Είδα αυτό το βίντεο με τις φοιτήτριες που βρίζουν τον καθηγητή τους, πρόεδρος της Σχολής τους είναι μάλιστα, κάθεται αμίλητος σε μια θέση αμφιθεάτρου ανάμεσά τους... περιμένεις κάτι να πει, δεν λέει τίποτε. Δεν θα έπρεπε, μου είπε μια γνωστή μου καθηγήτρια, θα ήταν επικίνδυνο να μιλήσει, μπορεί να τον χτυπούσαν... Έχει συμβεί να χτυπήσουν καθηγητές αν τολμήσουν να τους πάνε κόντρα.
Δεν μιλάει λοιπόν ο καθηγητής, και οι μικρές απο πάνω του τον βρίζουν, αφρίζουν, φωνάζουν, ψάχνουν να βρουν τις λέξεις. Σκατά, λέει η νεαρή στο γκρο πλαν και την ικανοποιεί αρκετά, το ξαναλέει. Σκατά, σκατά, σκατά, τα κάνατε όλα, διευκρινίζει. Η φωνή της ακούγεται υστερική, απωθητική, στρίγγλικη. Μια μικρή στρίγγλα που εκτίθεται με σιγουριά. Θα βρει υπερασπιστές, το ξέρει. Στο facebook που είδα το βίντεο μια γυναίκα είχε γράψει απο κάτω το εξής σχόλιο: "Μα σκεφτείτε πόση βία υφίστανται τα παιδιά και γίνονται βίαια!"
Υφίστανται βία τα παιδιά; Ποια παιδιά, τα σημερινά ελληνόπουλα; Οι φοιτητές ΤΕΙ και ΑΕΙ είναι ξυλοκοπημένα παιδιά που πανε στο Πανεπιστήμιο και δικαιούνται να εκφράζονται βίαια; Τα δέρνουν οι γονείς, τα δέρνουν οι δάσκαλοι, τα δέρνει η κοινωνία; Ποιος είναι βίαιος με τα παιδιά σήμερα; ΄Οποιος σηκώσει χέρι σε παιδί κινδυνεύει να βρεθεί σε φυλακή, κι ας είναι και δικο του. Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι τα παιδιά εισπράττουν βία γι αυτό τη βγάζουν με τη σειρά τους, και μάλιστα στους καθηγητές τους;
Μπορεί να το εννοούσε μεταφορικά βέβαια η γυναίκα. Με τη μεταφορική βία δεν βγάζεις άκρη, ο καθένας μπορεί να ονομάζει βία ό,τι του αρέσει, ή μάλλον ό,τι δεν του αρέσει. Κι εμένα μού 'ρχεται να ονομάσω βίαιη την υπερβολική και υπερβολικά αδέξια φροντίδα για τα παιδιά που τα μεγαλώνει χωρίς όρια και τους επιτρέπει να καταντήσουν έτσι. Γιατί όχι; Το να εκθέτεις τα παιδιά στη βία των ορμών τους, μπορεί μια χαρά να το πει κανείς βία. Τόσα πράγματα ονομάστηκαν βία, κι όταν φάμε ξύλο καμιά ώρα δεν θα θυμόμαστε πώς το λένε αυτό.
Αυτό το κορίτσι που είδα να τσιρίζει τόσο αντιπαθητικά στον καθηγητή του, μου θύμισε σκηνές νέων γονιών με μωρά που δεν ήξεραν τι να τα κάνουν και τα άφηναν να βασανίζονται και να βασανίζουν τους γύρω τους. Μωρά που κλαίνε και θέλουν να κοιμηθούν είναι το κλασσικό. Eίναι περίεργο γιατί κανείς δεν ειδοποιεί τους νέους γονείς ότι το παιδί θέλει τρόπο για να αποκοιμηθεί. Κι ύστερα μικρά παιδάκια που κάνουν σκηνές υστερίας κι οι γονείς προσπαθούν να τα καλμάρουν μιλώντας τους σα να είναι ενήλικες, ρωτώντας τι θέλουν, παίρνοντας στα σοβαρά κάθε ανοησία τους, χωρίς καμία αίσθηση του περιβάλλοντος χώρου. Γιατί ούτε για την ανάγκη να ενημερώνονται τα παιδιά εξ απαλών ονύχων ότι θα ζήσουν σε ανθρώπινη κοινωνία έχουν μάθει πολλοί σημερινοί γονείς.
Έχω συχνά λυπηθεί αυτούς τους γονείς, κυρίως αυτά τα παιδιά. Δεν ξέρουν τα κακόμοιρα πώς να βάλουν όρια στον εαυτό τους, τσιρίζουν, ουρλιάζουν από απελπισία ζητώντας από τους γονείς να τους βάλουν όρια, κι εκείνοι αρνούνται την ευθύνη. Κι αν εκείνοι αρνηθούν, ποιος θα την αναλάβει; Τα παιδιά είναι καταδικασμένα σε υστερική ζωή, κάθε ώρα και στιγμή να μετράνε τις δυνατότητες αποδοχής, να μη γνωρίζουν στιγμή γαλήνης, στιγμή εμπιστοσύνης σε κανόνες συμβίωσης, να μη χαλαρώνουν, να μη χαίρονται, να μην αναγνωρίζουν, να μην είναι άξια να νιώσουν ευγνωμοσύνη, να τα θέλουν όλα εδώ και τώρα, να μη βάζουν στόχους, να μην πιστεύουν στην προσπάθεια, να μην ... να μην...
Πόση στέρηση. Πόσες ελλείψεις. Πραγματικά, μπορείς να πεις ότι κάτι τέτοιο είναι κάτι σαν βία. Να μεγαλώνεις παιδιά που δεν τους βάζεις όρια. Μιλάω γι αυτά τα κλασσικά παραχαϊδεμένα ελληνόπουλα, αυτό το είδος που κυκλοφορεί πολύ τις τελευταίες δεκαετίες. Απο την τρομερή αυστηρότητα που γνώρισε η γενιά μας και κυρίως η προηγούμενη, φτάσαμε στην πλήρη αποδοχή κάθε ανώριμου χαρακτηριστικού. Τα παιδιά και οι έφηβοι αιχμάλωτα στην παιδικότητα και στην εφηβεία. Είναι μια γενική τάση βέβαια, αλλά πολλοί το παρακάνουν, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μεγαλώνουν χωρίς να μπορούν να θαυμάσουν ή να σεβαστούν κανέναν και τίποτε. Και τότε ποιος θα είναι πρότυπό τους, ποιος θα μπορέσει να τους μάθει οτιδήποτε; Ποιος θα μπορέσει να εκτιμήσει μια προσπάθεια που κάνουν, μια δουλειά που τελειώνουν, μια πορεία, ένα κατόρθωμα; Αυτά τα παιδιά έχουν εξασφαλίσει τη δυστυχία τους δια βίου.
Αυτό το κορίτσι που ούρλιαζε 'σκατά' και δεν τα χόρταινε, μου φάνηκε πως φώναζε απελπισμένα 'σταματήστε με!'. Αλλά είναι αργά πια, κι όντως ο καθηγητής πρέπει να σκεφτεί τη σωματική του ακεραιότητα.
Δεν μιλάει λοιπόν ο καθηγητής, και οι μικρές απο πάνω του τον βρίζουν, αφρίζουν, φωνάζουν, ψάχνουν να βρουν τις λέξεις. Σκατά, λέει η νεαρή στο γκρο πλαν και την ικανοποιεί αρκετά, το ξαναλέει. Σκατά, σκατά, σκατά, τα κάνατε όλα, διευκρινίζει. Η φωνή της ακούγεται υστερική, απωθητική, στρίγγλικη. Μια μικρή στρίγγλα που εκτίθεται με σιγουριά. Θα βρει υπερασπιστές, το ξέρει. Στο facebook που είδα το βίντεο μια γυναίκα είχε γράψει απο κάτω το εξής σχόλιο: "Μα σκεφτείτε πόση βία υφίστανται τα παιδιά και γίνονται βίαια!"
Υφίστανται βία τα παιδιά; Ποια παιδιά, τα σημερινά ελληνόπουλα; Οι φοιτητές ΤΕΙ και ΑΕΙ είναι ξυλοκοπημένα παιδιά που πανε στο Πανεπιστήμιο και δικαιούνται να εκφράζονται βίαια; Τα δέρνουν οι γονείς, τα δέρνουν οι δάσκαλοι, τα δέρνει η κοινωνία; Ποιος είναι βίαιος με τα παιδιά σήμερα; ΄Οποιος σηκώσει χέρι σε παιδί κινδυνεύει να βρεθεί σε φυλακή, κι ας είναι και δικο του. Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι τα παιδιά εισπράττουν βία γι αυτό τη βγάζουν με τη σειρά τους, και μάλιστα στους καθηγητές τους;
Μπορεί να το εννοούσε μεταφορικά βέβαια η γυναίκα. Με τη μεταφορική βία δεν βγάζεις άκρη, ο καθένας μπορεί να ονομάζει βία ό,τι του αρέσει, ή μάλλον ό,τι δεν του αρέσει. Κι εμένα μού 'ρχεται να ονομάσω βίαιη την υπερβολική και υπερβολικά αδέξια φροντίδα για τα παιδιά που τα μεγαλώνει χωρίς όρια και τους επιτρέπει να καταντήσουν έτσι. Γιατί όχι; Το να εκθέτεις τα παιδιά στη βία των ορμών τους, μπορεί μια χαρά να το πει κανείς βία. Τόσα πράγματα ονομάστηκαν βία, κι όταν φάμε ξύλο καμιά ώρα δεν θα θυμόμαστε πώς το λένε αυτό.
Αυτό το κορίτσι που είδα να τσιρίζει τόσο αντιπαθητικά στον καθηγητή του, μου θύμισε σκηνές νέων γονιών με μωρά που δεν ήξεραν τι να τα κάνουν και τα άφηναν να βασανίζονται και να βασανίζουν τους γύρω τους. Μωρά που κλαίνε και θέλουν να κοιμηθούν είναι το κλασσικό. Eίναι περίεργο γιατί κανείς δεν ειδοποιεί τους νέους γονείς ότι το παιδί θέλει τρόπο για να αποκοιμηθεί. Κι ύστερα μικρά παιδάκια που κάνουν σκηνές υστερίας κι οι γονείς προσπαθούν να τα καλμάρουν μιλώντας τους σα να είναι ενήλικες, ρωτώντας τι θέλουν, παίρνοντας στα σοβαρά κάθε ανοησία τους, χωρίς καμία αίσθηση του περιβάλλοντος χώρου. Γιατί ούτε για την ανάγκη να ενημερώνονται τα παιδιά εξ απαλών ονύχων ότι θα ζήσουν σε ανθρώπινη κοινωνία έχουν μάθει πολλοί σημερινοί γονείς.
Έχω συχνά λυπηθεί αυτούς τους γονείς, κυρίως αυτά τα παιδιά. Δεν ξέρουν τα κακόμοιρα πώς να βάλουν όρια στον εαυτό τους, τσιρίζουν, ουρλιάζουν από απελπισία ζητώντας από τους γονείς να τους βάλουν όρια, κι εκείνοι αρνούνται την ευθύνη. Κι αν εκείνοι αρνηθούν, ποιος θα την αναλάβει; Τα παιδιά είναι καταδικασμένα σε υστερική ζωή, κάθε ώρα και στιγμή να μετράνε τις δυνατότητες αποδοχής, να μη γνωρίζουν στιγμή γαλήνης, στιγμή εμπιστοσύνης σε κανόνες συμβίωσης, να μη χαλαρώνουν, να μη χαίρονται, να μην αναγνωρίζουν, να μην είναι άξια να νιώσουν ευγνωμοσύνη, να τα θέλουν όλα εδώ και τώρα, να μη βάζουν στόχους, να μην πιστεύουν στην προσπάθεια, να μην ... να μην...
Πόση στέρηση. Πόσες ελλείψεις. Πραγματικά, μπορείς να πεις ότι κάτι τέτοιο είναι κάτι σαν βία. Να μεγαλώνεις παιδιά που δεν τους βάζεις όρια. Μιλάω γι αυτά τα κλασσικά παραχαϊδεμένα ελληνόπουλα, αυτό το είδος που κυκλοφορεί πολύ τις τελευταίες δεκαετίες. Απο την τρομερή αυστηρότητα που γνώρισε η γενιά μας και κυρίως η προηγούμενη, φτάσαμε στην πλήρη αποδοχή κάθε ανώριμου χαρακτηριστικού. Τα παιδιά και οι έφηβοι αιχμάλωτα στην παιδικότητα και στην εφηβεία. Είναι μια γενική τάση βέβαια, αλλά πολλοί το παρακάνουν, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μεγαλώνουν χωρίς να μπορούν να θαυμάσουν ή να σεβαστούν κανέναν και τίποτε. Και τότε ποιος θα είναι πρότυπό τους, ποιος θα μπορέσει να τους μάθει οτιδήποτε; Ποιος θα μπορέσει να εκτιμήσει μια προσπάθεια που κάνουν, μια δουλειά που τελειώνουν, μια πορεία, ένα κατόρθωμα; Αυτά τα παιδιά έχουν εξασφαλίσει τη δυστυχία τους δια βίου.
Αυτό το κορίτσι που ούρλιαζε 'σκατά' και δεν τα χόρταινε, μου φάνηκε πως φώναζε απελπισμένα 'σταματήστε με!'. Αλλά είναι αργά πια, κι όντως ο καθηγητής πρέπει να σκεφτεί τη σωματική του ακεραιότητα.
1 σχόλιο:
Έτσι είναι, και τα παιδιά δεν φταίνε γιατί οι μεγάλοι θεώρησαν σωστό να τα χρησιμοποιούν κατά βούληση, ακόμη και μέσα στα Πανεπιστήμια. Τόσο σκατά τα έχουμε κάνει...
Δημοσίευση σχολίου