Αλλά οι ψαλτάδες γι’ άλλη µια φορά µε απογοήτευσαν. Βιαστικοί και παράφωνοι, γυρνούσαν τις σελίδες χωρίς να τις τελειώνουν, άντε γρήγορα παρακάτω να τον βγάλουµε έξω τον Επιτάφιο, να τελειώνουµε. Αδύνατον να στάξει λίγη κατάνυξη µαζί µε το καυτό κερί στα δάχτυλα, τα περίφηµα εγκώµια σαν ξένο σώµα, το περιτριγυρίζουν αλλά βαριούνται να το αναδείξουν. Πάλι καλά που δεν είχαν βαρελότα, τα φύλαξαν για την εποµένη. Εµεινε η θλίψη παραπονεµένη και ανικανοποίητη πλεκόταν στη χαρά της Ανάστασης. Στο χωριό που επέλεξε να πιάσει ρίζα ο ξάδερφός µου, εκεί όπου έχτισε µε πέτρες του παλιού σπιτιού το καινούργιο, έστησε µε αναµνήσεις των παιδικών µας χρόνων το φετινό Πάσχα. ∆εν παρέλειψε τίποτε από τα απαραίτητα στοιχεία για ρουµελιώτικο πανηγύρι, πιστός στις παραδόσεις και ακούραστος στην αναζήτηση των καλύτερων προϊόντων της περιοχής, που θα τις στήσουν κάθε φορά πιο φρέσκες στην ικανότητά τους αναβίωσης. Αρχιερέας της επανάληψης που χρειάζονται οι τελετές, ψήστης και µάγειρας µαζί. Μάγειρας επειδή, αν και δεν προλάβαινε να το συζητήσει, δούλευε µε τη χηµεία παιδικών εικόνων που εκείνος θεωρεί αυτονόητες κι εγώ διαρκώς προσπαθούσα να βάζω σε φράσεις, να τις διατυπώνω, κόβοντας τη συνέχεια µε περιγραφές και χρονολογίες. Μέσα στη χαρά της µέρας µε διαπερνούσαν γλυκές κλωστές θλίψης κι έµενα ακίνητη, όπως σε κείνο το παιδικό παιχνίδι που µαρµαρώναµε µόλις ο άλλος φώναζε: «Ενα - δυο - τρία, κόκκινο φως». Το Πάσχα που θυµάµαι είχε στ’ αλήθεια τόση θλίψη ή εκ των υστέρων το στόλισα µόνη µου, σαν ασπρόµαυρη φωτογραφία που την επιχρωµατίζεις; Μήπως είναι η θλίψη στοιχείο της χαράς, σιωπηλή σοφία που κρύβεται στις απίστευτες φράσεις της Ανάστασης;
∆εν θα µάθω φέτος.
Στα ΝΕΑ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4628348
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου