Χιόνια μετά απο μια μέρα αναποφάσιστου επιθετικού αέρα. Παράξενη πόλη, σε λόφους και πλαγιές, με πάρκα μέσα που τριγυρίζουν γυμνούς λόφους ηφαιστιογενείς. Μεσαιωνική και γεωργιανή, η παλιά και η νέα, που φαίνεται ίδια σε μας τους Αθηναίους, δηλαδή φαίνεται παλιά. Πολύ παλιά, πολύ παράξενη για ανθρώπους που έχουν συνηθίσει την ομοιομορφία της πολυκατοικίας.
Στα σπίτια αυτά ωστόσο έζησαν άνθρωποι μιας εντελώς διαφορετικής εποχής, με τρομερές κοινωνικές διακρίσεις, με πολέμους και πολύ χαμηλό μέσο όρο ζωής, με αρρώστιες που τους θέριζαν, με σκουπίδια που τα είχαν συνηθίσει. Στο Μουσείο του Λαού φυλάνε τα λάβαρα των κοινωνικών αγώνων. Εργατικά σωματεία, σουφραζέτες, η Ένωση για την καθολική ψήφο. Αυτοί οι τελευταίοι, της Ένωσης για την καθολική ψήφο, έχουν κι ένα μνημείο στο νεκροταφείο, σε σχήμα οβελίσκου. Πολύ ψηλός οβελίσκος μάλιστα. Είναι δίπλα στο κυλινδρικό μνημείο του Χιούμ, απέναντι απο το λόφο με την απομίμηση μιας σειράς κολώνων του Παρθενώνα και διάφορες άλλες απομιμήσεις: ένα φάρο για το Νέλσονα, ένα μνημείο του Λυσικράτη για έναν φυσικό που ξεχνώ το όνομά του, ένα μαυσωλείο της Αλικαρνασού για κάποιον άλλον φυσικό. Ο αρχαίος κόσμος λατρευόταν σαν ανάμνηση της επιστήμης και της έρευνας, υποτίθεται ότι τότε οι άνθρωποι έψαχναν την αλήθεια, ενώ ο Μεσαίωνας την ξέχασε και αφοσιώθηκε στη θρησκεία. Το Εδιμβούργο έγινε κέντρο Σχολών και φιλοσόφων, περιοδικών που δημοσίευαν ανακαλύψεις και νέες ιδέες, πόλη λογίων και κυρίως επιστημόνων. Στα ιατρεία του έκαναν ανατομία με πάθος, αν τα πτώματα δεν αρκούσαν έκλεβαν απο τα νεκροταφεία. Κάποια στιγμή βρέθηκε και ο εγκληματίας που σκότωνε ανθρώπους για να πουλήσει στην Ιατρική Σχολή τα σώματα τους.
Τώρα στα σπίτια αυτά μένουν άνθρωποι που δεν δέχονται διακρίσεις. Είνοι οι πιο ελεύθεροι και προνομιούχοι του κόσμου, φοράνε ό,τι θέλουν, παντρεύονται όποιον θέλουν, έχουν ιατρική βοήθεια όταν αρρωσταίνουν, κι έχουν φτιάξει ένα σωρό εθελοντικές οργανώσεις. Δεν υπάρχει επίσημη εκκλησία, έχουν όλα τα δόγματα κι έχουν κι ένα τεράστιο τζαμί. Σέβονται όμως τους κανόνες που έχουν βάλει για να συμβιώνουν. Στις στάσεις των λεωφορείων περιμένουν στην ουρά, ακόμα κι άν βρέχει, και μπαίνουν μέσα με τη σειρά που έφτασαν. Δεν βιάζονται πολύ, ο οδηγός εξηγεί υπομονετικά στον καθένα ό,τι χρειάζεται να εξηγήσει και δεν κινδυνεύεις να κλειστείς ανάμεσα στις πόρτες αν αργήσεις λίγο να βγεις.
Στην κεντρική λεωφόρο υπάρχει το άγαλμα του γιατρού που βρήκε το χλωροφόρμιο. Μια γυναίκα που το χρησιμοποίησε στη γέννα της ονόμασε την κόρη της, απο ευγνωμοσύνη και θαυμασμό, Αναισθησία.
Εδιμβούργο, η Αθήνα του Βορρά όταν η σημερινή Αθήνα ακόμα δεν υπήρχε. Δυστυχώς κανείς δεν σκέφτηκε να τη φτιάξει λίγο κατ' εικόνα και ομοίωση του, όταν ξεκίνησε να φτιάχνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου