Σκόνη του χρόνου

Η φλοκάτη τιναγμένη περιμένει τη νέα σκόνη του νέου χρόνου

Επιστρέφουμε στην Αθήνα. Τακτοποιώ το σπίτι στο χωριό, έβγαλα να τινάξω τη φλοκάτη στην αυλή. Με κάθε τίναγμα σύννεφο η σκόνη σηκώνεται και με τυλίγει. Σκόνη από τους μήνες του χειμώνα που έμενε στρωμένη στο πάτωμα. Πόσες φορές μπήκαμε και βγήκαμε στο σπίτι, προσπαθώ να θυμηθώ βήχοντας. Ποιοι ήμασταν; Οι φίλοι δεν ανεβαίνουν πια να μας δουν. Μεγάλωσαν τα παιδιά, σταμάτησαν κι οι εκδρομές των γονέων.

Τον περισσότερο καιρό λείπαμε από το εξοχικό. Όμως η φλοκάτη μάζευε τη σκόνη της ανελλιπώς, ακόμα κι όταν έμενε διπλωμένη για να μη σκονίζεται. Σκόνη του χειμώνα που χορεύει στον ανοιξιάτικο ήλιο. Σκόνη της κάθε μέρας, σκόνη του χρόνου. Μόλις καθαρίσει η φλοκάτη και την απλώσεις ξανά, τώρα ή τον επόμενο χειμώνα, αρχίζει πάλι η σκόνη ανυπόμονα να κάθεται πάνω της. Πριν σε ξεπονέσει η μέση από το προηγούμενο τίναγμα πρέπει να την τινάξεις πάλι. Αέναος κύκλος της καθαριότητας του σπιτιού, της ματαιότητας του μόχθου, που μόλις σταματά πρέπει να ξαναρχίζει.

Πώς τα έβγαζαν πέρα οι γυναίκες όταν είχαν μόνο τέτοιες φλοκάτες στο σπίτι τους; Τις κουβαλούσαν στις νεροτριβές; Θα πρέπει να κοψομεσιάζονταν. Τις ανέβαζαν στα μουλάρια; Θα πρέπει να είχαν δύναμη τότε, ή τουλάχιστον να είχαν δύναμη όσες δεν είχαν υπηρέτριες για τις βαριές δουλειές. Γύρω από το χωριό δεν ξέρω καμιά νεροτριβή, δεν έχω ακούσει για πλύσιμο φλοκάτης. Μπορεί και να μην τις έπλεναν, δεν έχω ιδέα. Μπορεί και να μην είχαν καν φλοκάτες. Πώς ζούσε η γιαγιά μου πριν κατέβει στο Βόλο, στην πλούσια θεία που της έψαχνε ένα καλό προξενιό; Πώς ζούσε η προγιαγιά μου πριν κατέβει στη Λάρισα, κι ύστερα στο Αγρίνιο; Δεν ξέρω τίποτε.

Καμιά φορά προσπαθώ να στήσω σκηνές από τη ζωή τους, αλλά δεν ξέρω πώς μαγείρευαν, πώς κάθονταν, πώς χτενίζονταν, πώς μιλούσαν. Η καθημερινή ζωή τους μου διαφεύγει. Ξέρω μερικά πράγματα από τις μεγάλες μετακινήσεις τους. Άλλαξαν πόλεις αναζητώντας καλύτερη ζωή. Από το χωριό στην κοντινή πόλη, το Βόλο. Από κει στη Λάρισα, διοικητικό κέντρο, από τη Λάρισα στο Αγρίνιο, πόλη με οικονομική ανάπτυξη λόγω καπνών. Από το Αγρίνιο, η επόμενη γενιά πια, η μαμά μου δηλαδή, στην Αθήνα, το όνειρο κάθε έλληνα.

Κι εγώ να επιστρέφω γεμάτη απορίες στο χωριό που εκείνες εγκατέλειψαν και να αφήνω να με τυλίγει η βουβή και δυσανάγνωστη σκόνη του χρόνου.