Περπατώντας στη μελαγχολική Αθήνα φαντάστηκα μια πάνδημη γιορτή για τον Αγιο Βαλεντίνο

Εβαλα το ξυπνητήρι νωρίς για να ολοκληρώσω τις ετοιμασίες της γιορτής πρωί πρωί. Το κοστούμι μου με περίμενε κρεμασμένο στην καρέκλα. Σατέν φούστα με χρωματιστές κορδέλες, πουκάμισο με φουσκωτό μανίκι και βελούδινο γιλέκο με πούλιες. Η παλιά μου αποκριάτικη ουγγαρέζα δηλαδή ελαφρώς μεταποιημένη για να μου χωράει. Φόρεσα το στεφανάκι  και πήρα το καλάθι με τα λουλούδια. Μέχρι πρόπερσι κουβαλούσα φρούτα, αλλά ευτυχώς η επιτροπή αποφάσισε ότι μπορώ να περάσω σε ελαφρύτερα είδη. Καιρός ήταν.
Στο ισόγειο είχαν ήδη μαζευτεί οι πρώτες κυρίες με ανάλογη αμφίεση. Η διαχειρίστρια ήρθε τελευταία, ντυμένη  χήρα,  πάντα έτοιμη να κλαφτεί, αλλά ανήμερα του Αγίου κανένας δεν είχε όρεξη ν' ασχοληθεί μαζί της και τσάμπα στερήθηκε τα χρώματα.
Πριν προλάβουμε να χαιρετηθούμε και να θαυμάσουμε τα κοστούμια μας, ακούσαμε το κάλεσμα της τρομπέτας απο τη γωνία και βγήκαμε έξω τρεχάλα. Ευτυχώς δεν έβρεχε πολύ, γιατί δεν θα γινόταν να κρατάμε και ομπρέλα με τα καλάθια κι όλ' αυτά τα φαλικά λάβαρα. Ενα ψιλόβροχο συνηθισμένο για Φλεβάρη, ίσα για να τονίζει ηχητικά το τραγούδι.
Μπήκαμε στη σειρά, εγώ έξω δεξιά στους σολίστ, όπως πάντα τα είκοσι τελευταία χρόνια που ανήκω στην ομάδα της Κυψέλης, και δίπλα μου βάλανε την καινούργια γεωργιανή για εκπαίδευση. Κάθε χρόνο έχω τις περισσότερες αιτήσεις υποψηφίων μαθητριών και διαλέγω πάντα πρώτη. Ούτε μια φορά δεν απογοητεύτηκα από την επίδοση των μαθητευομένων μου, κι όλες διαδίδουν πόσο καλή είμαι στο σείσμα και στο λύγισμα και στης φωνής τη χάρη και πόση μεταδοτικότητα έχω, οπότε ύστερα ακολουθούν περισσότερες αιτήσεις. Ετούτη μου είπε ότι λέγεται Ντάνα και φροντίζει ένα ζευγάρι στο νούμερο έξι. Η φωνή της είναι πολύ γλυκιά, αν και όχι ιδιαίτερα δυνατή,  και είχε ήδη μάθει απ' έξω τα λόγια των τραγουδιών. Το ζευγάρι που προσέχει είχε βγει στο μπαλκόνι και τη χαιρετούσε.
Στοιχηθήκαμε στο πάρκο, όπου είχαν ήδη μαζευτεί δέκα ομάδες και ξεκινήσαμε το χοροπηδητό μέχρι το άγαλμα του Κωνσταντίνου περνώντας από την κεντρική αλέα όπου είχαν μαζευτεί τα παιδάκια και ούρλιαζαν έξαλλα από χαρά. Κάνουν τόση φασαρία που εξαντλούνται πριν το μεσημέρι και τα πηγαίνουν για ύπνο οι γονείς τους νωρίς νωρίς. Έτσι μπορούμε οι υπόλοιποι να οργιάσουμε ως τη νύχτα. Όταν είσαι γονιός ουσιαστικά αποσύρεσαι από την άσεμνη αυτή γιορτή, αλλά μπορείς να ξαναπάρεις μέρος όταν μεγαλώσουν τα παιδιά σου και αρχίσουν να μπαίνουν σε χορευτικές ομάδες.
Στο χώρο του αγάλματος έγινε το πρώτο στάσιμο με καφέδες, κουλουράκια και χυμούς φρούτων που θα μας κρατήσουν μέχρι να φτάσουμε χορεύοντας ως το Σύνταγμα. Είπαμε κανά δυο τραγουδάκια ελευθερώνοντας τα πρώτα μπαλόνια σε σχήμα προφυλακτικού. Αν δεν ήταν αυτά η γιορτή μας θα έμοιαζε με τις αρχαίες γιορτές της γονιμότητας, γι αυτό θεωρούνται τα κατεξοχήν σύμβολα της μέρας. Ζούμε στην προνομιακή εποχή του έρωτα που μπορεί να προφυλαχθεί απο τη γονιμότητα αν θέλει, και συνήθως το θέλει. Κεκάκια και τούρτες σε σχήμα προφυλακτικού προσφέρθηκαν από τα μαγαζιά της Πατησίων καθώς τη διασχίζαμε χορεύοντας και τραγουδώντας. Ανταποδώσαμε με ροδοπέταλα και γρήγορες μαντινάδες. Οι μαντινάδες εμένα δεν μου αρέσουν, ποτέ δεν καταφέρνω να αυτοσχεδιάζω στίχους με ταχύτητα, αλλά τι να κάνουμε; Κανείς δεν είναι τέλειος.
Mπροστά πηγαίναν οι νέοι και οι νέες με τα μεγάλα σείστρα που δίνανε το ρυθμό, κι από πίσω εμείς τραγουδώντας. Χάρις στις ασκήσεις αναπνοής που κάνω όλο το χρόνο δεν λαχάνιασα καθόλου και κατάφερα να τραγουδώ σε όλο το δρόμο αν και ταυτόχρονα χοροπηδούσα ψηλά.
Στην Ομόνοια βρήκαμε τη μπάντα του Δήμου που έχει μανία και κάθε χρόνο παίζει τη Γερακίνα και τα Ζαβαρακατρανέμια. Μας περίμενε μεγάλη έκπληξη όμως γιατί είχε αλλάξει ο αρχιμουσικός και έπαιξαν κομμάτια από αμερικάνικα μιούζικαλ και ένα σωρό σάμπες. Ήταν καταπληκτικά. Έπαιξαν και το τσιμ τσιμινι απο τη Μαίρη Πόπινς αφιερωμένο στο φετινό χειμώνα των τζακιών.
Από το χορό και το τραγούδι ήμασταν ήδη πτώματα όταν φτάσαμε στο Σύνταγμα και πέσαμε φαρδιές πλατιές στο χλοοτάπητα που ήταν ευγενική χορηγία των αθλητικών συλλόγων.
Στην τεράστια πίστα οι νέοι χόρευαν ως τα μεσάνυχτα με βάρδιες. Κάποια στιγμή πεθύμησα κι εγώ να χορέψω, κι αμέσως μόλις σηκώθηκα και κοίταξα γύρω μου βρέθηκε καβαλιέρος. Χόρεψα ρούμπα και μετά τσάτσα, τα μόνα που θυμάμαι καλά. Δυστυχώς δεν κατάφερα φέτος να παρακολουθήσω τα φροντιστήρια όσο θα ήθελα.  Εχουν κάνει περικοπές στους δασκάλους και πρέπει να παίρνεις προτεραιότητα μια βδομάδα πριν. Δεν υπάρχει κράτος πια σ' αυτή τη χώρα, παραμελούνται βασικές παραδόσεις και στοιχεία της αρχαίας κουλτούρας μας, είναι να σε πιάνει απογοήτευση. Αλλά δεν με έπιασε πολλή απογοήτευση γιατί ο καβαλιέρος ήταν πολυ νόστιμος και με κέρασε σαμπάνια.
Γύρισα σπίτι με τη στολή της ουγγαρέζας γεμάτη σκόνη και το καλάθι άδειο. Έπεσα για ύπνο χωρίς να ξεβαφτώ και ξύπνησα την άλλη μέρα το μεσημέρι. Ευτυχώς η Τρόικα και το ΔΝΤ και η ΕΕ κατάλαβαν ότι πρόκειται για μια αργία που δεν θα καταργηθεί ποτέ στην Ελλάδα. Λένε μάλιστα πως είδαν τον Τόμσεν ντυμένο Δον Κιχώτη να χορεύει βαλς με μια εύθυμη χήρα. Εχει γούστο να ήταν η διαχειρίστρια μας.
Αντε, και του χρόνου.