Αν μπορούσαμε να βγάλουμε από πάνω μας το μίασμα του φόνου όπως βγάζεις ένα βρώμικο πανωφόρι και το πετάς, να βρούμε το σώμα μας προσεγμένο, αναπτυγμένο σωστά με άσκηση και υγιεινή διατροφή. Καλά θα ήταν. Να μην υπήρχαν επιπλοκές, ανάγκη για αυτοκριτική σε τόσες φιλοπόλεμες, μεγαλόστομες, βίαιες διακηρύξεις, τόσο κατεδαφιστικές κριτικές. Όμως υπάρχει αυτή η ανάγκη. Ακόμα οι χρήστες των λέξεων που ισοπεδώνουν, διαστρεβλώνουν και απορρίπτουν τα πάντα, τις ίδιες χρησιμοποιούν. Την επαύριο μιας μέρας που θα μπορούσε να φέρει κάθαρση, έστω και σαν συναίσθημα, έστω και για λίγες ώρες, ξαναρχίζουν μερικοί το τροπάριο περί συστήματος που είναι ο μεγάλος τους εχθρός, και είχε μακρύ χέρι το ναζισμό, και προσπαθούν με περίπλοκους συλλογισμούς που ουσιαστικά νεκρώνουν τη σκέψη να βγάλουν συμπέρασμα απο γεγονότα που εμείς θεωρούμε δημοκρατικές νίκες κι εκείνοι περιδινίσεις του φιδιού που αποκαλούν σύστημα ή δεν ξέρω τι άλλο.
Θα ήθελα λοιπόν, κάτι τέτοιες μέρες που παίρνω θάρρος και δειλά ελπίζω πως θα μπορούσαμε ίσως να συζητήσουμε για τον τρόπο που μιλάμε, για τον τρόπο που οραματιζόμαστε το μέλλον και για τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, θα ήθελα μια γερή δόση αυτοκριτικής και απο τους αριστερούς και απο τους δεξιούς για τη γλώσσα και την αδιαλλαξία τους. Να βρεθεί κάποιος αφελής τις επόμενες μέρες στις συζητήσεις των μαχητικών αριστερών ας πούμε, και να πει, ας μη βάλουμε πια τη λέξη "θάνατος" στα συνθήματα μας. Ούτε στους τοίχους, πουθενά. Τη λέξη "τσακίστε" τον έναν ή τον άλλον. Τσακίστε τους φασίστες, ακόμα κι αυτό. Ή τη φράση "Κάτω τα ξερά σας..."
Επίσης στις επιτροπές που ετοιμάζουν τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου στα σχολεία, να βρεθεί ένας άλλος αφελής και να πει, ας μην κάνουμε παρέλαση, ας μη μάθουμε στα παιδιά να τραγουδούν εμβατήρια. Ας οργανώσουμε μια βραδιά χωρίς Βέμπο, ή έστω με τη Βέμπο πριν κάνει όλα της τα τραγούδια πολεμικά, κι ας χορέψουμε σουίνγκ σε μια γιορτή, χόρευαν σουίνγκ τότε, οι άνθρωποι που έζησαν τον πόλεμο είναι πια πολύ γέροι, θα πεθάνουν και δεν θα μας δουν ποτέ να προσπαθούμε να χορέψουμε όπως εκείνοι.
Χόρευαν επίσης, λέει η μαμά μου, μπούκι- μπούκι και τανγκό, ή φοξ τροτ; Δεν θυμάμαι. Να προτείνει κάποιος μια έρευνα, τι χόρευαν οι άνθρωποι τότε, οι παπούδες κι οι γιαγιάδες μας όταν το αίμα τους έβραζε και ήθελαν έρωτα, όχι πόλεμο, όπως μπορούν να διαβεβαιώσουν.
Κι έναν ακόμα τύπο θα ήθελα, αλλά αυτό πια ξεπερνά τα όνειρά μου, στο ίδιο το υπουργείο Παιδείας να πει, φτάνει πια ο μιλιταρισμός, καταργείται η παρέλαση κι ας βρουν άλλους τρόπους να γιορτάσουν.
Αυτό θα ήθελα μόνο, τρεις αφελείς σε χώρους ασβεστοποιημένους απο τη συντήρηση, όπως είναι οι διάφορες διεκδικητικές οργανώσεις, τα σχολεία, οι υπουργικοί διάδρομοι, τρεις τέτοιους αφελείς να βρουν το θάρρος να κάνουν τρελές προτάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου