Πριν η στάχτη του ηφαιστείου σκορπιστεί από τον ουρανό της Ευρώπης και καταφέρουν όλοι να γυρίσουν στα σπίτια τους κι αδειάσουν τα αεροδρόµια, για λίγες µέρες τα τρένα και τα πλοία γνώρισαν δόξες.
Υπήρξαν ταξιδιώτες που δεν δέχτηκαν την υποταγή στην αυτοκρατορία των πτήσεων και πήραν τους δρόµους κυριολεκτικά.
Γιατί, εδώ που τα λέµε, έχει αρχίσει να µοιάζει λίγο µε αυτοκρατορία η αεροπορική πραγµατικότητα, µε όλα αυτά τα αεροδρόµια που µοιάζουν µεταξύ τους και ξεχνάς πού ακριβώς βρίσκεσαι, τους ίδιους ελέγχους παντού, το ξεπαπούτσωµα και τις ακτίνες, το ψάξιµο φύλλο και φτερό, τις ουρές και τα απότοµα περάσµατα από τον πλήρη εξευτελισµό του ψαχουλέµατος και του γδυσίµατος στη λαµπερή περιποίηση των ακριβών µαγαζιών. Ολα αυτά µπορεί να σου φανούν αβάσταχτα αν χρειαστεί να τα υποστείς για δύο µέρες αντί για δύο ώρες.
Ετσι πολλοί τα παράτησαν και πήγαν κατευθείαν στην Πάτρα κι από κει Ιταλία. Τα πλοία τώρα µας συνδέουν απευθείας µε την Ευρώπη. Την υπόλοιπη Ευρώπη δηλαδή, την εκτός ΔΝΤ. Πέντε µέρες µετά, ενώ στο αεροδρόµιο ακόµα κατασκηνώνουν επιβάτες του Σαββάτου, όσοι προτίµησαν δρόµους επίγειους και θαλάσσιους, έχουν φτάσει στον προορισµό τους προ πολλού. Είναι µικρούλα κατά βάθος η Ευρώπη, να απορείς πώς ακόµα δεν κατάφερε να τα βρει µε τον εαυτό της και τα κοµµάτια της. Από την Αγκώνα σε λίγες ώρες είσαι στο Παρίσι ή στο Αµστερνταµ, πριν το καταλάβεις έχεις φτάσει στη Βιέννη ή στη Βαρσοβία. Το πιο µεγάλο κοµµάτι είναι από δω στην Ιταλία. Υπήρχε και το τρένο κάποτε, σε δυο µέρες περνούσε τη Γιουγκοσλαβία κι έφτανε απευθείας Μόναχο. Αυτή η διαδροµή τι έχει απογίνει; Μικρή είναι η Ευρώπη, αλλά εµείς ακόµα δεν βρήκαµε τρόπο να µειώσουµε τις αποστάσεις.
https://www.tanea.gr/2010/04/22/opinions/analwsima-i-eyrwpi-einai-ikri/
Υπήρξαν ταξιδιώτες που δεν δέχτηκαν την υποταγή στην αυτοκρατορία των πτήσεων και πήραν τους δρόµους κυριολεκτικά.
Γιατί, εδώ που τα λέµε, έχει αρχίσει να µοιάζει λίγο µε αυτοκρατορία η αεροπορική πραγµατικότητα, µε όλα αυτά τα αεροδρόµια που µοιάζουν µεταξύ τους και ξεχνάς πού ακριβώς βρίσκεσαι, τους ίδιους ελέγχους παντού, το ξεπαπούτσωµα και τις ακτίνες, το ψάξιµο φύλλο και φτερό, τις ουρές και τα απότοµα περάσµατα από τον πλήρη εξευτελισµό του ψαχουλέµατος και του γδυσίµατος στη λαµπερή περιποίηση των ακριβών µαγαζιών. Ολα αυτά µπορεί να σου φανούν αβάσταχτα αν χρειαστεί να τα υποστείς για δύο µέρες αντί για δύο ώρες.
Ετσι πολλοί τα παράτησαν και πήγαν κατευθείαν στην Πάτρα κι από κει Ιταλία. Τα πλοία τώρα µας συνδέουν απευθείας µε την Ευρώπη. Την υπόλοιπη Ευρώπη δηλαδή, την εκτός ΔΝΤ. Πέντε µέρες µετά, ενώ στο αεροδρόµιο ακόµα κατασκηνώνουν επιβάτες του Σαββάτου, όσοι προτίµησαν δρόµους επίγειους και θαλάσσιους, έχουν φτάσει στον προορισµό τους προ πολλού. Είναι µικρούλα κατά βάθος η Ευρώπη, να απορείς πώς ακόµα δεν κατάφερε να τα βρει µε τον εαυτό της και τα κοµµάτια της. Από την Αγκώνα σε λίγες ώρες είσαι στο Παρίσι ή στο Αµστερνταµ, πριν το καταλάβεις έχεις φτάσει στη Βιέννη ή στη Βαρσοβία. Το πιο µεγάλο κοµµάτι είναι από δω στην Ιταλία. Υπήρχε και το τρένο κάποτε, σε δυο µέρες περνούσε τη Γιουγκοσλαβία κι έφτανε απευθείας Μόναχο. Αυτή η διαδροµή τι έχει απογίνει; Μικρή είναι η Ευρώπη, αλλά εµείς ακόµα δεν βρήκαµε τρόπο να µειώσουµε τις αποστάσεις.
https://www.tanea.gr/2010/04/22/opinions/analwsima-i-eyrwpi-einai-ikri/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου