Πήγαμε μεγάλη παρέα στην περιήγηση των Ατενίστας στην Κυψέλη. Είχαν δουλέψει ανιδιοτελώς, όπως πάντα, για να αναδείξουν την πόλη που ζούμε, μπας και τη σεβαστούμε, μπας και την αγαπήσουμε. Είχαν βρει τον αρχιτέκτονα που ξέρει τα στυλ των σπιτιών της, τον σκηνοθέτη που έχει χρησιμοποιήσει τις εικόνες της, μια θεατρική ομάδα που έγραψε επι τούτου μικρά δρώμενα για να παιχτούν στη βόλτα, είχαν τυπώσει πληροφορίες, και ζήτησαν απο δυο λογοτέχνες να μιλήσουν για τη γειτονιά τους. Την Κική Δημουλά και τον Μένη Κουμανταρέα. Τη διακεκριμένη ποιήτρια και τον διακεκριμένο πεζογράφο. Στο τέλος της περιήγησης, στην αυλή ενός σχολείου, περιμέναμε ν' ακούσουμε κάτι ωραίο κι αξέχαστο απο τα χείλη πνευματικών ανθρώπων. Και τι είπε η ποιήτρια: Δεν αντέχει τους μετανάστες στην Κυψέλη, τόσοι πολλοί που είναι, πιάνουν και τα παγκάκια, δεν βρίσκεις να καθίσεις στην πλατεία, άσε που κλέβουν και φοβάται πια να βγει απο το σπίτι της, απα πα! χάλια.
Εντάξει, δεν χρειαζόταν να είσαι διακεκριμένη ποιήτρια για να πεις τέτοια. Τα λένε κάθε μέρα γριές στο τρόλει για να πιάσουν κουβέντα. Και ούτε καν όλες, κάμποσες έχουν καταλάβει ότι δεν μπορείς να γενικεύεις έτσι, συγκρατούνται. Ξέρω πολλές που αν μιλούσαν σε πλήθος για τη γειτονιά τους θα έβρισκαν κάτι πιο πρωτότυπο. Ακόμα και για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απο μια τόσο μπανάλ εικόνα.
Ο Μένης Κουμανταρέας και ο Μενέλαος Καραμαγκιώλης που βρίσκονταν στο πάνελ, προσπάθησαν να την προστατέψουν. "Στην Κυψέλη μένουν κυρίως οικογενειάρχες που προσπαθούν να ενσωματωθούν", είπαν, προσπάθησαν ν' αλλάξουν κουβέντα. Σιγά- σιγά σηκωθήκαμε να φύγουμε, το έργο το είχαμε ξαναδεί. Περιμέναμε απο μια διακεκριμένη ποιήτρια κάτι πιο βαθύ, πιο ανθρωπιστικό; Κάτι φωτεινό, που θα βοηθούσε τη συνύπαρξη με μετανάστες, θα μαλάκωνε τους ανθρώπους; Λάθος μας.
Η ποιήτρια επιβεβαίωσε ότι στην Ελλάδα η μπαναλιτέ του ξενοφοβικού λόγου δεν
γνωρίζει σύνορα, ταξικά και άλλα. Με άνεση μπορείς να γενικεύεις, να βγάζεις το ρατσισμό σου χωρίς άγχος, ακόμα και δημόσια, ακόμα και σε πρωτοποριακές συναντήσεις γνωριμίας με το χώρο και τους γείτονες. Αλίμονο, τι είναι η πολιτική ορθότης για μια ποιήτρια που έφτασε στην κορυφή; ξενέρωτες αμερικανιές.
Συχνά οι λογοτέχνες απογοητεύουν στις δημόσιες παρουσίες τους. Δεν πρέπει να τους ξεσυνερίζεται κανείς όταν εξαναγκάζονται να βγουν απο το εργαστήρι τους, να φερθούν σαν ρήτορες ή πολιτικοί, να κάνουν δηλαδή δουλειά που δεν ξέρουν. Το θλιβερό δεν είναι αυτά που ακούσαμε, αλλά η άνεση με την οποία ο καθένας λέει τέτοια, οπουδήποτε. Η επικράτηση του ρατσιστικού λόγου χωρίς αιδώ και περίσκεψη. Η έλλειψη της παιδείας που θα τον συγκρατούσε.
Λένε πως είναι εξαιρετική ποιήτρια η Δημουλά. Το πιστεύω, όταν συναντώ ποιήματα της μου φαίνονται ωραία, αλλά διάλεξα να διαβάσω κάτι τις άγιες τούτες μέρες που δεν ήταν ποίημα. Διάλεξα ένα κείμενο πιο ποιητικό απ' όλα τα ποιήματα, πιο επαναστατικό απ' όλες τις επαναστάσεις, πιο ουτοπικό απ' όλες τις ουτοπίες, πιο ιστορικό απ' όλες τις ιστορίες, τη Χάρτα του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τη βρήκα στο Ίντερνετ και μελέτησα την ημέρα του ορθόδοξου Πάσχα, πλημμύρισα κατάνυξη, ανατρίχιασα απο δέος.
(Από την "Εφημερίδα των συντακτών")
Εντάξει, δεν χρειαζόταν να είσαι διακεκριμένη ποιήτρια για να πεις τέτοια. Τα λένε κάθε μέρα γριές στο τρόλει για να πιάσουν κουβέντα. Και ούτε καν όλες, κάμποσες έχουν καταλάβει ότι δεν μπορείς να γενικεύεις έτσι, συγκρατούνται. Ξέρω πολλές που αν μιλούσαν σε πλήθος για τη γειτονιά τους θα έβρισκαν κάτι πιο πρωτότυπο. Ακόμα και για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απο μια τόσο μπανάλ εικόνα.
Ο Μένης Κουμανταρέας και ο Μενέλαος Καραμαγκιώλης που βρίσκονταν στο πάνελ, προσπάθησαν να την προστατέψουν. "Στην Κυψέλη μένουν κυρίως οικογενειάρχες που προσπαθούν να ενσωματωθούν", είπαν, προσπάθησαν ν' αλλάξουν κουβέντα. Σιγά- σιγά σηκωθήκαμε να φύγουμε, το έργο το είχαμε ξαναδεί. Περιμέναμε απο μια διακεκριμένη ποιήτρια κάτι πιο βαθύ, πιο ανθρωπιστικό; Κάτι φωτεινό, που θα βοηθούσε τη συνύπαρξη με μετανάστες, θα μαλάκωνε τους ανθρώπους; Λάθος μας.
Η ποιήτρια επιβεβαίωσε ότι στην Ελλάδα η μπαναλιτέ του ξενοφοβικού λόγου δεν
γνωρίζει σύνορα, ταξικά και άλλα. Με άνεση μπορείς να γενικεύεις, να βγάζεις το ρατσισμό σου χωρίς άγχος, ακόμα και δημόσια, ακόμα και σε πρωτοποριακές συναντήσεις γνωριμίας με το χώρο και τους γείτονες. Αλίμονο, τι είναι η πολιτική ορθότης για μια ποιήτρια που έφτασε στην κορυφή; ξενέρωτες αμερικανιές.
Συχνά οι λογοτέχνες απογοητεύουν στις δημόσιες παρουσίες τους. Δεν πρέπει να τους ξεσυνερίζεται κανείς όταν εξαναγκάζονται να βγουν απο το εργαστήρι τους, να φερθούν σαν ρήτορες ή πολιτικοί, να κάνουν δηλαδή δουλειά που δεν ξέρουν. Το θλιβερό δεν είναι αυτά που ακούσαμε, αλλά η άνεση με την οποία ο καθένας λέει τέτοια, οπουδήποτε. Η επικράτηση του ρατσιστικού λόγου χωρίς αιδώ και περίσκεψη. Η έλλειψη της παιδείας που θα τον συγκρατούσε.
Λένε πως είναι εξαιρετική ποιήτρια η Δημουλά. Το πιστεύω, όταν συναντώ ποιήματα της μου φαίνονται ωραία, αλλά διάλεξα να διαβάσω κάτι τις άγιες τούτες μέρες που δεν ήταν ποίημα. Διάλεξα ένα κείμενο πιο ποιητικό απ' όλα τα ποιήματα, πιο επαναστατικό απ' όλες τις επαναστάσεις, πιο ουτοπικό απ' όλες τις ουτοπίες, πιο ιστορικό απ' όλες τις ιστορίες, τη Χάρτα του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τη βρήκα στο Ίντερνετ και μελέτησα την ημέρα του ορθόδοξου Πάσχα, πλημμύρισα κατάνυξη, ανατρίχιασα απο δέος.
(Από την "Εφημερίδα των συντακτών")
14 σχόλια:
πόσο γριά είσαι;;;;;
«Τι ακριβώς είπε η Κική Δημουλά για την Κυψέλη και
τους μετανάστες»:
http://www.tanea.gr/news/greece/article/5016105
http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/38098
«απομαγνητοφωνήσαμε αυτούσια την συζήτηση που
"άναψε" φωτιές στα κοινωνικά δίκτυα»
Μην ξεχνάμε πως οι ξένοι που βρέθηκαν εδώ ήταν
λόγω της φτώχειας των χωρών εκείνων. Ηλθαν να
ζήσουν εδώ πέρα. Οι ξένοι (οι Αλβανοί τουλάχιστον)
επιστρέφουν βέβαια στις πατρίδες τους. Το μόνο που
κάνω για την Κυψέλη είναι να ζω ακόμη εκεί.
Θα πρέπει να το πούμε πάντως και αυτό, πρέπει να
πω όμως ότι είναι και ένας συνεχής κίνδυνος,
κινδυνεύουν οι ντόπιοι από κλοπές φοβερές ακόμη
και στον δρόμο.
Σας λέω ένα πάρα πολύ συγκεκριμένο πράγμα: Πυθίας
42 ήταν το πατρικό μου όπου ζει σε ένα διαμέρισμα
η αδελφή μου. Δύο φορές την πήγαν στο νοσοκομείο,
δύο φορές την παραμόρφωσε ένας έξω από το σπίτι
διότι δεν έβρισκε τα κλειδιά για να μπει μέσα…
Την πρώτη φορά και εκείνη και τον άνδρα της επί
δύο ώρες τους έκλεισαν το στόμα, τους έκλεισαν στο
μπάνιο και έκλεβαν το σπίτι ανενόχλητοι.
Περιορισμένα περιστατικά ναι αλλά ο φόβος είναι
απεριόριστος. Δεν θέλω να πω ότι οι ξένοι της
Κυψέλης είναι και ληστές.
Πάντως εάν πάει κανείς στην πλατεία της Κυψέλης,
δεν έχει χώρο να πατήσει. Στα δε παγκάκια κάθονται
άνθρωποι ξένοι - πολύ φυσικό βέβαια πώς να
περάσουν την ώρα τους - και παίζουν κάτι δικά τους
χαρτιά και με χαρτάκια γεμίζει ο τόπος.
Βεβαίως οι Κυψελιώτες έχουν εκτοπιστεί, αυτό είναι
μια πραγματικότητα, βεβαίως τους αγάπαμε τους
ξένους αφού φύγαν από εκεί για έλθουν και να
ζήσουν να δουλέψουν αλλά κάπως πρέπει να
μοιραστούν οι χώροι.
Παίζαμε πεντόβολα ώρες ολόκληρες στα σκαλάκια του
σπιτιού. Ητανε μια άλλη κατάσταση, την νοσταλγώ
πάρα πολύ και δεν ξέρω αν αυτός είναι ο λόγος που
δεν ακολούθησα την κόρη μου στο προάστιο ή απλά ο
φόβος να προσαρμοστώ στο καινούριο.
Εγώ συνήθισα με τους ξένους, να ξυπνώ και να τους
βλέπω. Έχω συναντήσει πολλούς μαύρους με καρότσια
του σούπερ μάρκετ… έχει όμως κι έναν μόδιστρο
πακιστανό η γειτονιά μου που δεν τον φτάνει κανείς
στο διόρθωμα, Φαέθοντος βρίσκεται… και ανδρικά και
γυναικεία.
Είναι τρομερά δύσκολο να έχει κάποιος γνήσια ανεξάρτητη σκέψη στη χώρα τού ήλιου τού ηλιάτορα που όμως διψάει για άσπρο-μαύρο. Βαστάτε γερά!
Τι ακριβώς είπε η Κική Δημουλά για την Κυψέλη και τους μετανάστες
Αγαπητή κα Δαμιανίδη,
δεν αγνοείτε φαντάζομαι το σάλο που έκανε το κείμενο σας στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Η Κική Δημουλά παρουσιάζεται ως ρατσίστρια εξαιτίας του τρόπου που ερμηνεύσατε τα λόγια της στη συγκεκριμένη εκδήλωση και του τρόπου που τα γράψατε στο παρόν κείμενό σας. Επειδή η απομαγνητοφώνηση της ομιλίας της κας Δημουλά δεν αφήνει σε εμένα (αλλά και σε πολλούς άλλους αν λίγο διαβάσετε τα σχόλια σε διάφορους ιστότοπους) την αίσθηση "ρατσιστικού λόγου" ίσως θα έπρεπε να κάνετε μια διόρθωση -όσον αφορά στο κείμενο σας και να δείξετε ότι πρόκειται καθαρά για δική σας ερμηνεία. Το ότι εσείς ερμηνεύσατε το λόγο της ως ρατσιστικό δε σημαίνει πως είναι. Επίσης δεν είναι ξεκάθαρο στο κείμενό σας ότι είναι δική σας άποψη και όχι ακριβής μεταφορά των λεγομένων της. Μπορεί κάτι να παρερμηνεύσατε από τα λόγια της ή είστε πολύ ευαίσθητη δεκτό, έχετε το δικαίωμα της γνώμης σας (κι ας τη θεωρώ προσωπικά λάθος)αλλά πρέπει να έχετε και συναίσθηση του πόσο βλάπτετε κι εσείς με το λόγο σας τους ανθρώπους (εδώ την κα Δημουλά) και να διορθώνετε το κακό που κάνετε εφόσον μπορείτε.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας
Ελένη Γεωργακοπούλου
Αν κάποια γενίκευσε, αυτή ήσασταν εσείς. Ντροπή σας να σπηλώνετε το όνομα της Δημουλά. Ορίστε τι πραγματικά είπε η Δημουλά: http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/38098
Kudos,
θέλει τόλμη να αποκαλύπτεις πως ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Κι αλήθεια, από πολλή Ποίηση βαθύτερα συγκινητική είναι η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων κι ο Κύλινδρος του Κύρου.
Ευχαριστώ,
το άρθρο αυτό μου έφτιαξε τη μέρα.
Aπό το σημερινό σχόλιο του Στάθη:
η κυρία Δαμιανίδη δεν αντέκρουσε αυτό που είπε η κυρία Δημουλά, το περιέπαιξε, το συκοφάντησε, το αποδόμησε. Και μετά αποδόμησε και την ίδια. Αυτό βεβαίως είναι καθαρός βίαιος φασισμός, αλλά η κυρία Δαμιανίδη δεν το καταλαβαίνει(;)...
Πρόκειται για μια κλασική μέθοδο (την έχω υποστεί κι εγώ και την ξέρω καλά) κατασυκοφάντησης - σου ρίχνουν τη ρετσινιά κι άντε ύστερα εσύ να απολογείσαι στους δημίους σου ότι αδίκως σε σφάζουν.
Τη μέθοδο αυτήν τη μετέρχεται κυρίως μια πλευρά της Αριστεράς (που τώρα στεγάζεται κυρίως στη ΔΗΜΑΡ αλλά ενδημεί και σε θύλακες του ΣΥΡΙΖΑ). Οι άνθρωποι αυτοί, σε αγαστή συνεργασία με νεοφιλελεύθερους σχολιαστές, δεν έχουν αφήσει σε χλωρό κλαδί όποιον έχει αντισταθεί στην ιδεολογία τους - που τυγχάνει να είναι η κυρίαρχη ιδεολογία. Η ιδεολογία του «εκσυγχρονισμού». Στην καμπούρα της Αριστεράς, ή μάλλον των λαϊκών ανθρώπων της Αριστεράς, οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάνει καριέρα (και κρατικοδίαιτη) χρεώνοντας στην Αριστερά την οίηση, την αλαζονεία, τον ελιτισμό και την ιδιοτέλεια με τα οποία αντιμετωπίζουν τους λαϊκούς ανθρώπους, τον λαό τον ίδιο - τον «λαϊκιστή» λαό.
Εχοντας υιοθετήσει, πάντα στο όνομα της Αριστεράς, κάθε αμερικανιά, απ’ τον μεταμοντερνισμό και την πολυπολιτισμικότητα έως το εθνικό φαντασιακό, εξακοντίζουν συκοφαντίες προς όποιον βλέπει ότι «είναι γυμνοί» με χαρακτηρισμούς του επιπέδου «φαιοκόκκινοι», «εθνικιστές», «αρχαιολάγνοι», «εθνικοπαράφρονες» - μια πραγματική κρεατομηχανή, ωμοφάγος και αδίστακτη. Κάνει κάποιος, για παράδειγμα, κριτική στο Ισραήλ για τη ναζιστική πολιτική του εναντίον των Παλαιστινίων, τον βγάζουν αμέσως αντισημίτη! Ο πιο εύκολος και, όπως έχει αποδειχθεί, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να ακυρώνονται άνθρωποι, κριτικές και πολιτικές. Μόλις προχθές συνάδελφος της κυρίας Δαμιανίδη στην ίδια εφημερίδα, για άλλο έγραφε χωρίς όμως να παραλείψει έτσι στα ξεκούδουνα να σημειώσει ότι στη συνέχεια του ελληνικού έθνους πιστεύουν μόνον οι «εθνικιστές» και οι «αρχαιολάτρες». Εθνικιστής λοιπόν και ο Χομπσμπάουμ όταν γράφει για τον «ξεριζωμό, το 1922, των Ελλήνων απ’ τη Μικρασία ύστερα από 3000 χρόνια αδιάλειπτης ιστορίας». Εθνικιστές και ο Μίκης, ο Καβάφης, ο Ρίτσος, ο Σεφέρης, εθνικιστική κι όλη η βιβλιογραφία πλην πέντε-έξι αποδομητών.
Προσυπογράφω το σχόλιο του Στάθη
...και, με την ευκαιρία, συνιστώ στην κυρία Δαμιανίδη να χρησιμοποιεί τη λέξη "κοινοτοπία" αντί του εσφαλμένου τύπου "κοινοτυπία".
Η κατά πολλούς σημαντικότερη εν ζωή Ελληνίδα ποιήτρια δεν μπορεί να σκορπάει λέξεις άσκοπα. Η απομαγνητοφωνημένη ομιλία περιέχει το εξής:
"Δεν θέλω να πω ότι οι ξένοι της Κυψέλης είναι και ληστές. Πάντως εάν πάει κανείς στην πλατεία της Κυψέλης,
δεν έχει χώρο να πατήσει. "
Αυτό το "πάντως" τι σκοπό εξυπηρετεί? Για εμένα, ήταν ακριβώς αυτή η λέξη, στο συγκεκριμένο σημείο τής αλληλουχίας των λέξεων που αποκάλυψε την αποκρουστική πλευρά της ποιήτριας που τόσο εύστοχα περιέγραψε στο κείμενό της η Άννα Δαμιανίδη.
Το πρόβλημα της χώρας είναι ότι οι θεωρούμενοι πνευματικοί της άνθρωποι έχουν περάσει όλοι τα 70 και στα 80+ διατυπώνουν καλούνται να εκφέρουν γνώμη για τα φλέγοντα ζητήματα.
Σε αυτή την ηλικία το πιθανότερο είναι ότι ξαναγυρίζεις σε σχήματα των παιδικών σου χρόνων. Εδώ το μυαλό του Θεοδωράκη ξαναγύρισε στη νεολαία Μεταξά, του Γλέζου βλέπει 4ο ράιχ, στη Δημουλά θα κολλήσουμε; Ξανάγινε το φοβισμένο μικροαστικό κοριτσάκι που μάλλον ήταν.
Ο βαθύτατος συντηρητισμός της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι δεν αποσύρει στην ησυχία τούς αυτούς τους ανθρώπους. Τους αναζητά επίμονα, γιατί δεν μπορεί να ανταπεξέλθει με την πραγματικότητα.
Θα θέλατε να τοποθετηθείτε απέναντι στη συνέντευξη του Νίκου Κούνδουρου που είχε παραχωρήσει πριν δύο χρόνια (2011-04-03) στο «Βήμα»; Είχε πει μεταξύ άλλων:
«Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Ελεγα ότι της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες. Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα»
«[Δεν θα ξεχάσω ε]κείνο το “μην τον κρατάς, πνίξ΄ τον, τον πούστη! ” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτραπάτρα ελληνικά. Εγώ πούστης; Καλά το “πνίξ΄ τον”, το “πούστης” τι το θέλανε; Από εκεί κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες. Δεν είναι σωστό όμως και ως κοινωνική συμπεριφορά η Ελλάδα να ανοίγει τις πόρτες της σαν την πουτάνα που ανοίγει τα πόδια της: 1.400.000 ξένοι μέσα στη χώρα; Το 15% της χώρας μετανάστες; Πόσοι Ελληνες μπορούν να απορροφήσουν αυτό το νούμερο; Και όμως, έγινε. Αυτά είναι συνέπειες του κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν οι Ελληνες. Να ΄ναι καλά οι κυβερνήσεις. Οι Γερμανοί θα έπρεπε να έχουν το κόμπλεξ, όχι εμείς».
«Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ηθελαν να σκοτώσουν. Εναν άλλον κύριο εδώ παρακάτω τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις που γλίτωσα. Κρατούσαν το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου και ίσα που ανέπνεα λίγο από το πλάι. Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική, κοινωνική, εθνική, όπως θες πες το. Ηταν μίσος. Γιατί αυτό που ήθελαν να πάρουν το είχαν πάρει. Τους το έδωσα. Πήγα στο χρηματοκιβώτιο και τους έδωσα ό,τι είχα. Μπήκαν σε ένα σπίτι που για εκείνους ήταν το Λούβρο και εγώ τους πήγα στο χρηματοκιβώτιό μου να τους δώσω ό,τι λεφτά είχα. Από την ταραχή μου δεν μπορούσα να θυμηθώ τον αριθμό του κωδικού και έκανα ένα λάθος. Μου κοπάνησαν το κεφάλι στο ατσάλι. Μια και δυο και τρεις φορές. Επί δεκαπέντε ημέρες το πρόσωπό μου ήταν μαύρο από το σκοτωμένο αίμα».
«Μετά το επεισόδιο βρέθηκα συνεπιβάτης στο αυτοκίνητο ενός φίλου δικηγόρου. Ηρθε ένας Πακιστανός να καθαρίσει τα τζάμια. Του λέει ο φίλος “όχι”. Εγώ, που είχα περάσει αυτά που είχα περάσει, του λέω “δώσ΄ του κάτι του νεαρού, δεν πειράζει”. Του έδωσε λοιπόν ένα κέρμα. Το παίρνει ο Πακιστανός, το κοιτάζει και μας το πετά στα μούτρα. Πήδηξα έξω σαν να ΄μουν 18 χρόνων, τον έπιασα από τον σβέρκο και τον έσυρα με μια κακία, με ένα μίσος, στο αυτοκίνητο και του ΄πα “βρες το”. Από πίσω ο κόσμος έβλεπε την εικόνα ενός λευκού που έσουρνε έναν φουκαρά Πακιστανό σαν να ήταν σκύλος. Η εντύπω ση που έδωσα ήταν ότι η λευκή ράτσα ταλαιπωρούσε έναν φουκαρά πακιστανό σκύλο. Και όμως συνέβαινε το ανάποδο. Η παρεξήγηση είναι μέσα στη ζωή μας».
«Η ταπείνωση ενός έθνους σε σημείο να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς στον δρόμο χωρίς το καρδιοκτύπι μη τυχόν του τύχει το απρόσμενο κακό. Οπως μου είπε ο αστυνομικός διευθυντής που με βρήκε τότε, “η Αθήνα είναι μια ανοχύρωτη πόλη όπου κυριαρχούν ο φόβος, η ανησυχία και το απρόσμενο”. Ο καθένας μπορεί να κάνει το οτιδήποτε και ο καθένας μπορεί να υποστεί το οτιδήποτε».
"Καταρχάς, το πρόσωπο του σκανδάλου και του συμβολικού κανιβαλισμού: η 82χρονη ποιήτρια βρέθηκε ακόμη μια φορά ανυπεράσπιστη στον δημόσιο χώρο, και φάνηκε σαν η πιο ακατάλληλη να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Μάλλον δεν έχει συνειδητοποιήσει τι εστί δημόσιο πρόσωπο, πόσο αμείλικτο είναι το βλέμμα του κοινού· ιδίως του στριμωγμένου κοινού σε δύσκολους καιρούς. Η διευκρινιστική των δηλώσεων συνέντευξή της μετέδιδε αμηχανία και σάστισμα· αφηγείτο την άμεση εμπειρία της γειτονιάς και επεκαλείτο την ηλικία της, αλλά αυτό είναι ήδη επίκληση οίκτου, όταν μάλιστα η στηλιτεύουσα Αννα Δαμιανίδου την παρομοίασε λιβελλικά με τις γριές των τρόλεϊ. Ταυτόχρονα έλεγε να μην περιμένουμε και πολλά από τους λεγόμενους πνευματικούς ανθρώπους...Κάπως έτσι η γηραιά ποιήτρια από την Κυψέλη βρέθηκε στο μηντιακό θυσιαστήριο ήδη σφαγμένη, ορθοτομημένη: Είσθε υπέρ ή κατά; Απαντήστε μονολεκτικά, αποχρώσεις και τονισμοί δεν επιτρέπονται."
http://vlemma.wordpress.com/2013/05/12/politika-orthoi-mediako-sfageio/
Ο ξενοφβικος λογος δεν τεριαζει σε πνευματικους ανθρωπους
Δημοσίευση σχολίου