Μερα της γυναίκας

Γιόρτασα την ημέρα της γυναίκας στις διαδρομές. «Δεν γιορτάζουμε, διεκδικούμε,» έγραφε μια αφίσα στα Εξάρχεια, αλλά τα κορίτσια απέναντι, στο λεωφορείο που πήγαινε σημειωτόν, δεν τη διάβαζαν.
-Το πρωί που ξυπνήσαμε του είπα, δε θα μου φέρεις λουλούδια σήμερα; Είναι η μέρα της γυναίκας!
-Και τι έκανε;
-Γκρίνιαξε, είπε κάθε μέρα βρίσκεις κάτι, μέρα της γυναίκας, μέρα του έρωτα, άλλη δουλειά δεν έχουμε!
-Ποια μέρα του έρωτα; Α, του Αγίου Βαλεντίνου!
-Ναι, κι εκείνη τη μέρα το είχε ξεχάσει και του το θύμισα εγώ πρωί- πρωί, οπότε με πήρε το βράδυ τηλέφωνο και με έβγαλε έξω.
-Ε, πάλι καλά. Μπορεί πάλι να σε πάρει το βράδυ…
Στους τοίχους κάτι άλλες γυναίκες σε σκίτσα σηκώνουν γροθιές, απειλούν και θυμώνουν με ποιητικές φράσεις, αλλά οι δυο συνεπιβάτισσές μου δεν ενοχλούνται. Κατεβαίνουν στην Ακαδημίας αφού έχουν αναλύσει διεξοδικά τις τιμές των ηλεκτρικών συσκευών σε όλα τα μαγαζιά της Αθήνας. Ετοιμάζονται να ανοίξουν νοικοκυριό.
Στη Βιβλιοθήκη μπροστά γίνεται χαμός, η Πανεπιστημίου κλειστή για τρίτη μέρα. όλες οι δουλειές και τα πηγαινέλα με τα πόδια για την εορτάζουσα παύλα αγωνιζόμενη γυναίκα της Αθήνας, καθώς και για τον άνδρα. Πάλι καλά που δεν είμαι και 80, σαν τη μάνα μου που πρέπει να πηγαίνει κάθε μέρα σε γιατρούς στο κέντρο και καταβασανίζεται..
Το βράδυ στο λεωφορείο 224 το μποτιλιάρισμα ξεκινά από τη Μπουμπουλίνας. Διασχίζοντας την Πατησίων βλέπουμε ότι την έχουν κλείσει μπροστά στη ΓΣΕΕ για τη μέρα της γυναίκας! Γίνεται ένας απίστευτος χαμός με τα αυτοκίνητα, ακούγονται τραγούδια του Λοΐζου, και το λεωφορείο κάνει μισή ώρα να στρίψει στη Μαυροματαίων. Κάθομαι δίπλα σε μια κοπέλα, όρθιοι κοντά μας δυο δικηγόροι συζητάνε δυνατά. Ο ένας είναι νεαρός, ρωτά τον μεγαλύτερο συνέχεια για το ένα και για το άλλο, αλλά το κάνει πιο πολύ σα να θέλει να ψαρεύει κομπλιμέντα. Η συζήτηση απογειώνεται σε σφαίρες θεωρητικές, κάθε τόσο πετιέται και μια κουβέντα για λεφτά αλλά για δισεκατομμύρια και πάνω, και μετά ξανά αρχίζει η προσέγγιση των νομικών θεμάτων. Γύρω τους ταλαίπωροι Κυψελιώτες περιμένουν να προχωρήσει το λεωφορείο να φτάσουν σπίτια τους, δυο μαύροι με σκουφιά μεταφέρουν τεράστιες τσάντες με εμπορεύματα, αλλά εκείνοι οι δυο λες και βρίσκονται σε καποια λέσχη, συνεχίζουν απτόητοι τη συζήτηση περί νομικών, επιχειρήσεων, κερδών, ερμηνειών και επιδόσεων. Ακούμε αμίλητες με τη διπλανή μου, περνάνε τα λεπτά και τα δεκάλεπτα, το λεωφορείο ακίνητο, η μέρα της γυναίκας κάτω σαδιστικά μας ταλαιπωρεί.
-Ναι, εμένα μου αρέσει να διεισδύω σε βάθος, είναι αλήθεια αυτό, λέει σε μια στιγμή ο νεαρός, κι εκεί πια δεν αντέχουμε, μας πιάνουν κάτι γέλια με τη διπλανή, τόσο ακράτητα και λυτρωτικά, που στο τέλος κλαίμε. Κι όσο οι δικηγόροι συνεχίζουν τη συζήτηση, τόσο γελάμε πια, κάθε τι που λένε μας φαίνεται αστείο, είναι αστείο μέσα σ' εκείνο το περιβάλλον, η επιμονή του νομικίστικου λόγου, η υπομονή ημών των πληβείων επίσης, όλα είναι για γέλια, αφού φαίνεται πως δεν είναι για κλάμματα.
Μισή ώρα μετά το λεωφορείο είναι ακόμα μπροστά στην ΑΣΟΕΕ. Οι δικηγόροι κάθισαν, τα γέλια μας κόπασαν, κουβεντιάσαμε λίγο με τη νεαρή κοπέλα που έβγαλε και μου έδωσε χαρτομάντιλο να σκουπίσω τα δάκρυα. Σε καλό μας, φτιάξαμε συκώτι από το γέλιο. Χρειάζεται τόσο πολύ στον οργανισμό, κι όλο ξεχνάμε τις τεχνικές να το προσφέρουμε στο ταλαίπωρο κορμί μας.
Τη γιορτάσαμε λοιπόν τη μέρα της γυναίκας.