Eλάτε στο πάρκο βόλτα! (πεδίο του Άρεως)

 Ίδιο και διαφορετικό, μισοφτιαγμένο, μας υποδέχεται το Πεδίο του Άρεως ξανά, μετά από χρόνια στέρησης. Καινούργιο και μαζί γνώριμο, πώς αντέξαμε τόσον καιρό χωρίς αυτή τη βόλτα; Γι αυτό κοντέψαμε να πάθουμε κατάθλιψη εδώ στη γειτονιά και δεν ξέραμε τι μας έφταιγε. Το πράσινο των παιδικών μας χρόνων, και των εφηβικών, και όλης της ζωής μας, επιτέλους ξαναγύρισε. Σα να γνωρίζω ένα- ένα τα φυλλαράκια που ξαναβλέπω, αλλά θα είναι ψευδαίσθηση.

Στα δρομάκια του τώρα ανάβουν φώτα μόλις πέσει η βραδιά, είναι πανέμορφο και ηρεμιστικό. Στη θέση του παλιού σιντριβανιού υπάρχει ένα καινούργιο, μοντέρνο, το νερό βγαίνει κατευθείαν από το έδαφος. Ένας φύλακας όλη τη μέρα προσπαθεί να απομακρύνει από εκεί τα παιδιά με σκέιτ και ποδήλατο. Ίσως φοβάται πως αν βραχούν οι μαμάδες θα τα βάλουν μαζί του. Και πιο πάνω τα διώχνουν, περνάει κόσμος, ενοχλούν τα σκέιτ. Πού να πάνε τα παιδιά; Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ράμπα για σκέιτ, αλλά φαίνεται πως ήταν κάτι αφόρητα πρωτοποριακό για μια πόλη σαν την Αθήνα. Με υστερίες και προσφυγές στο Συμβούλιο Επικρατείας, κατάφεραν οι δήθεν περίοικοι να μη γίνει η ράμπα. Τι τους πείραζε; Άβυσσος η ψυχή του περίοικου που μπορεί να καθυστερεί σαδιστικά ένα ολόκληρο πάρκο.



παρτέρια με λουλουδια είχαμε να δούμε δεκαετίες

Είχα δει το μηχανικό των εργασιών της ανάπλασης να προσπαθεί να εξηγήσει σε μερικούς περίοικους, από αυτούς που είχαν υποστηρίξει τις προσφυγές, τα σχέδια του Τομπάζη και το πόσο οικολογικά ήταν, κι είχα θαυμάσει την ψυχραιμία του. Οι επαναστατημένοι νεαροί και νεαρές, καθώς και πολλοί λιγότερο νεαροί και νεαρές, έβριζαν, φώναζαν, τον εμπόδιζαν να μιλήσει, έκαναν με δυο λόγια τη μεγαλύτερη δυνατή επίδειξη υστερίας που μπορούσαν, ενώ εκείνος συνέχιζε να μιλάει σα να είχε μπροστά του κανονικούς συνομιλητές.

Τέλος πάντων, μετά από μερικούς συμβιβασμούς, και μεγάλη καθυστέρηση, φαίνεται ότι το πάρκο τελειώνει. Μόνο που μέσα στους συμβιβασμούς ήταν και η κατάργηση της ράμπας για σκέιτ από τα σχέδια. Η επανάσταση των περιοίκων είχε αρχίσει από πολύ συντηρητικούς γηραιούς κύριους που ενοχλούνται βλέποντας νεαρούς με πατίνια, οι οποίοι στο μεταξύ πλαισιώθηκαν από συγκρουσιακούς Εξαρχειώτες. Αλλά τη ράμπα τελικά την έφαγε η μαρμάγκα.

Tο παλιό σιντριβάνι ήταν μια λιμνούλα με βράχια και γύρω γρασίδι. Το καινούργιο σε καλεί να παίξεις με το νερό, στον καύσωνα θα μπορούμε να περνάμε ανάμεσα στους πίδακες. Φαντάζομαι ότι ο αρχιτέκτονας θα το παρουσίαζε με μια θεωρητική άποψη για κατάργηση των ορίων ανάμεσα σε μας, το νερό, τη βόλτα, κλπ.

Τα παιδιά κάνουν πατίνι παντού, κι οι φύλακες περνάνε την ώρα τους να τα κυνηγάνε. Μπορεί να βραχούν, να τρομάξουν και να πέσουν αν το νερό τιναχτεί απότομα. Δύσκολο πράγμα να καταργείς τα όρια, ειδικά στα σημερινά παιδιά που τα έχουν ανάγκη.

Αυτό το παιχνίδι με τα όρια του σιντριβανιού, είμαι περίεργη, πόσο καιρό θα το αντέξουμε και πού θα μας οδηγήσει. Από την άλλη μεριά, γύρω από το πάρκο φτιάχνουν περίφραξη, εκεί οι ιδέες περί ορίων είναι διαφορετικές από των αρχιτεκτόνων που ζούνε σε μια ανώτερη σφαίρα.

Ο ροδώνας

Το παλιό σιντριβάνι το θυμάμαι από μικρό παιδί. Εκείνο είχε όρια, ένα κύκλο με γρασίδι και μέσα μια μικρή λιμνούλα που περιβαλλόταν από –μάλλον- ψεύτικα βράχια. Όταν ήμουν μικρή αυτά τα βράχια μου φαίνονταν πολύ ατμοσφαιρικά. Φανταζόμουν έναν ολόκληρο υπόγειο κόσμο από κάτω,  όπου τα βράχια θα συνεχίζονταν σε ένα σκοτεινό τοπίο, το οποίο το φώτιζα κατά βούληση, να μοιάζει πότε με τη σπηλιά του Αλί Μπαμπα, πότε με τη Σιστέρνα της Κωνσταντινούπολης,  πότε με μπαρόκ αίθουσα χορού, ανάλογα το παραμύθι στο οποίο πρωταγωνιστούσα κάθε φορά. Σε όλα το έσκαγα νοερά από τον επάνω τούτο κόσμο βουτώντας μέσα στον κύκλο των βράχων, που για μένα ήταν μαγικός. Ήταν μια πολύ ευχάριστη απασχόληση στην οποία μπορούσες να επιδίδεσαι με ακινησία,  το ιδανικό της διαπαιδαγώγησης της γενιάς μου και κυρίως του φύλου μου.

Εννοείται ότι δεν σκέφτηκα να φωτογραφήσω το παλιό σιντριβάνι πριν το χαλάσουν για να φτιάξουν το καινούργιο. Για μένα ήταν ένα τοπίο σίγουρο, είχε επιβιώσει από την ανοικοδόμηση της Αθήνας ολόκληρης, και δεν φαντάστηκα ότι θα εξαφανιζόταν στα καλά καθούμενα, ακόμα κι όταν το πάρκο έκλεισε για ανακαίνιση. Τώρα το ψάχνω σε παλιές φωτογραφίες, μήπως υπάρχει τυχαίο φόντο. Μπορεί να μην ήταν τίποτα σπουδαίο. Αλλά αν είχε λίγη φήμη, αν είχε πείσει ας πούμε ότι κάποιος σπουδαίος το έφτιαξε, αν συμμετείχε σε τίποτε γυρίσματα, θα βρισκόταν τώρα στη θέση του ακόμα.

Δεν πειράζει όμως. Το πάρκο έχει γίνει πανέμορφο. Έχει ροδώνα. Τον βρήκαν στα σχέδια, πνιγμένο στην αδιαφορία χρόνια ολόκληρα, ούτε μείς δεν τον ξέραμε, και τον ξανάφτιαξαν με ένα τεχνητό ρυάκι στη μέση. Ένα όνειρο. Παθαίνει πολιτιστικό σοκ ο αθηναίος που έχει συνηθίσει να τον χλευάζουν (και να χλευάζει ) οι δημόσιοι χώροι. Κι άλλο ένα ρυάκι κοντά στη μεγάλη αλάνα του Άλσους, το οποίο ακόμα δεν τέλειωσε, αλλά όλη εκείνη η άσφαλτος μπροστά του έχει μαζευτεί. Ένα ρυάκι με γεφυράκια, που ακολουθεί την κατηφοριά του εδάφους. Ούτε κι αυτό τέλειωσε ακόμα, αλλά γίνεται ονειρεμένο.

Μάλλον αρρώστησε ο φοίνικας αυτός

Οι παλιές τουαλέτες ανακαινίστηκαν. Ελπίζω να λειτουργήσουν, όχι απλώς να βάφτηκαν και να μείνουν κλειστές. Εκείνες οι χημικές που είχαν βάλει στα τελευταία του ήταν ακόμα μια προσβολή στον πολίτη που διαβαίνει κι άλλο πράγμα ζητάει να βρει.

Το θέμα είναι τώρα να βρείτε τις εισόδους. Η μια είσοδος είναι από την Αλεξάνδρας, το άγαλμα του Κωνσταντίνου. Η άλλη, δίπλα στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, αν περάσεις ανάμεσα σε έναν τοίχο που φτιάχνουν τώρα, το κοντέινερ του ΕΚΑΒ και μια ακόμα περίφραξη. Θα έλεγε κανείς που θα δυσκολευόταν ο κόσμος να τις βρει, όμως το πάρκο γέμισε αμέσως. Ήταν το τρίτο καλοκαίρι που πέρασε κλειστό, νισάφι πια! Τα δειλινά πλημμυρίζει μικρούς και μεγάλους, παιδιά, ποδήλατα, σκυλιά, γιαγιάδες και παππούδες.

Σε εποχή χρεοκοπίας και λιτότητας, θα τα καταφέρει να τελειώσει και να συντηρηθεί; Ελάτε στο πάρκο βόλτα, η παρουσία μας το προστατεύει. Ελάτε, περπατήστε, θαυμάστε το και φροντίστε το, μην το γεμίσετε σκουπίδια, μάθετε στα παιδιά σας να σέβονται τα λουλούδια, τα παρτέρια, τα άλλα παιδιά, τους μεγάλους, τη φύση, είναι ένας χώρος εκπαίδευσης μεταξύ άλλων. Παλιά τα σχολεία έφερναν βόλτα τους μαθητές και τους ξαμολούσαν, ελπίζω να μπαίνουν στον κόπο οι καθηγητές τώρα να μαθαίνουν κάτι στα παιδιά.

Φέρτε τα παιδιά σας εδώ. Ελάτε κι οι μεγάλοι να ξαναβρείτε το δημόσιο χώρο, την έννοια του πάρκου, τον αυτοσεβασμό σας και ίσως κάποιο σεβασμό για τα κοινά αγαθά που ξεχάσαμε ότι μπορούμε να τα απολαμβάνουμε από κοινού, κυνηγημένοι από τον πανικό πως οι άλλοι θα μας ρίξουν απλώς, πως η κοινωνία μας απειλεί, και τίποτε περισσότερο.