θα ήταν πολύ λιγότερα αυτά που θα φαίνονταν με το τελεφερίκ.