Ο μικρόκοσμος στη φαντασία του

Το πηλίκιο είναι πολύ μεγάλο στην εικόνα του εξωφύλλου και με απωθούσε. Έχω αλλεργία στα στρατιωτικά σύμβολα φαίνεται, έτσι δεν πλησίαζα να ανοίξω το βιβλίο. Δεν πρόσεχα ότι παρακάτω το κλισέ άλλαζε. Κάποια στιγμή πάντως δεν υπήρχε τίποτε άλλο στο επαρχιακό βιβλιοπωλείο, κι έτσι πλήρωσα το βιβλίο του Χωμενίδη ένα 25% παραπάνω από ό,τι θα έδινα στην Αθήνα, αλλά εντάξει, άξιζε τα λεφτά του. Και τελικά η προσέγγιση στο πηλίκιο, στο μιλιταρισμό, δεν ενόχλησε την αλλεργία μου.
Προσέγγιση στο μιλιταρισμό εννοώ την προσέγγιση σε πολλά χαρακτηριστικά της νεοελληνικής δημόσιας ζωής, και κάμποσα της ιδιωτικής βεβαίως πλεγμένα ανάμεσα, μιλάμε για λογοτεχνία. Θαύμασα το εύρημα του συγγραφέα: η Ελλάδα κάτοχος νησιού στον Ατλαντικό, αποικιακή χώρα με αποικιακές συμπεριφορές. Σάτιρα και αλληγορία μαζί. Στο νησί να συμβαίνουν απίθανα πράγματα, σαν σε ένα μικρό παραμορφωτικό καθρέφτη. Η φαντασία οργιάζει με υλικό πραγματικά στοιχεία της ελληνικής ιστορίας και κουλτούρας, φαντασία δημιουργική που ανακαλύπτει κρυμμένες όψεις των πραγμάτων, ή απλώς τα παραμορφώνει έτσι που να συναντάς μέσα τους άλλες αλήθειες. Τέτοιο παιχνίδι με τα σύμβολα, με τα κλισέ, με τις πινακοθήκες ηρώων και μύθων, εμένα με κράτησε χαμογελαστή, με ένα πικρό αν και- λόγω μεγάλης απόστασης του νησιού απο την Ελλάδα- αποστασιοποιημένο χαμόγελο.
Το διάβασα τον Ιούλιο, κι έκτοτε τραγουδάω φανατικά όλο το ρεπερτόριο του Χιώτη που θυμάμαι. Το γιατί θα το καταλάβετε.
 Προς το παρόν ακούστε το τραγούδι αυτό του Χιώτη, που είναι απο τα πιο ρεμπέτικα και προσπαθείστε να φανταστείτε τη λέξη 'Πατρίδες' αντί για 'παρτίδες'.