Αλλά έλα που εγώ στη µεταπολίτευση κολλάω. Θα φταίει που θυµάµαι τα ξυπόλητα ελληνόπουλα και τα δένω µε το Κολωνάκι. Πριν ή µετά ήταν που η ξυπολησιά καταργήθηκε σταδιακά λόγω ανόδου του βιοτικού επιπέδου, και τώρα έχει γίνει εκκεντρικότητα και συµβολισµός; Μέχρι ποια χρονιά τα παιδάκια κυκλοφορούσαν ξυπόλητα στα ελληνικά χωριά, κι όταν αποκτούσαν παπούτσια ήταν τρία νούµερα µεγαλύτερα για να τα φοράνε σε εξαιρετικές περιστάσεις µέχρι την ενηλικίωση; Ισως κάπου στη δεκαετία του ‘70 ή ακόµα και στις αρχές του ‘80, το τελευταίο παιδί στο τελευταίο χωριό να φόρεσε παπούτσια στο νούµερό του. Από τότε µέχρι τώρα το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε τόσο γρήγορα, έγιναν τόσες αλλαγές που ξεχνάµε εκείνη τη φτώχεια, µερικοί τη νοσταλγούν κιόλας, ήµασταν φτωχοί αλλά τίµιοι σου λένε, τόσο µακρινή και ξένη φαντάζει εκείνη η εποχή που µπορούν να την εξιδανικεύουν κατά βούληση.
Μπορεί η απότοµη αλλαγή να δηµιουργεί ανασφάλεια, η ανασφάλεια να προκαλεί αντικοινωνικές συµπεριφορές, η εκπαίδευση να µην έχει καλύψει ακόµα τα ψυχικά ας πούµε κενά που δηµιούργησε η ταχύτητα µετάβασης σε µια ζωή καλύτερη, αλλά για σκεφτείτε λίγο. ∆εν ήταν για πέταµα όλη η διαδικασία. Μπορεί να ξεπεράστηκαν κάποια όρια που πρέπει να ξαναβρεθούν, αλλά κάτι καλό προέκυψε, και συχνά η κριτική και το αυτοµαστίγωµα δεν το θυµούνται καν.
Στα ΝΕΑ: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4626043
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου