Ας φρόντιζαν

-Στρίψε εδώ!

-Δεν πάει, κοίτα την πινακίδα!

-Πάει, αλλά το αυτοκόλλητο έχει μπει έτσι που φαίνεται ανάποδα!

-Σίγουρα πάει;

-Την ξέρω τη γειτονιά, εδώ μένω!

Οκέι λοιπόν, στρίβω, καθότι όντως δίπλα μου κάθεται παγκρατιώτισσα βέρα και είμαστε στο Παγκράτι. Όχι όπως χτες που ήμουνα με ξένη στα Πατήσια, δηλαδή κάτοικο της πλατείας Παπαδιαμάντη, κι εγώ δίπλα κυψελιώτισσα, δεν ξέραμε τους δρόμους και μας κορνάριζαν σε κάθε σταυροδρόμι. Δεν υπήρχε πινακίδα σώα, όλες καλυμμένες με αυτοκόλλητα ή μουτζουρωμένες. Μόνο με ντόπιο δίπλα σου έβρισκες το δρόμο. Κοιτούσαμε τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να βγάλουμε συμπέρασμα, όμως κάποιος είχε παρκάρει ανάποδα, στρίψαμε λάθος και κοντέψαμε να πέσουμε στον απέναντι. 

Γιατί τόσο μίσος στις πινακίδες; Εκπροσωπούν κι αυτές το κράτος, την τάξη, τους κανόνες, τέτοια πράγματα εξοβελιστέα προφανώς, οπότε καλύπτονται και καταστρέφονται με επαναστατική ηδονή. Είναι πολλές, είναι παντού, ποιος να τις φροντίσει και να τις καθαρίσει; Μπορεί να μην είναι αρμόδιο το Υπουργείο αλλά ο Δήμος, ποιος να ξεμπλέξει με τις αρμοδιότητες; Δύσκολο πράγμα τα όρια της ευθύνης, ή μάλλον της ανευθυνότητας, οπότε άστα καλύτερα. Δεν έχεις παρά να μη φεύγεις από τη γειτονιά σου. Στρατηγέ, τι γύρευες στο Παγκράτι, εσύ μια κυψελιώτισσα; Αμ στα Πατήσια νυχτιάτικα; Δεν ξέρεις ότι ο κόσμος δεν κυκλοφορεί σ' αυτά τα μέρη; Να θες να νυχτοπερπατάς σε ξένες γειτονιές είναι ύποπτο. Αν δεν ξέρεις πού πας, αν δεν έχεις προορισμό σοβαρό, όψη αξιοσέβαστη. Γι αυτό κι ο οδηγός του λεωφορείου νευρίασε όταν τον ρώτησες "Πού πάει το λεωφορείο;" Γύρισε, σε κοίταξε αυστηρά, είπε κάτι που δεν άκουσες, κι όταν τόλμησες να ζητήσεις διευκρίνηση άκουσες τις βρισιές σου. "Άει παράτα μας πού' χεις όρεξη για κουβέντα!" 

Σωστά, γιατί να έχεις όρεξη για κουβέντα; Μήπως με νοήματα θα μπορούσε να γίνει η δουλειά;  Κι αυτοί οι χορηγοί με τον Καβάφη, δεν μπορούσαν να ρίξουν τα λεφτά τους για μερικούς χάρτες, για μερικές ταμπελίτσες και σχεδιαγράμματα διαδρομών; Να περιμένεις λέει στη στάση και να βλέπεις πού θα πάνε τα λεωφορεία, πού ακριβώς θα πάνε, όχι μόνο μυστηριώδη ονόματα στάσεων αλλά γειτονιές, τοποθεσίες, ονόματα δρόμων, κανονικό σύστημα προσανατολισμού, σαν αυτό που... ΄Οχι, μην το πεις, σαν αυτό που έχουν οι ευρωπαϊκές πόλεις, πάλι θα σε πουν ευρωλιγούρα και δεν θα σε πάρουν στα σοβαρά.

 Σαν αυτό που είχε η Βυζαντινή αυτοκρατορία τότε; 

Μα δεν υπήρχαν λεωφορεία στο Βυζάντιο! 

Σαν αυτό που θα έβαζε η Βυζαντινή αυτοκρατορία αν υπήρχε ακόμα σήμερα; 

Δεν θα ήταν αυτό ποίηση; Δεν θα είχε λυρισμό και συγκίνηση; Χάρτες στις στάσεις. Καθαρές πινακίδες στους δρόμους; Ποιος χορηγός, ποιος αρμόδιος, ποιος ευεργέτης θα μπορούσε ν' ασχοληθεί με κάτι τόσο ταπεινό; Ποιος ποιητής θα μπορούσε να πείσει αυτόν τον τόσο ποιητικό κι εξόχως φιλολογικό λαό να εκτιμήσει τις εξωγλωσσικές πινακίδες της Τροχαίας και να διαδώσει την ανάγκη της πεζής γνώσης των διαδρομών που κάνουν λεωφορεία και λοιπά ΜΜΜ;