Τρόλεϊ τίγκα, αλλά εγώ καθιστή σε κείνα τα ψηλά καθίσματα, με την πανοραμική θέα. Ξαφνικά φωνές, "Το πορτοφόλι μου!" Σταματά ο οδηγός, προσπαθεί να συνενοηθεί, δεν βγάζει άκρη. Ξένες γυναίκες, δεν καταλαβαίνει. Εμφανίζεται μια ελληνίδα, "μιλάτε αραβικά;" τους λέει, αρχίζει η μετάφραση. Κι ενώ παρακολουθούμε πάντα αφ'υψηλού τη σκηνή η διπλανή μου κι εγώ, που έχουμε ήδη κοιταχτεί και χαμογελάσει, οι μπροστινοί, υπέρβαροι μάνα και γιος που έχουν κλείσει το διάδρομο με τον όγκο τους, αν και καθιστοί, αρχίζουν τη γκρίνια δυνατά: "Πω πω, γεμίσαμε από δαύτους! Κάθε καρυδιάς καρύδι εδώ πέρα! Μας έχουν μπασταρδέψει!"
Θέλεις να είσαι πολιτικά κορέκτ και δεν σε αφήνουν. Γυρίζει η διπλανή μου, σχεδόν κλαίει απο κρατημένα γέλια, "Μπασταρδεύτηκαν και μπορεί να αδυνατίσουν" μου λέει.
(Αν τα δεις στο σινεμά αυτά, λες ότι είναι υπερβολές.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου