Το θαύμα της Αλοννήσου

Πάντως σε μερικά μέρη οι Ευρωπαίοι μια χαρά συνεργάζονται. Σε νησιά, ας πούμε, σε παραδοσιακούς οικισμούς, σε σημεία ειδικής ανάπτυξης που ίσως δεν μνημονεύονται από μελετητές και κυνηγούς ιδεών επαρκώς.  Για παράδειγμα, είχα ξανάρθει στην Αλόννησο πριν χρόνια κι είχαμε πάει στην παλιά της πρωτεύουσα, ένα χωριό φάντασμα. Είχαμε ανέβει από ένα λιθόστρωτο μονοπάτι κι είχαμε βρεθεί στην είσοδο -πλατεία της, κοιτάζοντας με δέος τα σκαρφαλωμένα στο βουνό σπίτια, εγκαταλελειμμένα τότε λόγω σεισμού, χτισμένα γύρω απο ένα παλιό βενετσιάνικο κάστρο. Ο σεισμός είχε γίνει το 1965 και οι ειδικοί είχαν συμβουλεύσει τους κατοίκους να φύγουν. Θα τους έδιναν σπίτια σύγχρονης τεχνολογίας, με φως- νερο -τηλέφωνο, κοντά στη θάλασσα πια. Όλος ο κόσμος μετακινείται στη θάλασσα τα τελευταία χρόνια, δεν έχει λόγο  κανείς να οχυρώνεται στα όρη, στα βουνά και στ' άγρια τα βράχια. Τι απογίνονται λοιπόν οι ορεινοί οικισμοί στην εποχή της ευκολίας;

Εκείνη τη μακρινή μέρα είχαμε κοιτάξει με δέος τα κλειστά, γκρίζα σπίτια, και δεν είχαμε τολμήσει να περπατήσουμε στα στενά. "Μας λένε ότι μπορεί να πέσουν, είχαν πει στο καφενείο οι δυο- τρεις τελευταίοι κάτοικοι". Φιλόξενοι, είχαν ετοιμάσει ομελέτα και σαλάτα για τους τολμηρούς επισκέπτες που νομίσαμε ότι ήμασταν τότε. Μας είχε πάρει η νύχτα κι είχαμε επιστρέψει με το φως του φεγγαριού να ανταυγάζει λευκότητα στο λιθόστρωτο μονοπάτι. 

Και να που αξιώθηκα να ξανανέβω στο χωριό- φάντασμα, δεκαετίες αργότερα. Δεν το πίστευα ότι έχει ξαναζωντανέψει, μέχρι που φτάσαμε, με αυτοκίνητο  πλέον, σ' ένα τεράστιο πάρκινγκ που ήταν και γεμάτο. Τα μικρά σπιτάκια με πρόσοψη στα στενά ήταν σχεδόν όλα ανοιχτά μαγαζάκια, και τουρίστες ευρωπαίοι περιδιάβαιναν με την ευτυχία των διακοπών στα σώματα και στα ρούχα. 

Δεν είχαν πέσει τα σπίτια λοιπόν, δεν ερειπώθηκε η πανέμορφη Χώρα Αλοννήσου. Ξένοι τουρίστες αγόρασαν στην αρχή κάμποσα σπίτια, σιγά- σιγά επέστρεψαν αρκετοί παλιοί κάτοικοι, και το χωριό ξαναζωντάνεψε σχεδόν ολόκληρο, και ξαναζεί μέρες καινούργιου ύφους, ειδικά το καλοκαίρι. Καλλιτέχνες και βιοτέχνες μένουν μόνιμα, απαντώντας στο ερώτημα περί του μέλλοντος των οικισμών που φτιάχτηκαν κάποτε σε μέρη απόκρημνα για να αποφύγουν τους πειρατές. Η αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα του οικισμού μελετήθηκε και αναδείχτηκε στην παραμικρή της λεπτομέρεια. Μέσα από το βλέμμα των ξένων οι ντόπιοι κατάφεραν να εκτιμήσουν το κληροδότημα των προγόνων τους, αν μη τι άλλο τη συνείδηση της Ιστορίας οι συνευρωπαίοι μας τη θεραπεύουν με συνέπεια.  Κι έτσι χωρίς κονδύλια και γραφειοκρατίες, με μόνη την ανάγκη των σύγχρονων ανθρώπων για επαφή με τη φύση και με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, βόρειοι και νότιοι συνεργάστηκαν ατύπως και πέτυχαν αυτό το θαύμα. 

Επόμενος στόχος είναι τώρα να πείσω την παρέα να ξανανέβουμε απο το παλιό μονοπάτι που περιμένει πάντα τους εραστές των αργών προσεγγίσεων.