Aφότου επιβλήθηκε µέχρι τώρα που καταργήθηκε, η βάση του 10 για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ απέκτησε πολλούς θιασώτες. Στην αρχή λίγοι την υπερασπίστηκαν, τώρα πολλοί την κλαίνε. Το ότι µερικά τµήµατα ΤΕΙ και ΑΕΙ ήταν έτοιµα να κλείσουν λόγω έλλειψης φοιτητών φαντάζει σαν το άλφα και το ωµέγα της περιστολής κρατικών δαπανών. Ξεχάστηκαν οι εποχές που πιστεύαµε ότι η γνώση ήταν αγαθό για διάχυση, πως έπρεπε να έχουν πρόσβαση στις σχολές όσο το δυνατόν περισσότεροι. Τώρα που είδαµε πως δύσκολα αποκτούν γνώση ακόµα και απόφοιτοι πανεπιστηµίων σκεφτόµαστε πώς να γίνει ακόµα πιο δύσκολη. Αλλά γιατί οι οπαδοί της δυσκολίας σταµατούν στο 10; Επειδή είναι διψήφιο; Από σεβασµό στη Μαριέττα Γιαννάκου που το καθιέρωσε; Τους θυµίζει τα παιδικά τους χρόνια, το δηµοτικό, όπου είναι άριστα; 
Γιατί δεν βάζουν τον πήχυ πιο ψηλά; Η βάση να γίνει 15, ας πούµε; Αυτό δεν θα εξασφαλίζει ακόµα καλύτερο επίπεδο στα πανεπιστήµια, σύµφωνα µε τη λογική τους; Κι αν κλείσουν περισσότερες σχολές, τι πειράζει; Θα έχουµε ακόµα µεγαλύτερη περιστολή δαπανών. Κάποτε στόχος της ελληνικής κοινωνίας ήταν να µπορούν όσα παιδιά παίρνουν απολυτήριο να περνάνε στα ΑΕΙ ή τα ΤΕΙ. 

Υποτίθεται ότι γι' αυτό έγινε η µεταρρύθµιση Αρσένη. Θα έφερνε τους δυο αριθµούς στα ίσα, τόσες θέσεις στην Τριτοβάθµια Εκπαίδευση όσοι είναι οι κάτοχοι απολυτηρίου. Τώρα µάλλον χάσαµε την εµπιστοσύνη µας στα πανεπιστήµια, ξεχάσαµε τι σκοπό έχουν οι εξετάσεις. Ξεχάσαµε ότι το λύκειο είναι που δίνει τα απολυτήρια, εκεί κρίνονται οι γνώσεις, ή τουλάχιστον αυτός είναι ο στόχος. Νιώθουµε µια ακαταµάχητη ανάγκη για αυστηρότητα. Οπου να 'ναι, όπως να 'ναι. Αν δεν µπορεί να την εφαρµόσει η εφορία, ας το κάνουν οι Πανελλήνιες.