Μια τόσο ρωμαϊκή θρησκεία

Η πρόσοψη του St Gervais στο Παρίσι

Επιστροφή απο το Παρίσι, όπου επισκέφτηκα περισσότερες εκκλησίες απο ποτέ, έμπαινα  μέσα όπως μπαίνει κανείς σε μέρη που μπορούν να αποκαλύψουν μυστικά ξεχασμένα στην τύρβη των οδών.  Και πράγματι,  τα αποκαλύπτουν αν ξέρεις να διαβάζεις τη γλώσσα τους, λατινικά, μυστήρια σύμβολα, λίγα ελληνικά, συντομογραφίες. Χωρίς οδηγό δεν γίνεται τίποτε.
 Την Μεγάλη εβδομάδα των Καθολικών παρακολούθησα τις δικές τους ετοιμασίες, είδα και τη σεμνή τους Ανάσταση, ενδιάμεσα πήγα στο Λούβρο, στα Αιγυπτιακά, διάβασα πάλι για τις ελπίδες των αιγυπτίων να αναστηθούν στο μουμιοποιημένο τους σώμα. Την τελευταία μέρα πριν φύγω αξιώθηκα να πάω στο νέο ανθρωπολογικό μουσείο Μπρανλύ, όπου είδα λίγο από όλου του κόσμου τις λατρείες που ελπίζουν σε αναστάσεις. Γενικά έπεσε πολλή θρησκειολογία, τυχαία ή λόγω γενικότερης τάσης αναζητήσεων, δεν ξέρω.
Κι έτσι τριγυρνώντας στις παρισινές λεωφόρους και προσέχοντας όσο ποτέ δεν είχα προσέξει τα μεσαιωνικά ίχνη που δεν έσβησε η αυστηρή και μεγαλόπρεπη πολεοδομία, μπαίνοντας ξανά στις ρωμαϊκές θέρμες του Κλυνύ και στην Αρένα της Λουτεκίας, περιδιαβάζοντας στα μουσεία και στους κήπους, δημιουργώντας και λύνοντας απορίες του στυλ "Μπα έχουν κι αυτόν τον άγιο;" ή "Μπα, έχουν κι αυτή τη συνήθεια;" φωτογραφίζοντας διαρκώς κολώνες διαφόρων ρυθμών, σκέφτηκα πόσο ρωμαϊκή είναι αυτή η θρησκεία που θέλουμε να μας διαχωρίζει από τους άλλους Ευρωπαίους, κι ό,τι και να κάνουμε δεν σβήνει η αληθινή της 'ρωμαϊκότητα'. Πόσο δεμένες είναι η Ευρώπη και η Ανατολή μέσα στις χριστιανικές ιστορίες και στην τέχνη που τις ντύνει, αυτό σου αποκαλύπτουν διαρκώς στο βάθος. Μια θρησκεία που διαδόθηκε σε εποχή οικουμενικότητας, που αφομοίωσε τελετές από κάθε προηγούμενο δημοφιλή θεό, που θέλησε να γίνει οικουμενική, που το προσπάθησε με πολέμους και τυραννίες, συνδέθηκε με την εξουσία σε Δύση και Ανατολή, κι ακόμα βασανίζεται απο τη νοσταλγία αυτή της οικουμενικότητας.
Τέλος πάντων. Πάω να φάω μαγειρίτσα. Καλό Πάσχα!