Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Αγγίζοντας την Εφεσία Αρτέμιδα

Πάντα ζήλευα τα γκρουπ όταν επισκεπτόµουν αρχαιολογικούς χώρους. Κάτι έλεγε ο ξεναγός που εγώ δεν θα άκουγα, και καµιά φορά, αν µιλούσε γλώσσα που καταλαβαίνω, κολλούσα δίπλα να κλέψω πληροφόρηση.

Τώρα πήγα κι εγώ µε ξεναγό στην Εφεσο, πραγµατοποιώντας, πέρα από το όνειρο της ξενάγησης, και το όνειρο της επίσκεψης στον χώρο αυτό, που φαίνεται τόσο µοναδικής οµορφιάς στις φωτογραφίες. Οµως, αν και φροντίσαµε να είµαστε νωρίς το πρωί, η ζέστη ήταν τέτοια που ούτε την ξεναγό, ούτε τα αρχαία µπορούσα να απολαύσω.
Ευτυχώς είχα το κουράγιο να χαµογελάσω στον επαγγελµατία φωτογράφο, κι έτσι έπειτα από χρόνια µπορεί να καταφέρω να εξωραΐσω την ανάµνηση, µε τις φωτογραφίες που αγόρασα στην έξοδο.
Πιο πολύ ονειρευόµουν να δω την πολύµαστη Αρτέµιδα, αυτό το µυστηριώδες άγαλµα που µε εντυπωσίαζε από µικρό παιδί, σε µια φωτογραφία της δίτοµης «Ελληνικής Μυθολογίας» που είχαµε στο σπίτι. Αλλά το γκρουπ καθυστέρησε και δεν θα προλαβαίναµε το µουσείο, είπε η ξεναγός.
Τελικά, το καλύτερο µε τα γκρουπ είναι είτε να τα ακολουθείς λαθραία στα µουσεία, είτε να τους ξεφεύγεις όταν ανήκεις σ' αυτά.

Καταφέραµε να πάµε πέντε άτοµα στο Μουσείο της Εφέσου, µια µικρή παρασπονδία στο οµαδικό πνεύµα. Για ελάχιστα λεπτά σταθήκαµε µπροστά στα παράξενα αυτά αγάλµατα, της θεάς που θα ήταν κάποια ασσυριακή µεγάλη θεά πριν µεταµορφωθεί σε Αρτέµιδα, τι να κάνει κι αυτή, όλοι προσαρµόζονται στις πραγµατικότητές τους. Τώρα οι αρχαιολόγοι λένε, δεν κρέµονται µαστοί στο στήθος της, αλλά αφιερώµατα, όρχεις µεγάλων ζώων, και µου το χαλάνε.
Κανείς δεν επιτρέπεται να αγγίζει πια αυτά τα έργα, αλλά αν τα κοιτάξεις εντατικά νιώθεις µια σχεδόν απτική αίσθηση, σαν να τα έχεις τυλίξει στην αγκαλιά σου.
Συγκεντρώθηκα για να μπορέσω μέσα στα λίγα κλεμένα λεπτά που μας είχαν παραχωρηθεί να μείνω μόνο με το βλέμμα μόνη με το άγαλμα, νοερά να αγγίξω τους μυστηριώδεις μαστούς. Και για δευτερόλεπτα, χάρις στις σκιές τους, στο ημίφως, στην ένταση που τα μάτια πετυχαίνουν καμιά φορά, ένοιωσα ότι το πέτυχα, σα να συμμετέχω σε μυστική διαδικασία απαγορευμένης θρησκείας. Ύστερα φύγαµε τρεχάλα
(Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 31 Αυγούστου 2010) http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=13&artid=4591771

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πόσο δύσκολο να γίνει το προσωπικό, πολιτικό.

Τη νύχτα που έφτασε ο Καραμανλής στο Ελληνικό να αναλάβει τα ηνία της χώρας που είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, πενήντα χρόνια πριν, δεν...