Μέρα μιας μαροκινής γυναίκας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 8 Μαρτίου 2010
http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4563933
Μέρα της γυναίκας στην Αθήνα, όπου η Καρίμα και η Χάφσα προσπαθούν να μάθουν ελληνικά και διαρκώς τις πιάνουν τα γέλια επειδή ίσως δεν έχουν δει τον εαυτό τους στον ρόλο μαθήτριας, να σκύβουν πάνω από βιβλία και τετράδια. Η μια είναι γιαγιά στα 34, παντρεύτηκε στα 16 και η κόρη της παντρεύτηκε στα 18.
Είναι πρόοδος, όπως και να το κάνεις.
Μου δείχνει τη φωτογραφία του εγγονιού, νεογέννητο στην αγκαλιά της μάνας του, που φορά σφιχτή λευκή μαντίλα.
Η γιαγιά Καρίμα πάντως βάφει τα μαλλιά της ξανθά και τα έχει ελεύθερα, με το λευκό της δέρμα μοιάζει Ευρωπαία. Έχει αφήσει πίσω της παιδιά και μαντίλες, εδώ στην Ελλάδα είναι μια ακόμα προλετάρια διαθέσιμη για φτηνές εργασίες, αλλά μαζί και χειραφετημένη γυναίκα, έστω μια σταλιά. Μπορεί το γέλιο της να μου βάζει τέτοιες ιδέες. Γελά με τον εαυτό της προφανώς, εγώ είμαι που βάφω τα μαλλιά μου, φοράω τζιν και περπατάω σε μια πόλη όπου κανένας δεν με ξέρει, είμαι γιαγιά εδώ όπου στα 34 πολλές γυναίκες που θέλουν να γίνουν μητέρες δεν το αποφασίζουν ακόμα, θα σκέφτεται και θα της φαίνονται όλα αυτά τόσο εξωφρενικά, τόσο αστεία.
Δεν ξέρω πώς βρέθηκε στην Ελλάδα χωρίς μαντίλα και χωρίς οικογένεια, μου είπε ότι χώρισε, δεν επεκτάθηκε σε λεπτομέρειες. Δεν είναι αξιοζήλευτη η κατάστασή της, μετανάστρια στο άγνωστο και χωρίς δουλειά, να αναζητά μεροκάματα, αλλά μέσα στην ανάγκη και ακολουθώντας δρόμους μεταναστευτικούς πέρασε από έναν κόσμο σε έναν άλλον, και σαν γιαγιά με το εγγόνι μακριά μπορεί να ζήσει μια καινούργια ζωή.
Σκύψε, Καρίμα, στο βιβλίο σου ξανά, μαζί με το εγγόνι μάθε κι εσύ να γράφεις, και γέλα όσο θες, τα γέλια είναι υγεία.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 8 Μαρτίου 2010
http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4563933
Μέρα της γυναίκας στην Αθήνα, όπου η Καρίμα και η Χάφσα προσπαθούν να μάθουν ελληνικά και διαρκώς τις πιάνουν τα γέλια επειδή ίσως δεν έχουν δει τον εαυτό τους στον ρόλο μαθήτριας, να σκύβουν πάνω από βιβλία και τετράδια. Η μια είναι γιαγιά στα 34, παντρεύτηκε στα 16 και η κόρη της παντρεύτηκε στα 18.
Είναι πρόοδος, όπως και να το κάνεις.
Μου δείχνει τη φωτογραφία του εγγονιού, νεογέννητο στην αγκαλιά της μάνας του, που φορά σφιχτή λευκή μαντίλα.
Η γιαγιά Καρίμα πάντως βάφει τα μαλλιά της ξανθά και τα έχει ελεύθερα, με το λευκό της δέρμα μοιάζει Ευρωπαία. Έχει αφήσει πίσω της παιδιά και μαντίλες, εδώ στην Ελλάδα είναι μια ακόμα προλετάρια διαθέσιμη για φτηνές εργασίες, αλλά μαζί και χειραφετημένη γυναίκα, έστω μια σταλιά. Μπορεί το γέλιο της να μου βάζει τέτοιες ιδέες. Γελά με τον εαυτό της προφανώς, εγώ είμαι που βάφω τα μαλλιά μου, φοράω τζιν και περπατάω σε μια πόλη όπου κανένας δεν με ξέρει, είμαι γιαγιά εδώ όπου στα 34 πολλές γυναίκες που θέλουν να γίνουν μητέρες δεν το αποφασίζουν ακόμα, θα σκέφτεται και θα της φαίνονται όλα αυτά τόσο εξωφρενικά, τόσο αστεία.
Δεν ξέρω πώς βρέθηκε στην Ελλάδα χωρίς μαντίλα και χωρίς οικογένεια, μου είπε ότι χώρισε, δεν επεκτάθηκε σε λεπτομέρειες. Δεν είναι αξιοζήλευτη η κατάστασή της, μετανάστρια στο άγνωστο και χωρίς δουλειά, να αναζητά μεροκάματα, αλλά μέσα στην ανάγκη και ακολουθώντας δρόμους μεταναστευτικούς πέρασε από έναν κόσμο σε έναν άλλον, και σαν γιαγιά με το εγγόνι μακριά μπορεί να ζήσει μια καινούργια ζωή.
Σκύψε, Καρίμα, στο βιβλίο σου ξανά, μαζί με το εγγόνι μάθε κι εσύ να γράφεις, και γέλα όσο θες, τα γέλια είναι υγεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου