Αποκριά των λέξεων

Οι μεγάλες λέξεις με τρομάζουν, ειδικά όταν μπαίνουν σε φράσεις που ενισχύουν τη μεγαλειότητά τους. Η εθνική αξιοπρέπεια είναι ήδη μεγάλη κουβέντα, άμα την πεις και 'αδιαπραγμάτευτη' φουσκώνει κι άλλο. Νομίζω ότι μου πιέζει τα πνευμόνια έτσι όπως δύσκολα αναπνέω περπατώντας στους βρώμικους δρόμους της Αθήνας και βλέποντάς την κρεμασμένη στο περίπτερο.

Οι μεγάλες λέξεις με κάπως θολό περιεχόμενο είναι δόγματα που δεν διευκρινίζονται λεπτομερώς, αλλά δεν σηκώνουν αμφισβήτηση. Η αμφισβήτηση θα μπορούσε να υπονοηθεί και ως διαπραγμάτευση. Δεν μπορείς να διατυπώσεις την απορία: “Τι σημαίνει, κύριε, ακριβώς, Εθνική Αξιοπρέπεια;”

Πώς το εννοείτε δηλαδή; Ως ρίψη στεφανιών στο πέλαγος; Ως απλό ανάθεμα σε κάθε πολιτικό που πέρασε πριν από σας απο το σεπτό αυτό βήμα; Ή ως προκαταβολική συμφωνία για κάθε απόφαση που θα πάρετε, ακόμα κι αν δεν τα καταφέρει να πείσει τους ευρωπαίους, κι αν μας οδηγήσει έξω από το ευρώ, έξω από την Ευρώπη;

Ή ακόμα κι αν στο όνομα της Δημοκρατίας που δεν είχαμε πριν και τώρα έχουμε, γιατί αυτό είναι Δημοκρατία αλλά πριν δεν ήταν, κι ας ήρθε η Δημοκρατία ετούτη με τις εκλογές που γίνανε από την άλλη, που όμως δεν ήταν Δημοκρατία, στο όνομά της τέλος πάντων βρεθούμε να ζούμε με τόσο τρομερές αδικίες και σε τόσο μεγάλες ανισότητες που δεν θα βρίσκουν λέξεις αρκετά μεγάλες, ούτε εξίσου ιερές για να περιγραφούν;

Οι λέξεις μας μπερδεύουν εδώ και χρόνια, φτιασιδωμένες και αγνώριστες σε ένα διαρκές τρομαχτικό καρναβάλι. “Ανθρωπιστική κρίση” λέγαμε ως τώρα ότι έχουν οι χώρες της Αφρικής που περνούν λιμούς, εμφύλιους ή άλλους πολέμους, με δικτάτορες και γενοκτονίες, με ξηρασία, AIDS, όποια συμφορά έχει πέσει στο ανθρώπινο γένος. Εδώ και πέντε χρόνια όμως αν αμφισβητήσεις ότι υπάρχει ανθρωπιστική κρίση και στην Ελλάδα, κακό του κεφαλιού σου. Είσαι μάλλον “μνημονιακός”, ένα είδος ατόμου με ειδικές ανάγκες που κανένας δεν θα βρεθεί να ικανοποιήσει.

Άσε τις βρισιές και τις υπερβολές, τις απειλές, τις χυδαιότητες πάσης φύσεως, τις βίζιτες και άλλα γλαφυρά. Αυτές είναι σαν τις σερπαντίνες και τα πλαστικά ρόπαλα, στολίδια, χαρτοπόλεμος, το πολύ να σου μπει στο στόμα που άνοιξε απορημένο, και να σε πνίξει. Πονάνε λίγο, αλλά το ξεπερνάς, έτσι νόμιζες δηλαδή ως τώρα.

Τώρα έχουμε το μεγάλο άρμα στην τρομερή παρέλαση που χαζεύουμε χάσκοντας, τις ιερές θολές έννοιες, το επίθετο “εθνικός- ή- ό” που πάει παντού. Περνά στολισμένο όλες τις γαλανόλευκες, και γεννά αρχιερείς που το προστατεύουν μόνο με το πέρασμά του. Άντε τώρα να ζητήσεις διευκρινίσεις, πότε είχε πεθάνει η Δημοκρατία και αναστήθηκε στις 25 Ιανουαρίου, ή να περιγράψεις πώς εννοείς εσύ την αξιοπρέπεια, πώς τη συνδυάζεις με το επίθετο “εθνικός -ή ό” ή να διευκρινίσεις τη δική σου άποψη για εθνική κυριαρχία εντός της Ευρώπης, τους πολιτικούς στόχους της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Καλύτερα να κυκλοφορείς στο εξής με μάσκα.