Όταν έρχομαι στο χωριό μου κατρακυλώ ατταβιστικά πίσω στη συλλεκτική περίοδο του ανθρωπίνου είδους. Δεν προλαβαίνω ν' αφήσω τα μπαγκάζια, πιάνω το μαχαιράκι μου, το καλαθάκι μου, κι αρχίζω και μαζεύω ό,τι δεν πετάει και δεν κολυμπάει. Χορταράκια, βλήτα και ραδίκια μικρά, γλιστρίδα, μέντα, δυόσμο, ρίγανη αυτά στη γειτονιά, πριν φύγω στο βουνό κι αρχίσω τις φτέρες σε νεαρή ηλικία, τα καρύδια, και τα διάφορα φρούτα ανάλογα την εποχή. Τώρα, απο τέλη Ιουλίου μέχρι όσο μένω εδώ η ξανάρχομαι το φθινόπωρο, η πιο δύσκολη και εκλεκτή λεία είναι τα βατόμουρα.
Βάτα έχει πολλά το χωριό μας δυστυχώς, παραπάνω απ' όσο θά' πρεπε. Αρχοντικά που κατέρρευσαν στο σεισμό του '55 και δεν τα ξανάχτισαν είναι παγίδες που τα βάτα τις κλείνουν για να μην πλησιάζουμε, μέχρι που φράζουν και τα δρομάκια. Για να πάρεις κάθε έναν από τους μικροσκοπικούς καρπούς κινδυνεύεις να γρατζουνιστείς από τα άγρυπνα αγκάθια τους. Σαν τον πρίγκιπα που χρειάστηκε να διασχίσει το κλειστό και γεμάτο βάτα δάσος για να φτάσει στον πύργο της κοιμισμένης βασιλοπούλας, αντιμετωπίζω κι εγώ αδιαπέραστα τείχη, αλλά δεν ανοίγω δρόμους με το σπαθί μου. Μόνο με το χέρι ανακαλύπτω διόδους για τα γυαλιστερά μαύρα βατόμουρα που σείονται προκλητικά στις άκρες των νέων κλώνων.
Αναμετριέμαι με τα τρομερά αγκαθάκια του βάτου που σε βρίσκουν ακόμα κι εκεί που δεν είσαι, τα καλοπιάνω, τα ξεγελώ, κι υποχωρώ με δυσκολία εκεί που δεν με παίρνει να επιμείνω. Γεμίζω το καλαθάκι μου, καμιά φορά σκεπάζεται μόνο ο πλάτος, καμιά φορά φτάνει ως τη μέση, τρώω και κάμποσα επιτόπου. Με φειδώ, εξάλλου αυτή χαρακτηρίζει τη σχέση με τα βατόμουρα. Είναι τόσο μικρά, τόσο πολύτιμα, επιβάλουν την αξία τους εκ των πραγμάτων.
Μια φορά είχαμε βγει πολλοί, γεμίσαμε ένα μεγάλο καλάθι. Φτιάξαμε μαρμελάδες, ζελέ, μέχρι γρανίτες. Η πιο ωραία εκδοχή είναι να τα τρως έτσι όπως είναι για πρωινό, πάνω σε ψωμί με βούτυρο, ή λίγη φρέσκια μυζήθρα, με λίγο μελάκι από πάνω. Αλλά δεν μπορείς να τα έχεις φρέσκα κάθε μέρα, οπότε τα κάνεις μαρμελάδα. Χρόνια δοκιμάζω συνταγές για να πετύχω κάτι που να μοιάζει με τη μαρμελάδα του Συνεταιρισμού Γυναικών Πηλίου, αλλά φέτος παραιτήθηκα, συμβιβάστηκα με την υφή των ολόκληρων καρπών που δεν απλώνονται εύκολα στο ψωμί αλλά κρατάνε τη λεπτή τους γεύση.
Αφού τα πλύνω καλά, τα βάζω σε μπολ και τα περιχύνω με λίγο λεμόνι και μαύρη ζάχαρη. Τους ρίχνω καναδυό μοσχοκάρφια, λίγη κανέλα, ελάχιστη βανίλια, λίγες σταγόνες ρούμι, και τ' αφήνω για το επόμενο πρωί. Βγάζουν υγρά με τα οποία τα βάζω να σιγοβράσουν και γίνονται αυτή η μαρμελάδα που σας περιέγραψα.
Βασικά γράφω αυτό το κείμενο όχι για να δώσω συνταγή, αλλά για να πάρω. Με την ελπίδα να βρω αναγνώστες που θα ξέρουν να μου πουν κάτι περισσότερο, κάτι καλύτερο, κανένα κόλπο άγνωστο για τα βατόμουρα, και να ανταλλάξουμε απόψεις ως βατομουροσυλλέκτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου