Σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή για τους Καθολικούς, μπήκα σε αρκετές εκκλησίες στα πλαίσια του ακούραστου τουριστικού μου Μαραθώνιου, κι είδα διάφορες φάσεις της προετοιμασίας της λειτουργίας. Οι πιο πολλές είχαν λίγο κόσμο, μερικές καθόλου. Υπήρχε όμως μία, ο 'Αγιος Ιωσήφ των εθνών' που ήταν τίγκα. Δεν έπεφτε καρφίτσα, γεμάτες οι καρέκλες και υπήρχαν και μερικοί όρθιοι, όλοι Ινδοί, ή Πακιστανοί, ή Σινγκαλέζοι, δεν κατάλαβα ακριβώς, άκουγαν τη λειτουργία στη γλώσσα τους με τόση ευλάβεια και συγκίνηση που δεν τόλμησα να ρωτήσω κάποιον τι γλώσσα ήταν αυτή. Αναγνώρισα μόνο το όνομα Ιούδας Προχώρησα απο κεκτημένη ταχύτητα, επειδή πάντα προχωράω μπροστά στις εκκλησίες, να δω, αλλά ντράπηκα να βγάλω τη φωτογραφική μηχανή, αν και θα ήταν σπουδαία η φωτογραφία. Άκουσα λίγο την άγνωστη γλώσσα, μπορεί να ήταν σινγκάλι, ούρντου, χίντι, ποιος ξέρει; Συγκινήθηκα άθελά μου η άθεη. Aυτά τα πρόσωπα, με το σχήμα και τα χαρακτηριστικά τους όλα σαν να τα είχε πλάσει ο μόχθος αυτοπροσώπως, ήταν τόσο γεμάτα προσμονή και ευλάβεια, τόσο πάθος για τη συμμετοχή στην τελετή αυτή, τόση συγκίνηση γι αυτά που άκουγαν.
Έφυγα διακριτικά, κι έμεινα με την περιέργεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου