Τουλάχιστον τους Γάλλους μπορούμε ακόμα να τους αγαπάμε χωρίς ενοχές. Ή μήπως μαράθηκε εκείνη η παλιά αγάπη; Δεν το πιστεύω. Είμαστε βαθιά γαλλόφιλοι, κι εκεινοι βαθιά φιλέλληνες, όπως το λέγαμε παλιά. Φέρουν δεν φέρουν επενδύσεις, είναι οι ιδεατοί αδελφοί που πρόκοψαν χωρίς να ξεχάσουν ποτέ τη μακρινή μητέρα. Την Ελλάδα, όπως τη φαντάστηκαν, κι όπως την προέβαλαν στο χώρο που κατοικούμε. Μαζί τους έχουμε την πιο αποδεκτή συγγένεια. Ξέρουν καλύτερα απ' όλους πόσο υπέροχο λάδι παράγουμε, πόσο γλυκειά είναι η θάλασσα το καλοκαίρι, πόσο ελληνικές είναι οι μύτες μας. Διδάσκουν ακόμα ελληνικά στα σχολεία τους και πρώτοι ξεχνούν την ερασμιακή προφορά όταν ταξιδεύουν κατα δω. Μας αγαπούν πιο πολιτιστικά από τους άγγλους και πιο ανάλαφρα από τους Γερμανούς. Ξέρουν καλύτερα κι από μας τι ήταν η χούντα. Φιλοξένησαν τους πάντες τότε, αριστερούς και δεξιούς εξόριστους, διαμόρφωσαν τον Καραμανλή τον κανονικό, γλίτωσαν με ελικόπτερο το Θεοδωράκη, περίμεναν υπομονετικά και με εμπιστοσύνη να επιστρέψει η Δημοκρατία. Κι η δική τους εκτίμηση σφραγίζει την πολιτική μας ζωή. Ισως περισσότερο με τη φαντασία παρά με το υπόδειγμα. Είναι το πρότυπο μας, νομίζουμε ότι μοιάζουμε λίγο, είναι ο πολυτελής καθρέφτης όπου φαινόμαστε ωραιότεροι. Κι εδώ που τα λέμε λιγουλάκι μοιάζουμε. Εχουν κι αυτοί κεντρικό κράτος, πολύ κεντρικό σχεδιασμό, διανόηση που επηρεάζει την πολιτική ζωή. Όταν συνέλθουμε θα μοιάζουμε περισσότερο. Ο υπόλοιπος κόσμος τους θεωρεί σοσιαλιστές. Δουλεύουν τις ιδέες με ζήλο μεγαλύτερο κι απο τη γαλλική κουζίνα.
Δεν μπορούμε να μην αγαπάμε τη Γαλλία. Στο μυαλό και στην καρδιά, ακόμα και στο βάθος τη Ιστορίας αν το ψαξεις, είμαστε τέκνα της Γαλλικής επανάστασης. Μην κοιτάτε που η εκκλησία με τους μύθους της καπέλωσε την αληθινή καταγωγή του νέου ελληνικού κράτους. Όπως οι Γάλλοι είναι εγγόνια της αρχαίας Ελλάδας. Το Παρίσι θεωρεί τον εαυτό του συνέχεια της Αθήνας, κι αν σκεφτείτε τον εριστικό χαρακτήρα μας είναι θαύμα που δεν μας πειράζει καθόλου. Αναγνωρίζουμε την παιδεία μας σε κάθε δρόμο του. Έτσι θα γινόταν η Αθήνα στα όνειρά της.
Δυο ειδών οπαδοί της Revolution Francaise είμαστε βέβαια. Κάποιοι θαυμάζουν ακόμα τη βία της καρμανιόλας, ελπίζω ότι περισσότεροι θαυμάζουμε τη Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη. Κι ακόμα ελπίζω κάποτε να καταλάβουμε πώς ξεπέρασαν τη βία της, πώς προχώρησαν στη σύνθεση, πώς πολέμησαν και πώς αποφάσισαν να μην ξαναπολεμήσουν, πώς πορεύονται στην κρίση και τέλος πώς μας ονειρεύονται.
Για επενδύσεις δεν ξέρω να σας πω. Πάντως στη γαλλική κουζίνα προοδεύουμε σταθερά και θα τη βελτιώσουμε νομίζω πολυ εξάγοντας όλο και περισσότερο εκλεκτό ελαιόλαδο.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=22210
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου