Ενα πούλμαν μεταφέρει τουρίστες πάνω στον πλακοστρωμένο πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Τους λυπάμαι τους τουρίστες μέσα στο πούλμαν.
Πάνε κι έρχονται σαν κοπάδι που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το καημένο τα πόδια του, και χάνουν την ωραία βόλτα που θα μπορούσαν να κάνουν κάτω από την Ακρόπολη, κοιτώντας την από όλες τις πλευρές και θαυμάζοντάς την αργά και λαχανιάζοντας λιγάκι στην ανηφόρα. Αν μου τύχει τουρίστας τον πηγαίνω πάντα βόλτα στην Πλάκα πρώτα, περνάμε από την Αγορά, του δείχνω τις παράξενες Ερμές στη στοά του Αττάλου και τις μαργαρίτες στα δρομάκια, και αγοράζω μια ινδονησιακή χάρτινη ομπρέλα από τους πλανόδιους πριν αρχίσουμε την επίπονη ανάβαση. Χθες ήταν η πρώτη μέρα που η περί ου ο λόγος ομπρέλα κατέστη απαραίτητο αξεσουάρ στον ιερό βράχο, γιατί επιτέλους ξεκίνησαν οι ανοιξιάτικες λιακάδες.
Θα μπορούσε κι ένα καπέλο να κάνει τη δουλειά, αλλά οι πλανόδιοι έχουν αδυναμία στις ομπρέλες, και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είναι σοφοί: κινητοποιούνται αμέσως όταν βρέχει με τις μουσαμαδένιες ομπρέλες, κι άλλο τόσο γρήγορα όταν ο ήλιος καίει με τις χάρτινες. Επιπλέον πουλάνε το μπουκαλάκι το νερό μόνο ένα ευρώ κι όχι τρία ή πέντε όπως παλιά οι καντίνες. Συμβάλλουν στον τουρισμό πολύ, γιατί με τη ζέστη δεν αντέχεται το λιοπύρι, κακά τα ψέματα. Αν ήταν στο χέρι μου θα έβαζα μια σειρά δεντράκια στην πορεία των επισκεπτών γύρω από τον Παρθενώνα, έστω σε γλάστρες, γιατί δεν έχει χώμα για τις ρίζες να πιαστούν. Αναρωτιέται κανείς αν ήταν πάντα τόσο γυμνός ο βράχος κι αν οι αρχαίοι ιερείς ταλαιπωρούνταν να ανεβοκατεβαίνουν όπως οι νέοι πιστοί.
Ίσως να είχαν δούλους που τους κρατούσαν ομπρέλες, ποιος ξέρει. Οπότε οι χάρτινες που τις κρατάς μόνος σου συνεχίζουν μια αρχαία παράδοση.
https://www.tanea.gr/2009/05/08/opinions/analwsima-xartines-ompreles/
Τους λυπάμαι τους τουρίστες μέσα στο πούλμαν.
Πάνε κι έρχονται σαν κοπάδι που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το καημένο τα πόδια του, και χάνουν την ωραία βόλτα που θα μπορούσαν να κάνουν κάτω από την Ακρόπολη, κοιτώντας την από όλες τις πλευρές και θαυμάζοντάς την αργά και λαχανιάζοντας λιγάκι στην ανηφόρα. Αν μου τύχει τουρίστας τον πηγαίνω πάντα βόλτα στην Πλάκα πρώτα, περνάμε από την Αγορά, του δείχνω τις παράξενες Ερμές στη στοά του Αττάλου και τις μαργαρίτες στα δρομάκια, και αγοράζω μια ινδονησιακή χάρτινη ομπρέλα από τους πλανόδιους πριν αρχίσουμε την επίπονη ανάβαση. Χθες ήταν η πρώτη μέρα που η περί ου ο λόγος ομπρέλα κατέστη απαραίτητο αξεσουάρ στον ιερό βράχο, γιατί επιτέλους ξεκίνησαν οι ανοιξιάτικες λιακάδες.
Θα μπορούσε κι ένα καπέλο να κάνει τη δουλειά, αλλά οι πλανόδιοι έχουν αδυναμία στις ομπρέλες, και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είναι σοφοί: κινητοποιούνται αμέσως όταν βρέχει με τις μουσαμαδένιες ομπρέλες, κι άλλο τόσο γρήγορα όταν ο ήλιος καίει με τις χάρτινες. Επιπλέον πουλάνε το μπουκαλάκι το νερό μόνο ένα ευρώ κι όχι τρία ή πέντε όπως παλιά οι καντίνες. Συμβάλλουν στον τουρισμό πολύ, γιατί με τη ζέστη δεν αντέχεται το λιοπύρι, κακά τα ψέματα. Αν ήταν στο χέρι μου θα έβαζα μια σειρά δεντράκια στην πορεία των επισκεπτών γύρω από τον Παρθενώνα, έστω σε γλάστρες, γιατί δεν έχει χώμα για τις ρίζες να πιαστούν. Αναρωτιέται κανείς αν ήταν πάντα τόσο γυμνός ο βράχος κι αν οι αρχαίοι ιερείς ταλαιπωρούνταν να ανεβοκατεβαίνουν όπως οι νέοι πιστοί.
Ίσως να είχαν δούλους που τους κρατούσαν ομπρέλες, ποιος ξέρει. Οπότε οι χάρτινες που τις κρατάς μόνος σου συνεχίζουν μια αρχαία παράδοση.
https://www.tanea.gr/2009/05/08/opinions/analwsima-xartines-ompreles/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου