Βόλτα στη Διώρυγα

Ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα καθώς πλησιάζαμε στην Κόρινθο, έστριψα δεξιά προς «Τουριστική περιοχή Ισθμού». Στην παρέα υπήρχαν νεαροί που δεν είχαν σταθεί ποτέ να κοιτάξουν τη διώρυγα πάνω από τη γέφυρα, όπως κάναμε κάποτε. Πριν γίνει ο αυτοκινητόδρομος συνηθίζαμε τη στάση για σουβλάκια στον Ισθμό, κι εκεί οι πολύ περίεργοι μπορούσαν να περάσουν από τη στενή πεζογέφυρα και να θαυμάσουν το χάος από κάτω. Όταν βλέπεις κάτι γνωστό με ανθρώπους που δεν το έχουν ξαναδεί, έχεις τη δυνατότητα να το ανακαλύψεις ανανεωμένο.

Η παράκαμψη έμοιαζε με ταξίδι στο χρόνο. Όλα στην παλιά γέφυρα ήταν ξεχασμένα στη θλίψη και την παρακμή τους. Σκουπίδια κι εγκατάλειψη. Τα μαγαζάκια έμοιαζε  να έχουν να αγοράσουν εμπόρευμα από τη μέρα που εγκαινιάστηκε ο άλλος δρόμος. Ένα σύμπλεγμα από τσιμεντένιους στύλους που είχαν βάλει κάποτε για διακόσμηση, να ξεβάφει και να ξεφλουδίζει. Η γέφυρα σκουριασμένη, τα κάγκελα της σπασμένα, στραβωμένα.

Ωστόσο πάνω στη γέφυρα μια οικογένεια γιαπωνέζων έκανε τον τουρισμό της, έβγαζε με ενθουσιασμό απανωτές φωτογραφίες το εντυπωσιακό τοπίο.  Δεν κατάλαβα αν οι νέοι της παρέας πρόσεξαν τη σκουριά και την παρακμή. Έβγαζαν κι αυτοί φωτογραφίες, έβγαζαν και επιφωνήματα θαυμασμού, χρησιμοποιούσαν τη λέξη ‘κανάλι’,  σύγκριναν με το Σουέζ! Είναι πραγματικά ένα τοπίο που σου κόβει την ανάσα, αλλά το έχουμε συνηθίσει, ξεπεράσαμε το δέος που μας έπιανε άλλοτε, και δεν βρίσκουμε τρόπους να το ανανεώσουμε.

Ωστόσο κάποτε ο νεωτερισμός του λειτουργούσε στο δρόμο του ταξιδιού, τα σουβλάκια δίπλα στο μεγαλειώδες θέαμα όπου μπορείς να θαυμάσεις ταυτόχρονα  τη φύση και την τεχνολογία, ήταν νόστιμα όσο και τα άλλα, στο Ρίο- Αντίρριο. Κάπως έχουν συνδεθεί τα σουβλάκια με τα περάσματα, πράγμα λογικό. Περασμένα κι αυτά σε καλαμάκι ίσως βοηθούσαν όταν ήταν τα περάσματα πιο δύσκολα, τώρα που έγιναν πανεύκολα χρειάζεται κάτι άλλο να βρεθεί για συνοδεία.

 Γιατί δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στις αλλαγές, στην ύπαρξη του νέου δρόμου αυτό το μέρος; Να προτείνουν  μια βόλτα αυτοτελή οι επιχειρηματίες, να πηγαίνεις για καφέ σε ωραία μαγαζιά, με ανάδειξη του τοπίου, με κάτι τέλος πάντων; Ένα βάψιμο στα κάγκελα να κάνανε.

Πήρα έναν καφέ, αγόρασα κάτι μαγνητάκια για το ψυγείο, κάτι καρτούλες. Απόδειξη δεν μου έδωσαν, και δεν ζήτησα. Άφησα στους μαγαζάτορες τη μικρή ικανοποίηση ότι είχαν κλέψει ένα ευρώ από το κράτος, που τους αδίκησε, που έκανε νέο δρόμο, που τους εγκατέλειψε στην έλλειψη έμπνευσης και όρεξης που τους δέρνει, που δεν τους πείθει να προσπαθήσουν για κάτι καλύτερο, που τους τυφλώνει και δεν βλέπουν καν τι ομορφιά έχουν μπροστά τους. 

 Από την εφημερίδα των συντακτών 4-12-12