Την Κυριακή έκανε κρύο, αλλά την κάναμε τη βόλτα στην Ακρόπολη με τους μαθητές μας μετανάστες. Συναντηθήκαμε στις 11.00 το πρωί στο σταθμό της Ακρόπολης και ανεβήκαμε παρέα στο βράχο. Ήταν τόσο ευχαριστημένοι όλοι, που αντέξαμε να παγώσουμε εκεί πάνω στον αέρα για δυο γεμάτες ώρες, κι άλλες τόσες το πηγαινέλα.
Είχαμε ένα κέφι, τόση χαρά, δασκάλες και μαθητές. Ανάμεσα στους τουρίστες επιτέλους οι μετανάστες. Ανάμεσα στους ανθρώπους που ταξίδεψαν από μακριά μόνο και μόνο για να δουν την Ακρόπολη και να περάσουν καλά σε μια χώρα διαφορετική. Ανάμεσα στους ανθρώπους με ενδιαφέροντα, στους ανθρώπους με την πολυτέλεια της περιέργειας. Μερικοί ζουν χρόνια εδώ και ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι δικαιούνται να αναρωτηθούν τι είναι αυτό το άσπρο πράγμα εκεί πάνω με τις κολόνες.
Οι μαθητές μας αυτή την Κυριακή ταξίδεψαν πολύ μακρύτερα από αυτούς που είχαν έρθει από την Αμερική ή από την Αυστραλία. Ταξίδεψαν σε μια άλλη κοινωνική τάξη, σε ένα άλλο κοινωνικό πρόσωπο. Διάβηκαν αόρατα σύνορα που τους περιζώνουν κάθε μέρα και ρίξανε μια ματιά σε έναν άλλον κόσμο. Εκεί όπου πας για ευχαρίστηση και μόρφωση, για ψυχαγωγία. Κι εμείς ήμασταν κάτι σαν μάγισσες που είχαμε κάνει αυτή τη μεταμόρφωση με το μαγικό μας ραβδί, και απολαμβάναμε την τεράστια δύναμή μας.
Δεν ξέρω αν κατάλαβαν την ξενάγησή μου, ανησυχούσε η Ελένη. Δεν πειράζει, και τίποτε να μην κατάλαβαν. Κατάλαβαν ότι μπορεί να πάει κάποιος τζάμπα στην Ακρόπολη τις Κυριακές του χειμώνα. Κατάλαβαν ότι έχει το δικαίωμα να ρωτά και να μαθαίνει, κατάλαβαν ότι υπάρχει κάποιο μονοπάτι που σε βγάζει έξω από τα υπόγεια για τα οποία προορίζεσαι, τη ρουτίνα που δέχεσαι όταν φτάνεις εδώ, τα χαμηλά μεροκάματα, την πλήξη, το μόχθο και τη δυστυχία. Κάτι σαν εκείνο το μυθικό μονοπάτι που από την Ακρόπολη οδηγεί στη θάλασσα.
Αξέχαστη μέρα. Κι όταν βρήκαν τα αγόρια μας αυτή την κούκλα Ρωσίδα, την έπεισαν να φωτογραφηθεί μαζί τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου