Ντροπή ή περηφάνεια;

Στις συγκεντρώσεις συμπαράστασης στην κυβέρνηση, πλέον, εμφανίζεται για πολλοστή φορά πορτραίτο της Μέρκελ και του Σόιμπλε με το μουστάκι του Χίτλερ. Αγκυλωτοί σταυροί φτιαγμένοι από ευρώ και άλλα παρόμοια. Οι τολμηροί οργανωτές τους δεν είχαν χρόνο να εκπαιδεύσουν τον αυθορμητισμό των οπαδών όταν ήταν αντιπολίτευση. Ούτε και τώρα που γίναν κυβέρνηση φαίνεται πως έχουν χρόνο. Έστω και με περισσότερα μέσα πια στη διάθεση τους, υπουργεία Παιδείας και Θρησκευμάτων και Πολιτισμού, και εκπροσώπους και τόσα άλλα, αυτή τη διαπαιδαγώγηση δεν μπορούν να την κάνουν. Ίσως να είναι και δυσκολότερο τώρα, από θέση ισχύος. Αν είναι τόσο εύθραυστη η ισχύς, όπως ίσως φοβούνται, δεν μπορούν να τη διακινδυνεύσουν εξηγώντας διάφορα.

Είναι σα να μην πέρασε μια μέρα δηλαδή από το 1944 που νικήθηκαν οι γερμανοί στον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μέχρι τώρα που είναι η Γερμανία μεγάλη οικονομική δύναμη στην Ευρωπαϊκή ένωση και στον κόσμο. Δεν μπήκαν οι στρατοί των συμμάχων στο Βερολίνο. Δεν υπογράφηκε ανακωχή. Δεν αυτοκτόνησε ο Χίτλερ με τους συνεργάτες του στο μπούνκερ. Δεν έγινε η δίκη της Νυρεμβέργης. Δεν μοιράστηκε η ηττημένη χώρα ανάμεσα στους νικητές, αφού πρώτα είχαν ρίξει τις βόμβες τους ακόμα και μετά την υπογραφή της ανακωχής, οι νικητές.

Κι ακόμα, δεν έγινε ποτέ η μεγάλη στροφή των ίδιων των νικητών απέναντι στις συμπεριφορές τους, η αυτοκριτική τους για τις αιτίες που προκάλεσαν τον πόλεμο. Δεν πήραν την απόφαση να μην συνθλίψουν ξανά τη Γερμανία, να της επιτρέψουν να σταθεί στα πόδια της, βοηθώντας μάλιστα το κομμάτι που τους αναλογούσε, τη λεγόμενη επί 45 χρόνια Δυτική Γερμανία. Σα να μην μάθαμε, να μην ακούσαμε τίποτε για όλ' αυτά. (Κι όλα τα χρήματα που δόθηκαν στην Ελλάδα ταυτόχρονα για να σταθεί στα δικά της πόδια, επίσης δεν τα είδαμε ποτέ).

Δεν πληροφορηθήκαμε τον προσανατολισμό των ευρωπαϊκών χωρών σε μια καινούργια αρχή που θα είχε στόχο την πολιτική ένωση, και θα ξεκινούσε από οικονομικές ρυθμίσεις. Δεν ταξιδέψαμε ποτέ, κανείς μας, στην Ευρώπη τότε που ήταν το συνάλλαγμα περιορισμένο, τα αυτοκίνητα ψάχνονταν, τα διαβατήρια σφραγίζονταν, οι βαλίτσες ανακατεύονταν.

Δεν χωρίστηκε το Βερολίνο σε τέσσερις τομείς, δεν χτίστηκε ποτέ το τείχος. Δεν προσπάθησε κανείς να περάσει από το Ανατολικό στο Δυτικό με κίνδυνο της ζωής του. Δεν πέρασαν εβδομήντα χρόνια από το τέλος του πολέμου, δεν έζησαν άνθρωποι εκεί, δεν δούλεψαν καν έλληνες μετανάστες μαζί τους, δεν πρόκοψε κανείς, δεν έχει δικαίωμα ούτε μια γενιά μετά, ούτε δύο και τρεις να ζητά να σταθεί χωρίς το άγος του ναζισμού απέναντι σε τίποτε. Ο χρόνος κόλλησε για πάντα.

Δεν ξέρουμε ότι στα σχολεία της Γερμανίας τα παιδιά διδάσκονται πόσο μεγάλο λάθος και έγκλημα ήταν ο ναζισμός, από μικρά, μέχρι σημείου να αναρωτιούνται οι ψυχολόγοι αν κάτι τέτοιο μπορεί να φέρει καρπούς αυτογνωσίας ή επικίνδυνη ενοχή. Τα αγνοούμε όλ' αυτά, δεν μας αφορούν, αν και ίσως κάτι ψυχανεμίζονται αυτοί που φτιάχνουν χιτλερικό μουστάκι στη Μέρκελ: στην ενοχή αυτή ποντάρουν. Μόνο έτσι εξηγείται αυτό το διαρκές καρναβάλι.

Προσπαθώ κι εγώ να νιώσω περηφάνεια, αφού τόσοι διαβεβαιώνουν ότι είναι η κυρίαρχη παροχή της νέας κυβέρνησης σε όλους μας, ακόμα κι όσους δεν την ψήφισαν, όμως όταν βλέπω αυτές τις εικόνες το μόνο που νιώθω είναι απέραντη ντροπή.