Στάσου, μύγδαλα!

Θυμάμαι πολύ καλά ότι στην Άνδρο έχει μυγδαλιές. Έχει βέβαια κι αλλού, ακόμα και στον κήπο του σπιτιού μας, αλλά της Άνδρου μου έχουν μείνει, από έναν περίπατο καλοκαιρινό πριν λίγα χρόνια, που είχαμε σταθεί μέσα στη ντάλα και μαζεύαμε μύγδαλα, τα σπάγαμε στις χούφτες μας μέσα και τα τρώγαμε σαν παιδιά, κι ήταν τόσο γλυκά κι ωραία. Αφού λοιπόν έχει η Ανδρος μύγδαλα, κι ο κήπος του σπιτιού μας, αφού θυμάμαι τα παιδικά μας χρόνια γεμάτα μυγδαλιές προσβάσιμες σε κήπους χαμένους μυστηριωδώς, γιατί δεν μπορώ να βρω τέτοια μύγδαλα στο σούπερ μάρκετ;

Πηγαίνω για μύγδαλα πολύ αποφασισμένη να αγοράσω ελληνικά, για λόγους οικονομικούς, εθνικούς, και τοπικιστικούς, κι επειδή πρέπει να ενισχύουμε τις αμυγδαλιές ως ιδέα και ως πράξη. Χώρια η σκηνή εκείνη με τα μύγδαλα στο σινεμά, που κυνηγά ο Γιάννης Βόγλης την Ανν Λόμπεργκ στο “Κορίτσια στον ήλιο” Μπορεί να μου έχει μείνει απωθημένο, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν σταματούσε αμέσως η Λόμπεργκ για τα ωραία μύδγαλα. Αλλά ου παντός πλειν ες Κόρινθον κι αγοράζειν μύγδαλα εξ Ελλάδος. Επεξεργασμένα και συσκευασμένα στην Ελλάδα, είναι η πλησιέστερη εκδοχή. Από πού είναι, ρωτάω τις πωλήτριες, και σηκώνουν τους ώμους τους. Πού να ξέρουν οι πωλήτριες από πού είναι το κάθε πράγμα που πουλά ένα μεγάλο μαγαζί;

Με πιάνει το πείσμα και ψάχνω όλες τις συσκευασίες με τα μύγδαλα. Την καλύτερη όψη την έχουν κάτι αμερικάνικα. Δεν είναι υπερβολικό να αγοράζουμε ξηρούς καρπούς από την Καλιφόρνια, λες και δεν έχουμε εδώ τον ίδιο ήλιο; Κι όμως, και τα δαμάσκηνα και διάφορα άλλα προϊόντα των εύκρατων κλιμάτων τα βρίσκεις παντού καλιφορνέζικα. Όχι, αποφασίζω, θα ψάξω κι αλλού.

Εκεί που αποκλείεται να βρω φυσικά, είναι το μαγαζάκι της γειτονιάς. “Από την Ινδία είναι” μου λέει τίμια ο έμπορος, και τόσο με συγκινεί η άμεση απάντηση, που αγοράζω λίγα. Δεν είναι λεία σαν τ' αμερικάνικα, αλλά τουλάχιστον δεν σήκωσε τους ώμους ο άνθρωπος. Συμβιβάζομαι. Κάποια άλλη στιγμή θα κατέβω στο κέντρο, θα ψάξω στα καλά μαγαζιά, ίσως στην κεντρική αγορά, θα συνεχίσω την έρευνα. Αλλά τι τα θες, το συμπέρασμα βγαίνει για μια ακόμα φορά. Οι αγορές είμαστ' εμείς, οι επιλογές μας που μοιραία καθορίζονται πρώτα από τις τιμές κι ύστερα από τα υπόλοιπα. Κι όταν είναι φτηνότερα τα μύγδαλα της Καλιφόρνιας πόσο ν' αντισταθεί κανείς; και με ποιον τρόπο; Πώς να το οργανώσεις έτσι ώστε να έχει αποτέλεσμα χωρίς να χρειάζεται κάθε φορά ο αγοραστής να είναι σαν εμένα γεμάτος πατριωτισμό και νοσταλγία;

Αυτή τη σκηνή από τα “Κορίτσια στον ήλιο” πώς δεν την έχουν βάλει σε διαφήμιση ακόμα; Κάτι για αμυγδαλωτά με ονομασία προέλευσης, ας πούμε;