Λίγη βροχούλα

Με βάζετε σε πειρασμό με τις αναμνήσεις σας από τον Οκτώβριο του '81, να γράψω κι εγώ τις δικές μου. 

Λοιπόν, δούλευα στην Αυγή, και παρακολουθούσα το ΠαΣοΚ στην προεκλογική εκστρατεία. Είχα ένα είδος αφέλειας, καθότι είχα επιστρέψει από το Παρίσι τον Ιούλιο, κι ένα είδος σοφίας, γιατί εκτιμούσα ανά πάσα στιγμή την άνοδο του ΠαΣοΚ, δεν την έβλεπα δηλαδή όπως οι περισσότεροι του ΚΚΕες σαν κάτι αρνητικό. Είχα ταξιδέψει με τον Παπανδρέου και την κουστωδία των δημοσιογράφων στην Κρήτη, στη Θεσσαλονίκη, και σε άλλες πόλεις, δεν θυμάμαι ακριβώς ποιες άλλες, αυτά έχω κρατήσει στη μνήμη. Τη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης την ξαναβλέπω καθαρά, βρισκόμασταν στο ξενοδοχείο Ηλέκτρα  και κοιτούσαμε τον κόσμο από ψηλά να έχει πλημμυρίσει μέχρι τη θάλασσα την Αριστοτέλους, και να δονείται στις αραιές φράσεις του Αντρέα. Έσκυβα σ' ένα διπλανό παράθυρο από εκείνο που μιλούσε. Δεν είχαν τότε καραμούζες και φωτοβολίδες και σημαίες, έβλεπες κυρίως μιλιούνια κεφάλια. Είχα συγκινηθεί, αυτή είναι η λέξη. Τόσος κόσμος, τόση χαρά. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορούσα να συμπαθήσω τον Παπανδρέου ζώντας κοντά του όλες εκείνες τις μέρες. Είχε κάτι το ψυχρό επάνω του, δεν μπορούσα να το προσδιορίσω, εξάλλου κανένας μάλλον δεν το συμμεριζόταν σαν άποψη, οι περισσότεροι τον έβρισκαν αντίθετα θερμό και χαρισματικό. Εμένα μου φαινόταν ότι πιο πολύ είχε απορροφήσει την ανάγκη του κόσμου να συντονιστεί σε ένα είδος λατρείας προς έναν ηγέτη, παρά την ενέπνεε. Ώρες ώρες μου φαινόταν σα να πλήττει, σα να ξαφνιάζεται. Τέλος πάντων. Είναι εντελώς προσωπικά όλ' αυτά. Δεν μου άρεσε και εμφανισιακά, δεν λειτουργούσε προσωπικά σε μένα καμία έλξη, γούστα είν' αυτά, ωστόσο είχα απολαύσει το θρίαμβο της περιοδείας του σαν ένδειξη του πόσο πολύ οι άνθρωποι επιθυμούσαν αλλαγές στη ζωή τους, αυτή η λέξη, 'αλλαγή' ήταν και το φετίχ της προεκλογικής του εκστρατείας. 

Στη συγκέντρωση της Αθήνας ήμουν πάλι στο ρεπορτάζ, πάλι σε παράθυρο του ξενοδοχείου κοντά του, πάλι με κόσμο τρομερό στην πλατεία. Ήξερα πολύ καλά ότι θα κέρδιζε τις εκλογές, δεν ξαφνιάστηκα καθόλου, χάρηκα στ' αλήθεια, και το βράδυ των εκλογών στα γραφεία του ΚΚΕ εσωτερικού είχα μάλλον ξαφνιαστεί με την κατήφεια πολλών συντρόφων. Πάμε κι εμείς να γιορτάσουμε, τους είπα, αλλά δεν ήρθε κανείς, όχι αμέσως τουλάχιστον, οπότε πήρα κι εγώ μια σημαία του ΚΚΕ εσωτερικού και βγήκα μόνη μου μέσα στις πράσινες του ΠαΣοΚ και βολτάριζα και την ανέμιζα. 

Ο Λεωνίδας Κύρκος είχε κάνει το ίδιο, έγραψε σήμερα η Βένα Γεωργακοπούλου. Χαίρομαι που συμφωνούσαμε. Η ανακούφιση των μισών τουλάχιστον Ελλήνων, στους οποίους συγκαταλέγονταν ο πατέρας μου και οι φίλοι του, ήταν σα να άνοιγε φρέσκες δυνατότητες αναπνοής στα πνευμόνια μας. Την άλλη μέρα έβρεξε μετά απο μέρες ξηρασίας και είχα γράψει το πρώτο μου χρονογράφημα στην Αυγή με τίτλο "Λίγη βροχούλα", και θέμα αυτή την ανακούφιση. Το είχα πάει στο Σοφιανό Χρυσοστομίδη και το είχε δημοσιεύσει παρότι, σκέφτομαι, δεν συμφωνούσε ίσως και πολύ. Και συνάντησα έναν νεαρό να το διαβάζει στο τρόλεϊ την επόμενη μέρα! Πόση χαρά είχα πάρει!

Όσα και να έγιναν μετά, όσο και να μην κρατήθηκε η σωστή ισορροπία, εκείνη η μέρα ήταν έτσι, λίγη βροχούλα μετά απο παρατεταμένη ξηρασία.