Τώρα πήγα κι εγώ µε ξεναγό στην Εφεσο, πραγµατοποιώντας, πέρα από το όνειρο της ξενάγησης, και το όνειρο της επίσκεψης στον χώρο αυτό, που φαίνεται τόσο µοναδικής οµορφιάς στις φωτογραφίες. Οµως, αν και φροντίσαµε να είµαστε νωρίς το πρωί, η ζέστη ήταν τέτοια που ούτε την ξεναγό, ούτε τα αρχαία µπορούσα να απολαύσω.
Ευτυχώς είχα το κουράγιο να χαµογελάσω στον επαγγελµατία φωτογράφο, κι έτσι έπειτα από χρόνια µπορεί να καταφέρω να εξωραΐσω την ανάµνηση, µε τις φωτογραφίες που αγόρασα στην έξοδο.
Πιο πολύ ονειρευόµουν να δω την πολύµαστη Αρτέµιδα, αυτό το µυστηριώδες άγαλµα που µε εντυπωσίαζε από µικρό παιδί, σε µια φωτογραφία της δίτοµης «Ελληνικής Μυθολογίας» που είχαµε στο σπίτι. Αλλά το γκρουπ καθυστέρησε και δεν θα προλαβαίναµε το µουσείο, είπε η ξεναγός.
Τελικά, το καλύτερο µε τα γκρουπ είναι είτε να τα ακολουθείς λαθραία στα µουσεία, είτε να τους ξεφεύγεις όταν ανήκεις σ' αυτά.
Κανείς δεν επιτρέπεται να αγγίζει πια αυτά τα έργα, αλλά αν τα κοιτάξεις εντατικά νιώθεις µια σχεδόν απτική αίσθηση, σαν να τα έχεις τυλίξει στην αγκαλιά σου.
Συγκεντρώθηκα για να μπορέσω μέσα στα λίγα κλεμένα λεπτά που μας είχαν παραχωρηθεί να μείνω μόνο με το βλέμμα μόνη με το άγαλμα, νοερά να αγγίξω τους μυστηριώδεις μαστούς. Και για δευτερόλεπτα, χάρις στις σκιές τους, στο ημίφως, στην ένταση που τα μάτια πετυχαίνουν καμιά φορά, ένοιωσα ότι το πέτυχα, σα να συμμετέχω σε μυστική διαδικασία απαγορευμένης θρησκείας. Ύστερα φύγαµε τρεχάλα
(Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 31 Αυγούστου 2010) http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=13&artid=4591771
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου